Διαμαρτυρία του πιστού λαού της μητροπόλεως του Περιστερίου περί της επιχειρούμενης αφαιρέσεως του Εσταυρωμένου από το Άγιο Βήμα των Ιερών ναών

Διαμαρτυρία του πιστού λαού της μητροπόλεως του Περιστερίου περί της επιχειρούμενης αφαιρέσεως του Εσταυρωμένου από το Άγιο Βήμα των Ιερών ναών

ΑΚΤΙΝΕΣ: Διαμαρτυρία του πιστού λαού της μητροπόλεως του Περιστερίου περί της επιχειρούμενης αφαιρέσεως του Εσταυρωμένου από το Άγιο Βήμα των Ιερών ναών (aktines.blogspot.com)

ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ;

Πέτρος Βασιλειάδης - ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Tα Λόγια του Ιησού, ή Πηγή των Λογίων όπως συνηθίζεται να αποκαλείται στους επιστημονικούς κύκλους, είναι το κείμενο εκείνο, το οποίο σύμφωνα με τα πορίσματα της νεώτερης επιστήμης χρησιμοποίησαν οι συγγραφείς των κατά Mατθαίον και κατά Λουκάν ευαγγελίων για να παρουσιάσουν τη διδασκαλία του Ιησού. Tα λόγια αυτά του Ιησού οι μεταγενέστεροι συνοπτικοί ευαγγελιστές (Ματθαίος και Λουκάς) τα προσάρμοσαν στο αφηγηματικό πλαίσιο του κατά Μάρκον ευαγγελίου, εντάσσοντάς τα κατ’ αυτόν τον τρόπο στην κηρυγματική (παύλεια) θεολογική παρουσίαση του προσώπου του Χριστού. H Πηγή των Λογίων, ως εκ τούτου, αποτελεί μια από τις βασικότερες ιστορικές πηγές αποκατάστασης της διδασκαλίας και του προσώπου του Ιστορικού Ιησού, του ιδρυτή δηλαδή της θρησκείας που προσδιόρισε επί δυο χιλιετίες καθοριστικά τις τύχες της οικουμένης.

Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της Πηγής των Λογίων είναι ότι η διάταξη της ύλης της έχει ως κορύφωση τα έσχατα, την έλευση δηλαδή του «υιού του ανθρώπου», και όχι το Σταυρό και την Ανάσταση του Ιησού· μάλιστα απουσιάζει απ’ αυτήν παντελώς η ιστορία του πάθους του Ιησού, λείπουν οι άμεσες ή έμμεσες προρρήσεις του, αγνοείται συστηματικά η χριστολογία περί «παθητού μεσσία» στα πολύ σημαντικά λόγια περί του «υιού του ανθρώπου», ενώ υποδηλώνεται σαφέστατα η εσχατολογική (ή κατ’ άλλους η σοφιολογική) διάσταση του μυστηρίου της Θείας Οικονομίας.

Mε την ανακάλυψη, λοιπόν, της Πηγής των Λογίων επιβεβαιώνεται η ύπαρξη στον αρχέγονο χριστιανισμό ενός θεολογικού ρεύματος παράλληλου προς την κύρια «κηρυγματική/ σωτηριολογική/ χριστολογική» αντίληψη, την οποία κυρίως εκφράζει η παύλεια και κανονική συνοπτική παράδοση. Στην παράδοση αυτή, την οποία εκπροσωπεί η Πηγή των Λογίων, και η οποία θα πρέπει να σημειωθεί είναι και η αρχαιότερη, το χαρακτηριστικό στοιχείο δεν είναι η κηρυγματική διάσταση (με έμφαση τη σωτηριολογία), αλλά η εσχατολογική. H αλλαγή αυτή παραδείγματος στην ιστορία της θεολογίας της πρώτης Εκκλησίας είναι φανερό ότι επήλθε κυρίως με τον απόστολο Παύλο, είτε εξαιτίας των ιεραποστολικών αναγκών της Πρώτης Εκκλησίας, είτε εξαιτίας της ανάγκης απαγκίστρωσής της από την υπερβολική προσήλωση προς τα «επέκεινα», με σκοπό την ευχερέστερη «έξοδό» της προς τα έθνη. Αυτό, όμως, είχε ως αποτέλεσμα να μετατοπιστεί πολύ γρήγορα το κέντρο βάρους από την (ευχαριστιακή) εμπειρία στο μήνυμα, από την εσχατολογία στη χριστολογία (και κατ’ επέκταση τη σωτηριολογία), από το γεγονός (τη Βασιλεία του Θεού) στο φορέα (το Χριστό, και πιο συγκεκριμένα τη σταυρική του θυσία).

"Η εσχατολογική κατανόηση της Εκκλησίας στη σκέψη του Μητροπολίτη Περγάμου". - Πέτρος Βασιλειάδης

Για να κατανοήσουμε ορθά την σημασία της χρήσεως της εσχατολογίας στην νεότερη θεολογία, αρχής γενομένης από τον εκλιπόντα Μητροπολίτη Περγάμου, κυρόν Ιωάννη (Ζηζιούλα), θα πρέπει πρώτα να αναζητήσουμε τους παράγοντες που διαμόρφωσαν αυτήν την εξέλιξη στην θεολογική προβληματική της νεότερης επιστήμης. Και αυτή η προβληματική έχει να κάνει με την αναζήτηση του Ιστορικού Ιησού, η οποία στην καμπή μεταξύ 19ου και 20ου αι. μ.Χ. άρχισε να εγκαταλείπει την ηθική ερμηνεία του προσώπου του Ιησού και να προσανατολίζεται προς την εσχατολογική, με πρωτεργάτες τους J. Weiss και A. Schwetzer.

Την δεκαετία του ’50 μεταφέρει την άγνωστη μέχρι τότε στον ελληνικό χώρο αυτή προβληματική ο αείμνηστος δάσκαλός μου Σ. Αγουρίδης, εισάγοντας παράλληλα στα θεολογικά γράμματα και τον επίσης άγνωστο μέχρι τότε όρο «εσχατολογία». Αν και στον παραδοσιακό χώρο αυτό θεωρήθηκε ως απεμπόληση του αποκλειστικά ελληνικού υπόβαθρου της Ορθόδοξης θεολογικής σκέψης και υιοθέτησης εβραϊκών – όπως υποστηρίχτηκε – όρων, ο μητροπολίτης Περγάμου μετέφερε την βασική πλέον και καθιερωθείσα διεθνώς έννοια της εσχατολογίας στον εκκλησιολογικό προβληματισμό, και ιδιαίτερα στην κατανόηση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.

Την δεκαετία του ’50 μεταφέρει την άγνωστη μέχρι τότε στον ελληνικό χώρο αυτή προβληματική ο αείμνηστος δάσκαλός μου Σ. Αγουρίδης, εισάγοντας παράλληλα στα θεολογικά γράμματα και τον επίσης άγνωστο μέχρι τότε όρο «εσχατολογία». Αν και στον παραδοσιακό χώρο αυτό θεωρήθηκε ως απεμπόληση του αποκλειστικά ελληνικού υπόβαθρου της Ορθόδοξης θεολογικής σκέψης και υιοθέτησης εβραϊκών – όπως υποστηρίχτηκε – όρων, ο μητροπολίτης Περγάμου μετέφερε την βασική πλέον και καθιερωθείσα διεθνώς έννοια της εσχατολογίας στον εκκλησιολογικό προβληματισμό, και ιδιαίτερα στην κατανόηση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας.

Η εσχατολογική διάσταση της Εκκλησίας και το αγιοπνευματικό υπόβαθρο της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας και της λειτουργικής πράξης της Ορθοδοξίας, είναι κατά τον Μητροπολίτη Περγάμου (αλλά και πολλούς άλλους από μας) αυτά που χαρακτηρίζουν την «Ορθοδοξία» της καθ' ημάς Ανατολής από την ετερόδοξη εν γένει Δύση. Το γεγονός ότι η Εκκλησία δεν αντλεί την ύπαρξη και την υπόστασή της από αυτό που είναι, αλλά από αυτό που θα γίνει· όχι δηλαδή από το παρόν (από την όποια επί παραδείγματι ιεραποστολική ή κοινωνική της δράση) ή από το παρελθόν (από κάποια δογματική διδασκαλία – πατερική, βιβλική ή οποιαδήποτε άλλη – ή ακόμη από αυτό που της δόθηκε ως θεσμός), αλλά από το μέλλον, από τα «έσχατα».

Κατά συνέπεια αναπόφευκτη συνέπεια της εσχατολογίας για την αυθεντική κατανόηση της Εκκλησίας δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την κύρια και θεμελιώδη βιβλική έκφραση της κοινωνίας. Και καλύτερη και αυθεντικότερη έκφραση της Εκκλησίας ως της κατ’ εξοχήν κοινωνίας των εσχάτων δεν μπορεί παρά να αποτελεί η Θεία Ευχαριστία, η συλλογική πράξη (πράξη και όχι πράγμα, όπως πολύ εύστοχα παρατηρούσε πριν από 50 περίπου χρόνια στο περί της ευχαριστιακής διάστασης του κόσμου πρωτόλειο δοκίμιό του ο Μητροπολίτης Περγάμου) ευχαριστίας του λαού του Θεού προς τον δημιουργό του, που σ' όλη την μακραίωνη ιστορία της Ορθοδοξίας σαφέστατα κατανοείται ως αναλαμπή και πρόγευση αυτής της ερχόμενης Βασιλείας.

Στις μέρες μας όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν μια πνευματικότητα που δεν είναι σεχταριστική, αλλά ολιστική, μια πνευματικότητα την ποία, όπως πιστεύουμε εμείς οι Ορθόδοξοι, ανοίγει τις καρδιές στους άλλους και δεν δημιουργεί έχθρα για τους άλλους, ακόμη και θρησκευτική και θεολογική αντιδικία με τους άλλους.
Οι πάντες σήμερα αναμένουν από τις θρησκευτικές κοινότητες να συμβάλουν στην ευημερία του κόσμου, και δεν ανέχονται οι θρησκείες να αποτελούν έναν ακόμη παράγοντα διαίρεσης, μια ακόμα δύναμη κατακερματισμού. Προσδοκούν απ’ αυτές να είναι πηγή συμφιλίωσης και θεραπείας, και από τους χριστιανούς να καταθέτουν την μαρτυρία τους ως οι κατ’ εξοχήν «διάκονοι της καταλλαγής», αφού «τὰ πάντα ἐκ τοῦ Θεοῦ τοῦ καταλλάξαντος ἡμᾶς ἑαυτῷ διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καὶ δόντος ἡμῖν τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς» (Β΄ Κορ 5,18). Στο παγκόσμιο ιεραποστολικό συνέδριο που συνήλθε το 2005 στην Αθήνα η ιεραποστολή ως κοινή χριστιανική μαρτυρία, και κυρίως ως διακονία τῆς καταλλαγῆς, προβλήθηκε. Ο π. Ιουστίνος Κεφαλούρος, μεταπτυχιακός φοιτητής του Τμήματος Θεολογίας, θα μας θυμίσει τι πρέσβευε ο πρώτος «διάκονος της καταλλαγής» της νεώτερης μεταπολεμικής Ορθοδοξίας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, για τα άλλα θρησκεύματα.
Αυτή όμως η αδήριτη ανάγκη διαθρησκειακού διαλόγου δεν ήταν πάντοτε αυτονόητη στο παγκόσμιο χριστιανικό ιεραποστολικό κίνημα. Για 50 και πλέον χρόνια τόσο σε πολυμερές, όσο και σε αυστηρά ομολογιακό, επίπεδο οι χριστιανοί ήταν αρνητικά διακείμενοι στην αποδοχή του διαθρησκειακού διαλόγου ως θεμιτό «ιεραποστολικό παράδειγμα». Ήταν ο Ορθόδοξος μητροπολίτης του Όρους του Λιβάνου Georges Khodr που πρώτος κατά την δεκαετία του ’70 υποστήριξε με πάθος την αναγκαιότητά του, με βάση την «οικονομία του Αγίου Πνεύματος». Υπογράμμισε πως μια χριστοκεντρική θεολογία διαχωρίζει το Χριστό από το μυστήριο της Αγίας Τριάδος. Πέρα από την υποστατική αυτονομία του Πνεύματος, υπογράμμισε ότι η έλευση του Αγίου Πνεύματος στον κόσμο δεν είναι υποδεέστερη από αυτή του Υιού, αλλά ούτε και μια απλή λειτουργία του Λόγου. Ανάμεσα στην «οικονομία του Υιού» και την «οικονομία του Πνεύματος υπάρχει μια αμοιβαιότητα. Από τη στιγμή που το Πνεύμα «όπου θέλει πνει» (Ιω. 3,8) δεν μπορούμε να αποκλείσουμε, υποστήριζε, τις μη-χριστιανικές θρησκείες ως σημεία στα οποία επενεργεί το Άγιο Πνεύμα. Ο Khodr θεωρούσε πως το κύριο ιεραποστολικό μας έργο είναι «να ακολουθήσουμε τα ίχνη του Χριστού όπως αυτά γίνονται αισθητά στις σκιές των άλλων θρησκειών» Ο Δρ.Θ. του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ και Αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών του Αμερικανικού Κολλεγίου στο γνωστικό αντικείμενο «Θρησκείες του κόσμου», κ. Νικόλαος Δημητριάδης θα μας υπενθυμίσει την Ορθόδοξη συμβολή στο διαθρησκειακό διάλογο και τη θεολογία των θρησκειών.  
Με την συμβολή της Ορθόδοξης πνευματολογίας άρχισε σε ευρύτερο διαχριστιανικό επίπεδο να διευρύνεται το θεολογικό όραμα και να αλλάζει ριζικά η έννοια της χριστιανικής μαρτυρίας με τις ποικίλες μορφές ιεραποστολικής δράσης. Εξ ου και οι σπασμωδικές αντιδράσεις τόσο των ακραίων συντηρητικών προτεσταντικών ομάδων, όσο και μερικών εκ αυτοαποκαλούμενων γνήσιων ή υπερ-ορθοδόξων. Προβάλλει, λοιπόν, επιτακτικό το ερώτημα: ποια είναι τα όρια της εν Χριστώ σωτηρίας; Είναι δυνατόν να νομιμοποιούνται έστω και κατ’ ελάχιστον τα άλλα ζωντανά θρησκεύματα; Ποιες μπορεί να είναι οι βιβλικές και πατερικές καταβολές για μια τέτοια θεώρηση;
Αναμφίβολα, τόσο  στην Αγία Γραφή όσο και στην μακραίωνη Παράδοση της Εκκλησίας υπάρχουν στοιχεία που οδηγούν στη θεώρηση των άλλων θρησκειών ως ανθρώπινων κατασκευών, όπως βέβαια υπάρχουν και μαρτυρίες που ενώ αναγνωρίζουν το Ιησού Χριστό ως τον μοναδικό σωτήρα του κόσμου, και την Εκκλησία του ως κιβωτό σωτηρίας, αναγνωρίζουν τη σωστική παρουσία του Θεού και πέραν των ορίων της Εκκλησίας, κυρίως με βάση την «οικονομία του Αγίου Πνεύματος», παράλληλα βέβαια και στον ίδιο βαθμό με την «οικονομία του Υιού». Από θεολογικής απόψεως, λοιπόν, και κυρίως στα πλαίσια της Ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης, είναι δυνατή μία σύνθεση των δύο αυτών θέσεων, που αποτελούν εξ ίσου  ουσιαστικά στοιχεία της χριστιανικής πίστεως; Η Ορθόδοξη θεολογία θα πρέπει να βασίζεται στην καθολικότητα της χριστιανικής  παράδοσης, ή σε επιλεκτικά στοιχεία που τις περισσότερες φορές αντανακλούν προσωπικές φοβίες και ιδεολογικές συντηρητικές ή φιλελεύθερες αντιλήψεις; Σε τελευταία ανάλυση, είναι δυνατή, θεμιτή, ή εφικτή μια θεολογία των θρησκειών;  Στο θέμα αυτό επιχειρεί μια προκαταρτική εξέταση ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης π. Εμμανουήλ Κλάψης με την εισήγησή του «Προς μία θεολογία των θρησκειών. Η παγκόσμια εν Χριστώ σωτηρία», στην οποία θα παρουσιάσει τον προβληματισμό Ελλήνων δογματολόγων που μίλησαν για την παγκοσμιότητα της σωτηρίας και  προσπάθησαν να διαμορφώσουν μια Ορθόδοξη θεολογία των θρησκειών.

Σε σημαντική του συνέντευξη στο αποκρυφιστικό περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ ο κ. Βασιλειάδης καταγγέλλει πως ο Απόστολος Παύλος διέστρεψε το μήνυμα του πρώτου Χριστιανισμού, το οποίο ήταν ηθικό και εσχατολογικό, όπως ακριβώς ξαναγεννιέται στην ευχαριστιακή εσχατολογία του κ. Ζηζιούλα, και επέβαλε την σωτηριολογική ερμηνεία της Οικονομίας[ΤΗΝ ΚΑΘΕΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ]. Καιρός να επανορθώσουμε το βαρύ λάθος για να συμβαδίσουμε με την εποχή μας!

Το περιοδικό διείδε την φιλοδοξία του Βασιλειάδη αλλά ο αξιότιμος καθηγητής δεν κατόρθωσε να δει τις σκοτεινές προθέσεις του περιοδικού, διότι στο ίδιο τεύχος του περιοδικού μαζί με την καταγγελία του Βασιλειάδη εναντίον του Αποστόλου Παύλου ανακοινώνεται, τυχαία, και η κατάρρευση των Ελλήνων από τον κ. Ζιάκα και η κατάρρευση της Ορθοδόξου εκκλησίας από τον Μέσκο!

κ. Βασιλειάδη καταλαβαίνετε σε τί μπελάδες βάζετε την εκκλησία;

Και τί θα κάνουν κ. Βασιλειάδη τόσα νέφη αγίων που σώθηκαν με την λανθασμένη διδασκαλία του Απ. Παύλου;

Θα πρέπει να επιστρέψουν όλοι τους σιγά – σιγά, με μετεμψυχώσεις και μετενσαρκώσεις για να πετύχουν την ηθική πρόοδο με την ευχαριστιακή εσχατολογία;

Θα αδειάσετε κυριολεκτικά την Βασιλεία των Ουρανών κ. Βασιλειάδη!