Θεόδωρος Λάσκαρης
Ζούμε συγκλονιστικές ημέρες. Ημέρες Πομπηίας. Το ηφαίστειο δεν ξερνά λάβα, αλλά πνευματική σαπίλα και ψυχικά περιττώματα. Πολύς κόσμος δυστυχώς δεν το έχει ακόμη αντιληφθεί. Το άρθρο αυτό θέλει να σκιαγραφήσει την βαθύτερη φύση των φαινομένων που ζούμε, ώστε όσοι το επιθυμούν να έχουν μία ξεκάθαρη εικόνα του σημερινού κοσμικού γίγνεσθαι.Η εποχή που ζούμε, μας φέρνει στο μυαλό όλες εκείνες τις διηγήσεις των αρχαίων παραδόσεων, που αναφέρονται στην κατάσταση που θα επικρατεί στους έσχατους καιρούς. Το σίγουρο είναι, ότι η εποχή μας έχει καταντήσει ανυπόφορη πνευματικά, ψυχολογικά, υλικά. Ασφαλώς όλοι είστε μάρτυρες των νέων νόμων που το καθεστώς προσπαθεί να επιβάλει στην Ελλάδα, και που ήδη ισχύουν στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη: Να απαγορεύεται να αποκαλύπτεις την ταυτότητα και να κατακρίνεις τους φορείς της παρακμής και της διάλυσης, να μην επιτρέπεται να τους αποκαλείς με το όνομα τους. Διότι μόνον αυτό φοβόντουσαν, να τους κατονομάζεις. Όταν δεν κατονομάζεις κάτι, αυτό μένει στην αφάνεια, είναι ελεύθερο να κινηθεί και να δράσει μέσα στο σκοτάδι.
 |
| Ηieronymous Bosch, O θρίαμβος της αμαρτίας |
Όλα αυτά που συμβαίνουν στην εποχή μας υποκρύπτουν κάτι πολύ σημαντικό: Πρόκειται για το τελικό πέρασμα από την Μεταφυσική της Καλοκαγαθίας στην Μεταφυσική της Ύπαρξης. Στην Πλατωνική αντίληψη της ζωής, δεν υπήρχε η αξία του να υπάρχεις , αλλά η αξία του πως υπάρχεις. Και ο ιδανικός τρόπος ύπαρξης ήταν ο Καλοκάγαθος βίος: Η Υπέρτατη ωραιότητα που αντανακλάται στον ψυχικό κόσμο του εξυψωμένου ανθρώπου. Στην χριστιανική πλέον εποχή, η Καλοκαγαθία συμπληρώνεται με ένα λαμπρό στολίδι: Την θυσιαστική αγάπη. Αυτές ήταν μέχρι πρότινος οι μεταφυσικές αξίες του πολιτισμού μας. Αυτή η εποχή τελείωσε πλέον, και την θέση της παίρνει η νέα εποχή της Μεταφυσικής της Ύπαρξης. Το πως υπάρχεις δεν ενδιαφέρει πλέον, φθάνει ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ, και να επιβάλεις την ύπαρξη σου. "Εγώ υπάρχω", ακούγεται στους συμπαντικούς αιθέρες, ΕΓΩ, ΟΠΩΣ ΕΙΜΑΙ, ΚΑΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΔΕΝ ΔΙΝΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ. Είναι η τελική πράξη του δράματος που ονομάστηκε "αυτοδιάθεση του ανθρώπου", είναι η ίδια πράξη που τέλεσε ο Εωσφόρος όταν θεοποίησε το εγώ του.
Όμως η κατάπτωση δεν υπάρχει μόνον στο πεδίο της ηθικής και της πολιτικής. Σύγχρονες επιστημονικές έρευνες έφεραν στο φως ένα συγκλονιστικό γεγονός: Μέσα σε ένα αιώνα οι δυτικοί πληθυσμοί έγιναν πιο χαζοί και λιγότερο ικανοί στο να αντιδρούν στα εξωτερικά ερεθίσματα: Έχασαν 14 βαθμούς από τον δείκτη νοημοσύνη τους (IQ) .Το αποκαλύπτει μία επιστημονική έρευνα που δημοσιεύθηκε πριν λίγο καιρό στο περιοδικό "Intelligence", από ερευνητές του πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, του πανεπιστήμιου της Ούμεο στην Σουηδία, καθώς και του πανεπιστήμιου του Κορκ στην Ιρλανδία. Με βάση λοιπόν αυτή την έρευνα, η Βικτωριανή περίοδος , στο τέλος του 1800 υπήρξε η πιο παραγωγική και πλούσια σε ανακαλύψεις. Η νοητική ικανότητα των ανθρώπων ήταν ιδιαίτερα υψηλή. Όμως ήδη από την πρώτη δεκαετία του 1900 άρχισε μία σταδιακή μείωση, που έφθασε μέχρι εμάς: Κάθε δεκαετία χάνονται 1,24 βαθμοί του δείκτη νοημοσύνης και το ίδιο συμβαίνει και με τους χρόνους αντίδρασης στα εξωτερικά ερεθίσματα, που πέρασαν από τα 183 χιλιοστά του δευτερολέπτου στο τέλος του 1800 στα 253 που είναι σήμερα. (όλη η έρευνα εδώ ). Φυσικά αυτή η επιστημονική έρευνα γελοιοποιεί τους θιασώτες της "νέας εποχής της προόδου", και αποδεικνύει ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο: μία σταθερή φθίνουσα πορεία της νοητική μας ικανότητας.Μύθος λοιπόν η "προοδευτική εξέλιξη του ανθρώπου", και λυπηρό γεγονός η ψυχική και νοητική παρακμή του. Που οφείλεται αυτό το φαινόμενο; Μα στην αντιπαροδοσιακή δομή των σύγχρονων κοινωνιών, με τις γυναίκες να προτιμούν την καριέρα από την δημιουργία οικογένειας (με αποτέλεσμα οι πιο έξυπνες από αυτές να τεκνοποιούν όλο και λιγότερο), στα χάλια των εκπαιδευτικών συστημάτων, καθώς και στην υπερδιέγερση του ανθρωπίνου εγκεφάλου από ερεθίσματα χαμηλής ποιότητας. Έχουμε οδηγηθεί σε πολιτικό, ιδεολογικό, ηθικό και πνευματικό αδιέξοδο. Ήδη άρχισαν να φαίνονται και οι πρώτες νευροφυσιολογικές συνέπειες αυτής της κατάστασης. Σε ποιές αβύσσους οδηγούμαστε; Πως θα μπει ένα φρένο σε αυτήν την κατρακύλα; Απαντήσεις δεν έχω. Διατηρώ μόνον τις προσωπικές μου ελπίδες, σε μία "εκ των άνω" παρέμβαση του Πνεύματος που ορίζει την ιστορία.
Τελειώνοντας, θέλω να επισημάνω το γεγονός ότι παρόλο που η Ρωσία ακολουθεί το καπιταλιστικό-φιλελεύθερο μοντέλο, και αντιμετωπίζει διάφορα κοινωνικά προβλήματα, ωστόσο είναι ίσως η μόνη χριστιανική χώρα που υψώνει φράγματα ενάντια στον χείμαρρο της παραβατικότητας και των διαλυτικών φαινομένων. Αυτό θα έχει ως συνέπεια να μπει στο στόχαστρο όλων των αντιπαραδοσιακών δυνάμεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου