Η ΑΓΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ, ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΑΚΙΝΑΤΗ.
Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ.
Το 2009 αφιερώθηκε, απο τον πάπα, στό λειτούργημα τού Ιερέως. Και ο Πάπας στην ανακοίνωή του έγραψε πώς ο Ιερεύς πρέπει να μάθει και να ζήσει τήν ολοκληρωτική του ταύτιση με το λειτούργημά του. Και πρόσθεσε: Στον Ιησού, πρόσωπο και Αποστολή τείνουν να συμπέσουν: όλη η σωτηριώδης του πράξη ήταν και είναι έκφραση του δικού του "υϊκού Εγώ", το οποίο απο την αιωνιότητα στέκει μπροστά στον Πατέρα, με αγαπητική υποταγή στο θέλημά Του.
Με ταπεινή αλλά αληθινή αναλογία ο Ιερεύς πρέπει να επιδιώξει αυτή την ταύτιση. Χωρίς να ξεχνούμε βεβαίως ότι η ουσιαστική επάρκεια τού λειτουργήματος παραμένει ανεξάρτητος απο την αγιότητα τού λειτουργού. Αλλά και χωρίς να παραβλέπουμε ανάμεσα στην αντικειμενική αγιότητα τού λειτουργήματος και την υποκειμενική τού λειτουργού.
Έτσι υπολογίζοντας εις βάθος την ουσία του Ιερατείου και το άγιο λειτούργημά του, ο Ακινάτης, μας διδάσκει ότι ο Πρεσβύτερος πρέπει να επιδιώξει την τελειότητα πολύ περισσότερο απο έναν πιστό ή έναν μοναχό. Και για να γίνει κατανοητή αυτή η διδασκαλία αρκεί να έχουμε προ οφθαλμών το υψηλό επίπεδο αγιότητος που η Ευχαριστιακή ιεροτελεστία και ο αγιασμός των ψυχών, απαιτούν απο έναν λειτουργό. Όπως μας υπενθυμίζει επανειλημμένως ο Δάσκαλος: "Υμεις εστε το άλας της γής εάν δέ το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται; εις ουδέν, ισχύει έτι ει μή βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπο των ανθρώπων. Υμείς εστε το Φως του κόσμου" (Ματθ. 5, 13-14). [Βλέπουμε καθαρά λοιπόν ότι η ταύτιση της Εκκλησίας με τον κλήρο, συνέπεια τής ταυτίσεως τού κλήρου μέ τούς Αποστόλους, την οποία ονομάζουμε κληρικαλισμό και της οποίας μεγάλοι θεωρητικοί είναι τελευταίως ο Ζηζιούλας και ο Ζήσης, είναι παπική δοξασία. Στην παράδοσή μας ο Ιερεύς και ο κλήρος δέν είναι πρός σωτηρίαν. Η σημερινή ταύτιση της Εκκλησίας με τον κλήρο στρέφεται εναντίον της Αγιότητος. Ο Άγιος σήμερα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τής εκκλησίας, όπως ο Κύριος των Φαρισαίων].
Ιδωμένος απο τους πιστούς σαν κάποιος εκλεγμένος απο τον Θεό για να τους οδηγήσει, ο λειτουργός μετά την χειροτονία του πρέπει να είναι ένα παράδειγμα αρετής, όπως συμβουλεύει ο Απόστολος τον μαθητή του Τίτο: "Τους νεωτέρους ωσαύτως παρακαλεί σωφρονείν, περί πάντα σεαυτόν παραχόμενος τύπος καλών έργων, εν τη διδασκαλία αδιαφθορίαν, σεμνότητα, λόγον υγιή, ακατάγνωστον, ίνα ο εξ' εναντίας εντραπή μηδέν έχων περί ημών λέγειν Φαύλων" (Τίτον, 2,7-8).
Ο Χριστός είναι το αληθινό μοντέλο που έχει καθαγιαστεί. Που έχει χρισθεί. Απο αυτόν ο Ιερεύς πρέπει να πάρει την μορφή, όχι μόνον για τον τελετουργικό χαρακτήρα, αλλά και για την μίμηση των τελειοτήτων Του, έτσι ώστε οι πιστοί να μπορούν να δούν σ'αυτόν έναν άλλο Χριστό. Μόνον έτσι αυτοί θα αισθανθούν έλξη απο το καλό παράδειγμα του οδηγού τους και ποιμένος! [Τέλος η Αγιότης. Γι' αυτό ο Ησυχασμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του κληρικαλισμού].
Δεδομένης λοιπόν της κοινωνικής φύσεως τού ανθρώπου, η καλή φήμη που στολίζει τον ιερέα απο την εφαρμογή των αρετών, πείθει τους άλλους να τον μιμηθούν. Και έτσι όσο πιό όμοιοι θα είναι στον Χριστό οι Ιερείς τόσο ευκολότερα θα αφεθούν στην καθοδήγηση τους οι πιστοί.
Αυτός ο σεβασμός πρός τον κλήρο τής Εκκλησίας είναι αναγκαίος για την σωτηρία των πιστών. Διότι εάν αυτοί δέν τους αναγνωρίσουν σαν λειτουργούς τού Χριστού, δέν θα υπακούσουν σ'αυτούς όπως στον Χριστό, όπως διαβάζαμε στην προς Γαλάται 4,14: "ώς άγγελον Θεού εδέξασθέ με, ώς Χριστόν Ιησούν! [Εκτός της ταυτίσεως του Αποστόλου με τον κλήρο, κάτι που είναι αφύσικο, ολόκληρο το απόσπασμα λέει: Γίνεσθε ώς εγώ, ότι κάγω ώς υμείς αδελφοί, δέομαι υμών. Ουδέν με ηδικήσατε, οίδατε δέ ότι δι'ασθένειαν της σαρκός ευηγγελισάμην υμίν το πρότερον, και τον πειρασμόν μου τον εν τη σαρκί μου ούκ εξουθενήσατε ουδέ εξεπτύσατε, αλλ'ως άγγελον Θεού.....Αυτή είναι η πάγια τακτική των αιρετικών, χρησιμοποιούν τα κείμενα όπως θέλουν! Γι'αυτό και είναι σωστό να επιμένουμε: Αρχή ορθοδοξίας, έλεγχος αποσπασμάτων].
Η Θ.Ευχαριστία πηγή της αγιότητος του Ιερέως!
Η δευτέρα Βατικάνειος σύνοδος, στο διάταγμα Presbyterorum ordinis, σε τέλεια αρμονία με το δόγμα του Ακινάτη συνθέτει με εντυπωσιακό τρόπο την κεντρική σημασία τής Ευχαριστίας στην πνευματική ζωή τού Ιερέως σαν το κύριο μέσον αγιασμού. Ξεκινώντας λοιπόν δηλώνει ότι η τάξις των πρεσβυτέρων ιδρύθηκε απο τον Θεό "για να προσφέρει την θυσία και να συγχωρέσει τις αμαρτίες και στο όνομα τού Χριστού να υπηρετήσουν για τους ανθρώπους σε επίσημη μορφή το ιερατικό έργο".
Στην συνέχεια μάς θυμίζει πώς μέσω τής τάξεως τού υπουργήματος αυτού η πνευματική θυσία των πιστών ολοκληρώνεται σε ενότητα με την θυσία του Χριστού, η οποία προσφέρεται στην ευχαριστία μ'έναν τρόπο αναίμακτο και Ιεροπρεπή. Και δηλώνει ότι "Σ' αυτό τείνει και σ'αυτό βρίσκει την τέλεια πραγματοποίησή του το λειτούργημα των πρεσβυτέρων. Και πράγματι, το λειτούργημά τους, το οποίο αρχίζει με την αναγγελία του Ευαγγελίου, αντλεί την δύναμί του, και της αποτελεσματικότητά του απο την θυσία του Χριστού.[Χωρίς τήν Ανάσταση η πίστις μας μάταιη] Κάτι που σημαίνει επίσης ότι ο Ιερεύς ζεί για την τέλεση της Ευχαριστίας και απο αυτή πρέπει να προσλάβει την δύναμη για να προοδεύσει στην πραγμάτωση τής αρετής. Όλα τα Μυστήρια, όπως επίσης όλα τα λειτουργήματα της Εκκλησίας και το αποστολικό έργο, είναι στενά ενωμένα στην Θεία Ευχαριστία και σ'αυτή υπάγονται. Διότι στην Θειότατη Ευχαριστία συμπεριλαμβάνεται όλο το πνευματικό αγαθό της Εκκλησίας, δηλαδή ο ίδιος ο Χριστός. Στην Ευχαριστιακή θυσία ενεργείται η δική μας λύτρωση.
Ο Ιερεύς πρέπει να θεωρηθεί προορισμένος κυρίως για την προσφορά τής Μεταλήψεως. Στην ζωή του αυτή η θυσία είναι πιό σημαντική απο την μελέτη και απο το εξωτερικό έργο της Ιεραποστολής. Η μελέτη του πρέπει να κατευθυνθεί στην εμβάθυνση της γνώσεως του μυστηρίου του Χριστού, του υπέρτατου Αρχιερέως, και η Ιεραποστολή του πρέπει να προκύψει απο την ένωση με τον Χριστό, τον Κυρίως Αρχιερέα!
Η Θεία Ευχαριστία όχι μόνον προσφέρει την Χάρη, αλλά και την αυξάνει σ'αυτόν που την δέχεται με την σωστή διάθεση. Μάλιστα δέ η Θεία Ευχαριστία έχει καθαυτή την δύναμη να δώσει την Χάρη. Η Χάρις αυξάνει και η πνευματική ζωή μεγαλώνει κάθε φορά που δεχόμαστε αληθινά αυτό το Μυστήριο. Ώστε ο άνθρωπος να γίνει τέλειος καθαυτός μέσω της ενώσεως με τον Θεό.
Μιλώντας δέ για την ποιμαντική ευθύνη δηλώνει ότι μέσω τής προσευχής ο Ιερεύς καθοδηγεί τα πρόβατά του. Οι πρεσβύτεροι έχουν μία ιδιαίτερη κλίση στην προσευχή, με την Χριστοκεντρική της σημασία. Καλούμαστε δηλαδή να "μείνουμε" στον Χριστό. Το λειτούργημα του Ιερέως είναι ολοκληρωτικώς δεμένο σ'αυτή την "παραμονή" η οποία εξισούται με την προσευχή και αντλεί απο αυτή την αποτελεσματικότητα του. Η προσφορά τής Θ. Ευχαριστίας είναι η πιό υψηλή πράξη τής προσευχής και αποτελεί το κέντρο και την πηγή απο όπου και όλες οι άλλες πράξεις αντλούν την "ζωή".
Συνεχίζεται
Σχόλιο: Είναι προφανές πλέον, πιστεύουμε, ότι η Εκκλησιαστική ζωή τής Ορθοδοξίας δέν διαφέρει απο την παπική εκτροπή. Απώγειο τής οποίας είναι η αίρεση τού Οικουμενισμού όπως εκφράζεται κυρίως απο τον Ζηζιούλα.
Αμέθυστος
- Μαρία Π. είπε... Άκουσα μια ομιλία του π. Anthony Bloom στην οποία λέει ότι τον πρώτο καιρό που έγινε ιερέας, κάποια μέρα ήταν μέσα στο ιερό για να τελέσει την θεία ευχαριστία. Τότε ένιωσε ένα μεγάλο τρόμο, και μια πλήρη αναξιότητα γι΄αυτό, ώστε ήθελε να βγάλει το ράσο και να παραιτηθεί. Και τότε ένιωσε μια δύναμη να τον σπρώχνει προς την Ωραία Πύλη και βλέπει μπροστά στην Αγία Τράπεζα την μορφή ενός ανθρώπου με ιερατικά ρούχα που επιτελούσε όλο το μυστήριο. Και κατάλαβε όπως λέει ότι ήταν ο Χριστός, ο Μέγας Αρχιερέας, ο οποίος επιτελεί τα πάντα, χρησιμοποιώντας τα χέρια του ιερέα. Και έτσι με αναπαυμένη καρδιά συνέχισε την διακονία του. Λέει ακόμα, ότι ο ιερέας πρέπει να προσέρχεται με τρόμο, ως υπηρέτης των μυστηρίων του Θεού, και σε καμία περίπτωση με έπαρση ή ως έχοντας εξουσία.
Και επειδή πριν λίγες μέρες συζητούσαμε για τον γάμο της Κανά, και τι σημαίνει αυτό που είπε ο Κύριος στην Παναγία, είδα μια πολύ ωραία ερμηνεία από τον π. Α. Bloom.
www.diakonima.gr/2014/04/28/η-μεσιτεία-της-θεοτόκου-στο-γάμο-της-κα/
Λέει ότι η ερμηνεία "τι μας νοιάζει εμάς" που δίνουμε από ευσέβεια, είναι λάθος, γιατί δείχνει αδιαφορία του Κυρίου. Επίσης η ερμηνεία του Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου ότι η Παναγία όπως όλες οι μητέρες επεμβαίνει άκαιρα και ο Υιός της, την επαναφέρει είναι επίσης λάθος.
Η ερμηνεία που δίνει, και μου φαίνεται πολύ ωραία και σωστή είναι αυτή που δένει με τα επόμενα λόγια της Παναγίας "Ότι σας λέει, κάνετε", τα οποία δείχνουν την απόλυτη πίστη που έχει στον Υιό της. Ο Κύριος λέει ότι δεν ήρθε ακόμα η ώρα Μου, γιατί ακόμα δεν υπάρχει η απαραίτητη πίστη στο Προσωπό Του, για να αρχίσουν τα θαύματα. 'Όμως με την ακλόνητη πίστη της Παναγίας, (που είναι η συνέχεια της πίστης, που έδειξε στα λόγια του Αρχαγγέλου), ξεκινάει το Έργο του Κυρίου. Έτσι λοιπόν, ναι μεν ο Κύριος είναι Θεός ενώ η Παναγία άνθρωπος, αλλά η δική της πίστη είναι αυτή που "ελευθερώνει τα χέρια" του Θεού ώστε να γίνει η ενσάρκωση, αλλά και να ξεκινήσει δημόσια το Έργο του Κυρίου για τον ευαγγελισμό και την Σωτηρία των ανθρώπων.
Περί εξομολογήσεως του Aγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου
Βρίσκεται στα έργα του Ι. Δαμασκηνού, συγκεκριμένα στον 8ο τόμο των εκδόσεων Μερετάκη.
Ο Άγιος προσπαθεί να απαντήσει στην ερώτηση που του υπεβλήθη, εάν άραγε επιτρέπεται σε μερικούς μοναχούς να εξομολογούν αμαρτίες, αν και δεν έχουν ιερωσύνη «επειδή ακούμε ότι η εξουσία να λύνουν και να δένουν δόθηκε μόνο στους ιερείς».
Η εξομολόγηση, εξηγεί ο Άγιος Συμεών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ομολογία χρεών, δηλαδή αναγνώριση των σφαλμάτων και της αφροσύνης, δηλαδή αποδοκιμασία της φτώχειας. Διότι κάθε πιστός βαρύνεται με χρέη προς τον Κύριο και Θεό του και αυτά πού πήρε από Αυτόν πρόκειται να του ζητηθούν μπροστά στο φοβερό και τρομερό δικαστήριο Του. Ποια χρέη; Είναι αναρίθμητα αλλά φτάνει να γνωρίζουμε το ότι με το θείο βάπτισμα γίναμε υιοί και κληρονόμοι Του, το ότι ενδυθήκαμε τον ίδιο τον Θεό, το ότι γίναμε μέλη του σώματος Του και ελάβαμε το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα μας. Όποιος φυλάει τις εντολές του Κυρίου, φυλάγεται από αυτές και δεν χάνει τον πλούτο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός.
Που λοιπόν θα μπορέσουν αυτοί που τα πήραν και τα έχασαν να τα ξαναβρούν; Πραγματικά πουθενά, ουράνια γαρ εισί.
Από εκείνο που κάποιος νικιέται, σ' αυτό και υποδουλώνεται.
Αυτός που υποδουλώθηκε στον διάβολο και εξόργισε τον Κύριο και Θεό, δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με άλλο τρόπο, παρά μόνο με τη μεσιτεία κάποιου αγίου άνδρα και φίλου και δούλου του Χριστού και με την αποφυγή του κακού.
Γι' αυτό πρώτα ας αποφύγουμε την αμαρτία.
Το αξίωμα και η εξουσία του δεσμείν και λύειν, δόθηκε από τον Κύριο, στους 11 αποστόλους και οι άγιοι απόστολοι διαδοχικά μεταβίβασαν την εξουσία αυτή στους επισκόπους και μάλιστα μόνο σ' εκείνους οι οποίοι κατείχαν τους θρόνους τους .
Αφότου όμως αυτοί που κατείχαν τους θρόνους των αποστόλων αποδείχτηκαν σαρκικοί και φιλήδονοι και φιλόδοξοι και εξώκειλαν σε αιρέσεις, τους εγκατέλειψε η θεία χάρη και αφαιρέθηκε από αυτούς η εξουσία αυτή, και όλα τα άλλα που οφείλουν να έχουν όσοι ιερουργούν. Ούτε το να είναι κάποιος ορθόδοξος αρκούσε! Διότι ορθόδοξος δεν είναι εκείνος που δεν εισάγει στην εκκλησία του θεού κάποια καινούρια διδασκαλία, αλλά εκείνος που έχει ζωή σύμφωνη με τον ορθό λόγο.
«Ώστε και απλώς ούτω τή χειροτονία και τή ταύτης αξία το αφιέναι αμαρτίας από θεού δέδοται; Άπαγε! Ιερουργοίς γαρ και μόνοις αυτό συγκεχώρηται».
Η εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες δεν δόθηκε από τον Θεό έτσι γενικά στους χειροτονημένους και στην τάξη αυτών, αλλά παραχωρείται μόνο στους ιερουργούς. Και δεν δίνεται ούτε σε όλους αυτούς, γιατί σαν χορτάρι που είναι θα καούν, αλλά δίνεται μόνο σ' εκείνους οι οποίοι συγκαταλέγονται στη χορεία των μαθητών του Χριστού.
Δίνεται σε όλους όσους τήρησαν τις εντολές του Θεού μέχρι το θάνατό τους. Έχασαν τα υπάρχοντά τους και τα μοίρασαν στους φτωχούς, ακολούθησαν τον Χριστό δείχνοντας υπομονή στις δοκιμασίες, έχασαν τις ψυχές τους στον κόσμο εξαιτίας της αγάπης του Θεού και τις βρήκαν στην αιώνια ζωή.
«Ευρόντες δε τας εαυτών ψυχάς εν φωτί νοητώ εύρον αυτάς και ούτως εν τω φωτί τούτω είδον το απρόσιτον φώς, αυτόν τον θεόν, κατά το γεγραμμένον “εν τω φωτί σου οψώμεθα φώς”».
Ο Χριστός το όντως φώς, ελθών και τους ζητούντας αυτόν συναντών με τρόπο που μόνο αυτός γνωρίζει, εαυτόν αυτοίς εχαρίσατο!
[Αυτό είναι το ορθόδοξο πρόσωπο!]
Αυτό σημαίνει να βρούμε την ψυχή μας, να δούμε τον Θεό και μέσα στο φώς Του να γίνουμε ανώτεροι της ορατής κτίσεως!
Ας αναζητήσουμε άνδρες τέτοιους, μαθητές του Χριστού, και αν συμβεί να βρεθεί μπροστά μας, με πόνο καρδιάς και πολλά δάκρυα, ας παρακαλέσουμε τον Θεό για ορισμένες μέρες ν' ανοίξει τα μάτια της καρδιάς μας ώστε να τον αναγνωρίσουμε και να πάρουμε μέσω αυτού άφεση των αμαρτιών μας!
Αμέθυστος
OΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ : 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2010
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΝΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου