SPIRITUS CREATOR (1)

 Θεολογικά δοκίμια ΙΙΙ, ΠΝΕΥΜΑ!

του Hans Urs Von Balthasar.

                       
  Εισαγωγή.

        

       Το Άγιο Πνεύμα απο το ένα μέρος, είναι οπωσδήποτε το πνεύμα το οποίο ενεργεί, είναι ενεργό, ανάμεσα στον Χριστό και την Εκκλησία. Αλλά απο το άλλο μέρος Αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα που

πέμπεται απο την ενότητα Χριστός Εκκλησία (όπως απο την αιώνια ενότητα τού Πατρός με τον Υιό) 

και επομένως είναι άνοιγμα το οποίο η ένωση αγάπης ανάμεσα στην Νύμφη και τον Νυμφίο δοκιμάζει πρός το νέο, πρός τον Υιό, πρός τον κόσμο τής δημιουργίας, και σήμερα ακριβώς προς τον "εκκοσμικευμένο"  μή-Χριστιανικό κόσμο.

 Το Βατικανό ΙΙ κατεύθυνε με διακεκριμένο τρόπο τον στοχασμό του πρός αυτό το άνοιγμα, και παρότρυνε τους Χριστιανούς να πράξουν παρομοίως. Ακριβώς σ'αυτό τό σημείο η μετά-συνοδική περίοδος είναι ένας χρόνος που ανήκει στο σύμβολο τού Αγίου Πνεύματος.

          Ότι αυτό το άνοιγμα μπορεί να αποτελέσει έναν κίνδυνο επίσης για τους ανθρώπους οι οποίοι προφυλάσσονται στην σιγουριά τής Εκκλησίας, όταν, ωθούνται χωρίς την απαραίτητη προετοιμασία, να αντιμετωπίσουν όλη την εκκοσμίκευση τού κόσμου, η οποία εισβάλλει στην Εκκλησία σε μεγάλα κύματα, εμείς αποκτούμε την εμπειρία αυτή στην καθημερινή μας ζωή και μάλιστα μ'έναν αυξανόμενο βαθμό. Γι'αυτό μερικά κείμενα του αφιερώματος έχουν έναν νέο χαρακτήρα: προσπαθούν να επικεντρώσουν το Χριστιανικό μήνυμα, να το κατευθύνουν πρός το αναλλοτρίωτο κέντρο, να το σιγουρέψουν, να καλλιεργήσουν την μελέτη ξεκινώντας απο όλες τις πλευρές και απο όλες τις περιφέρειες, στην σχολή του πνεύματος, το οποίο πραγματοποιεί το έργο του στην Τριαδική οικονομία εξηγώντας το μήνυμα τού ενσαρκωθέντος Λόγου, του σταυρωθέντος και αναστάντος, με μία μορφή δημιουργικά νέα σε συνεχώς νέες γενιές, και τις εξασκεί σ'αυτό!

          Το Πνεύμα αναπτύσσει σε άπειρες ποικιλίες την αγάπη τού Υιού πρός τον Πατέρα, του Πατρός πρός τον Υιό και μέσω του Υιού πρός τον κόσμο. Φωτίζει, αλλά ποιός μπορεί να ακινητοποιήσει το βλέμμα του στο φώς του ; Μία Θεολογία που δίνει προτεραιότητα στο θέμα του Αγίου Πνεύματος βρίσκεται ανάμεσα στα πιό δύσκολα και πιό σπάνια πράγματα που υπάρχουν, αυτομάτως. Στα κείμενα που ακολουθούν προσφέρονται μόνον αποσπάσματα. Γίνεται όμως προσπάθεια να ανακαλυφθεί κάποιο ίχνος του Αγίου Πνεύματος πάνω στην εργασία του, στο έργο του: στον τρόπο με τον οποίο οδηγεί τους ανθρώπους στον ζωντανό Θεό, με τον οποίο διακρίνει τα πνεύματα της εποχής μας, με τον οποίο δίνει την μύηση στο μυστήριο του Λόγου που έγινε άνθρωπος. Και όλα αυτά με λιγοστές αναφορες-με τον τρόπο με τον οποίο πνέει μέσα απο τις πεπερασμένες δομές της ανθρώπινης ζωής. [οι άκτιστες ενέργειες τις οποίες βαπτίζουν Άγιο Πνεύμα].

         
 ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!

1. Η απορία άνθρωπος.

         
 Κάθε όν ζεί στο άνοιγμα του Είναι,και γι'αυτό και του εαυτού του. Μόνον στην οριακή έννοια μίας αιώνιας τιμωρίας και καταδίκης, αυτός ο βασικός οντολογικός νόμος καταργείται, καθότι στον καταδικασμένο δέν είναι δυνατόν πλέον να συμβεί κάτι το οποίο να είναι αντικείμενο ελπίδος. Σε κάθε όν ανήκει μία μοίρα, στην οποία προσκαλείται και η οποία του προσφέρεται. Και αυτό όχι μόνον επειδή αυτό υπάρχει μαζί με άλλα όντα και είναι ένα απόσπασμα, ένα μέρος του κόσμου, του οποίου τα σύγχρονα μέρη πράττουν συγχρόνως και γι'αυτό υποφέρουν και παθαίνουν τα μέν απο τα δέ μέρη, αλλά πιό φιλάνθρωπα, διότι είναι ανοιχτή μία διάσταση τής υποσχέσεως. Κάθε όν είναι ένα όχι-ακόμη αυτού που μπορεί να είναι, που πρέπει να είναι και ίσως θα είναι!

          Επειδή όμως μ'αυτό δέν σιγουρεύτηκε ακόμη ότι η υπόσχεση θα πραγματοποιηθεί, αλλά καθότι υπόσχεση αυτή αναγνωρίζεται και είναι πραγματικότης. Εάν η επαρκής αιτιότης τού Αριστοτέλη παίζει στην συνύπαρξη τών όντων, αυτή η οποία απο μέρους της προϋποθέτει μία μορφή ενεργητικώς ενεργούσα και μία υλικότητα παθητικώς δεκτική, η διάσταση της υποσχέσεως διακρίνεται όμως σαν τελική αιτία, η οποία μόνον μερικώς είναι γνωστή και φανερωμένη στο όν, το οδηγεί πιθανώς σε μία συνάντηση με μία συνθήκη η οποία έχει τεθεί πέραν τού ανοίγματος του, το οποίο τώρα χαρακτηρίζεται απο το όχι-ακόμη! Σαν κάτι με το οποίο υπερβαίνει, ίσως με κάποιο τρόπο τείνει και λαχταρά, γνωρίζοντας όμως πολύ καλά ότι το τέλος μπορεί να βρίσκεται πέραν του ορίζοντος των προσπαθειών του! Μέσω ποιάς περιπέτειας και θανάτου μπορεί να το αποκτήσει, δέν είναι φανερωμένο, κάτι που εξαρτάται επίσης εν μέρει απο τον οντολογικό βαθμό στον οποίο ένα όν είναι τοποθετημένο.

          Καθαρά άτομα ενός είδους συνεχίζουν (και μ'αυτόν τον τρόπο ολοκληρώνουν τον εαυτό τους) πέραν της ατομικότητός των με την εξάντληση της ζωικής πληρότητος αυτού του είδους. Εκεί όπου το άτομο γίνεται πρόσωπο, αυτή η αυθυπέρβαση διπλασιάζεται μέσω ενός προσωπικού ανάλογου, το οποίο ανοίγει διάπλατα πολύ διαφορετικούς ορίζοντες: απαιτεί ένα χώρο του είναι, που είναι ποιοτικά άλλης φύσεως απο ολόκληρη την δομή της υπάρξεως ανάμεσα στην γέννηση και τον θάνατο, η οποία χαρακτηρίζεται απο το όχι-ακόμη. Εάν στο πλαίσιο αυτής τής αποσπασματικής ζωής πρέπει να κυριευθεί κάτι το οποίο θα είναι μία ολότης και πληρότης αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον με δάνειο απο το μέλλον, γευόμενοι προκαταβολικώς το μέλλον όσο το επιτρέπει η υπόσχεση. Αυτή η προβολή τής τελικής απεικονίσεως σε εκείνη τού τώρα περιέχει κάτι απο την ουτοπία, περιέχει μόνον έναν αντικατοπτρισμό προκαταβολικό τής οριστικής πραγματικότητος καί μόνον αυτόν μπορεί να περιέχει η παρούσα και μάλιστα τέτοιον ώστε να μήν μπορεί  να πραγματοποιηθεί για την ώρα στην δομή τού όχι-ακόμη.[ Αυτή είναι ακριβώς η ακτίνα από τά έσχατα πού αγιάζει τήν Σύναξη γύρω από τόν Επίσκοπο,στήν ευχαριστιακή εκκλησιολογία τού Ζηζιούλα.]

          Εδώ μπορούμε να εγκαταστήσουμε την μεγάλη τέχνη. Αυτή είναι πάντοτε εσχατολογική, ένας προκαταβολικός αντικατοπτρισμός του ιδεατού στην πραγματικότητα, του "ουρανού στην "γή", αλλά ακριβώς σαν προ-αντικατοπτρισμός ο οποίος δέν διεισδύει στο πραγματικό, δέν το μεταφέρει πραγματικά στο τέλος του. Η τέχνη αυξάνει την λαχτάρα αυτού που είναι στο γίγνεσθαι, δυναμώνει την εμπιστοσύνη του ταξιδευτού, μπορεί να έχει όμως και την επίδρασή της Fata Morgana, της Μοίρας.

Συνεχίζεται

ΣΧΟΛΙΟ: ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ                                                               .                        ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.
"Το Άγιο Πνεύμα απο το ένα μέρος, είναι οπωσδήποτε το πνεύμα το οποίο ενεργεί, είναι ενεργό, ανάμεσα στον Χριστό και την Εκκλησία. Αλλά απο το άλλο μέρος Αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα που πέμπτεται απο την ενότητα Χριστός Εκκλησία (όπως απο την αιώνια ενότητα του Πατρός με τον Υιό) και επομένως άνοιγμα το οποίο η ένωση αγάπης ανάμεσα στην Νύμφη και τον Νυμφίο δοκιμάζει πρός το νέο, πρός τον Υιό, πρός τον κόσμο της δημιουργίας, και σήμερα ακριβώς προς τον "εκκοσμικευμένο" κόσμο μή-Χριστιανικό." 

Μέ απλά λόγια, ο κληρικαλισμός γέννησε τόν οικουμενισμό, διότι ο κληρικαλισμός ο ίδιος είναι καρπός τού Φιλιόκβε. Νομίζοντας ότι ο Χριστός όταν ενεφύσησε Πνεύμα Αγιον στούς Αποστόλους, τούς ενεφύσησε τό Αγιο Πνεύμα. Κάτι πού ειρωνεύεται σφόδρα ο Αγιος Γρ. Παλαμάς λέγοντας ότι αυτό θά σήμαινε ότι η αναπνοή τού Χριστού είναι τό Αγιο Πνεύμα.  Στηρίζεται λοιπόν στήν θεοποίηση τής εκκλησίας, καθώς πέμπει η εκκλησία τώρα πλέον τό Αγιο Πνεύμα στόν κόσμο, αναλόγως τού Πατρός τής αιδίου Αγίας Τριάδος, όπως επίσης  καί στήν φαντασίωση ότι ο Ιερεύς αγιάζει τά δώρα φτάνοντας νά διατάζει το Αγιο Πνρεύμα.
 Τό Bishopoque πού επινόησε ο Ζηζιούλας είναι μιά απλή συνέπεια τής θεοποιήσεως τής εκκλησίας. Οπως επίσης η παρανοϊκή του ιδέα ότι ο επίσκοπος, θέσει (εις τύπον καί τόπον) Πατήρ πλέον, μοιράζει τά χαρίσματα στούς εκλεκτούς του. Καί η εκκλησία αυτή, ο νέος θεός, θά εκχύσει τό Αγιο Πνεύμα πού κατέχει εις πάσαν σάρκαν μή-χριστιανική. Καί είναι κατά τήν ομολογία τών ιδίων ένας αντικατοπτρισμός, ένα είδωλο, τό μεγαλύτερο τής ιστορίας, καθαρά Εωσφορικό. 

Αμέθυστος.