Δεν μπορείτε να φανταστείτε σε ποιο βαθμό φτάνει το καθεστώς επιτήρησης που επιβάλλεται μέρα με τη μέρα στην καθημερινότητά μας, ξεκινώντας από τις πιο περιθωριακές γωνιές των social media. Πρέπει να σας πω για μια εμπειρία, προσωπική και μη, που μας λέει πού οδηγεί η άνοια της Τεχνητής Ηλιθιότητας (η ανόητα αποκαλούμενη Τεχνητή Νοημοσύνη) που υβριδοποιείται με την ιδεολογία της εγρήγορσης. Λοιπόν, ένα άρθρο μου που δημοσιεύτηκε την περασμένη Τετάρτη στο Πανόραμα, Η ποίηση των χαμένων χωριών, στο οποίο μίλησα για τη δέσμευση του ποιητή Φράνκο Αρμίνιο στην υπεράσπιση των μικρών χωριών με κίνδυνο εξαφάνισης, αναρτήθηκε στη σελίδα μου στο Facebook και σε άλλα κοινωνικά δίκτυα (Instagram, Telegram, Tweet). Μια μικρή πράξη αγάπης προς τις μικροσκοπικές τοπικές κοινωνίες, γραμμένη με τρυφερότητα και νοσταλγία προς αυτόν τον μικρό αρχαίο κόσμο που κινδυνεύει να χαθεί. Αλλά το ιστολόγιο λογοκρίθηκε από το Facebook και διάβασα ως αιτιολογία: «Η τεχνολογία μάς έχει δείξει ότι αυτή η ανάρτηση είναι παρόμοια με άλλες που παραβιάζουν τα κοινοτικά μας πρότυπα για ισχυρό και βίαιο περιεχόμενο. Δεν επιτρέπουμε στους ανθρώπους να μοιράζονται περιεχόμενο που δείχνει παραστατική ρητή βία».
Αν υπάρχει μια γλυκιά και αφοπλισμένη γραφή μου, αφιερωμένη σε έναν ποιητή και στην αγάπη για το χωριό του, χωρίς εχθρούς, που δεν μαλώνει με κανέναν, είναι αυτή.
Αφού ξετίναξα το μυαλό μου για να καταλάβω τι μπορεί να θεωρούσε βίαιο ο τρελός με τό ψεύτικο όνομα που αυτοαποκαλείται αλγόριθμος, κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα. Κάποια στιγμή, συμμεριζόμενος την εγκάρδια έκκληση του ποιητή Αρμίνιο να μην εγκαταλείψουμε τα χωριά καταγωγής αλλά μάλλον να τα ξανακατοικήσουμε, έγραψα: «Γυρίστε πίσω στη χώρα σας... ξεκινήστε τη μετανάστευση αντίστροφα». Αυτή η φράση, που προέκυψε από το πλαίσιο των μικρών πόλεων του νότου που εγκατέλειψαν οι κάτοικοί τους, προφανώς διαβάστηκε ως έκκληση, ή μάλλον προειδοποίηση, προς τους μετανάστες να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Μια άποψη την οποία θεωρώ θεμιτή, αλλά δεν έχει καμία σχέση με όσα έγραψα και υποστήριξα.
Βλέπετε σε ποιο σημείο φτάνει ο αυτοματισμός της τεχνολογίας, σε συνδυασμό με την ιδεολογική και μισαλλόδοξη συμβολή εκείνων που θα έπρεπε να ελέγχουν το περιεχόμενό της;
Πού έγκειται η βία αν όχι στη λογοκρισία και στο να αποκαλείται βίαιο αυτό που είναι ακριβώς το αντίθετο, μια πράξη αγάπης προς την καταγωγή του καθενός μας;
Κρίμα, πασχαλινή αμαρτία. Πρέπει να σας πω ότι σήμερα το πρωί είχα στο μυαλό μου να γράψω ένα πασχαλινό άρθρο εμπιστοσύνης και ελπίδας στην πολιτική και πνευματική ανάσταση, παρ' όλα αυτά. Σκέφτηκα ότι θα έγραφα έναν προβληματισμό σχετικά με την ανάγκη να προετοιμαστεί κανείς με θετικό και προληπτικό τρόπο, να μην εγκαταλείψει τον εαυτό του στην νωθρότητα και τη γενική δυσαρέσκεια, να μην αισθάνεται στο τέλος του κόσμου ή της ανθρωπότητας, αλλά για να προετοιμάσει το έδαφος για τη σιγουριά ότι θα έρθουν και άλλα Πάσχα, δεν θα είναι η αποκάλυψη. Ένας προβληματισμός που θα προσπαθούσε να δει τις καλές πλευρές στην εποχή μας, εμπιστευόμενος στη δύναμη της πραγματικότητας, της φύσης, των πραγμάτων που υπάρχουν, σε σύγκριση με τον πειρασμό να παραδοθούν σε όλα όσα τα αρνούνται.
Αλλά αυτή η ενοχλητική εισβολή, τυφλή και αμβλεία, δηλητηρίασε τον πασχαλινό σκοπό και με έκανε να τα παρατήσω. Το πνεύμα της άρνησης, για άλλη μια φορά, έχει επικρατήσει (με τη δύναμη του αναθέματος), της αγάπης για την πραγματικότητα, για την αληθινή ζωή, για τα πιο γνήσια συναισθήματα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό πού μου συμβαίνει. Το μόνο που χρειάζεται είναι μιά λέξη, ένα περιεχόμενο που απλώς δεν είναι ευθυγραμμισμένο με το mainstream, και αμέσως μπλοκάρουν, επιβραδύνουν, κρύβουν τις ελεύθερες σκέψεις σας ακόμα κι αν είναι στοχαστικές, σεβόμενες, ποτέ προσβλητικές προς κανέναν. Η κυκλοφορία των ιστολογίων (το blogging) ήταν πιο δύσκολη εδώ και καιρό.
Προσθέτω τρία πράγματα που κάνουν αυτό το μικρό επεισόδιο ακόμα πιο πικρό. Το πρώτο είναι ότι δεν μπορείτε καν να παραπονεθείτε σε κανέναν, δεν ξέρετε σε ποιον ή πώς να απευθυνθείτε: στη σφαίρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των μάνατζερ όλα γίνονται ανώνυμα, απρόσωπα, αυτόματα, δεν μπορείτε να απευθυνθείτε σε κανέναν που σας ακούει, ο οποίος αναγνωρίζει το λάθος και τη ζημιά και ότι το διορθώνει και κάνει δημόσια παραδοχή ότι έχει κάνει λάθος. Το δεύτερο είναι ότι πιθανότατα, ακόμη και αυτή η αντίδραση διαμαρτυρίας μου, αυτή τη φορά ενεργητική, στην ανόητη, επαίσχυντη λογοκρισία θα λογοκριθεί με τη σειρά της από τους αυτόματους τεχνο-βασανιστές που διαχειρίζονται τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Το τρίτο, πιο γενικό, είναι ότι εδώ και αρκετό καιρό καταγγέλλουμε στις στήλες της La Verità και αλλού, την διολίσθηση της woke δικτατορίας και τις καθημερινές παραβιάσεις και περιορισμούς στην ελευθερία της γνώμης, πολλοί συμμερίζονται το παράπονό μας (και σε αυτήν την περίπτωση πολλοί μου έχουν γράψει αναφερόμενοι στη λογοκρισία). Αλλά τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν αλλάζει, η πορεία της κομματικής βλακείας συνεχίζεται απτόητη, από τις ΗΠΑ στο σπίτι μας. Και κάθε μέρα ένα μικρό κομμάτι προστίθεται στο μεγάλο τείχος της Παγκόσμιας Ιδεολογικής Απαγόρευσης.
Τέλος, αναλογιστείτε ότι με τη μειωμένη κυκλοφορία των εφημερίδων, την τρομακτική κρίση των περιπτέρων, κινδυνεύουμε να μην έχουμε πλέον αντισταθμισμένες πληροφορίες, δηλαδή τη δυνατότητα αναφοράς αυτών των καταχρήσεων και προειδοποίησης του κοινού για αυτή την προοδευτική διολίσθηση στον αναγκαστικό κομφορμισμό. Οι εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης, η κριτική και η κουλτούρα τείνουν να επισκιάζονται. Ακριβώς όπως το κλείσιμο ή η τιμωρητική παρακολούθηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κινδυνεύει να κλείσει τα στόματα πολλών ανθρώπων που καταφεύγουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να προστατευτούν από άλλα μέσα, εκφράσεις δύναμης και πηγές προκατασκευασμένων απόψεων. Είμαστε μεταξύ ενός βράχου και ενός σκληρού τόπου, εν ολίγοις. Και με αυτό τελείωσα. Καλό περιστέρι σε όλους, αν η ευχή δεν έχει βίαιο περιεχόμενο προς τα πουλιά και το φύλο, με πιθανούς ερωτικούς υπαινιγμούς σεξιστικού χαρακτήρα.
Αφού ξετίναξα το μυαλό μου για να καταλάβω τι μπορεί να θεωρούσε βίαιο ο τρελός με τό ψεύτικο όνομα που αυτοαποκαλείται αλγόριθμος, κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα. Κάποια στιγμή, συμμεριζόμενος την εγκάρδια έκκληση του ποιητή Αρμίνιο να μην εγκαταλείψουμε τα χωριά καταγωγής αλλά μάλλον να τα ξανακατοικήσουμε, έγραψα: «Γυρίστε πίσω στη χώρα σας... ξεκινήστε τη μετανάστευση αντίστροφα». Αυτή η φράση, που προέκυψε από το πλαίσιο των μικρών πόλεων του νότου που εγκατέλειψαν οι κάτοικοί τους, προφανώς διαβάστηκε ως έκκληση, ή μάλλον προειδοποίηση, προς τους μετανάστες να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Μια άποψη την οποία θεωρώ θεμιτή, αλλά δεν έχει καμία σχέση με όσα έγραψα και υποστήριξα.
Βλέπετε σε ποιο σημείο φτάνει ο αυτοματισμός της τεχνολογίας, σε συνδυασμό με την ιδεολογική και μισαλλόδοξη συμβολή εκείνων που θα έπρεπε να ελέγχουν το περιεχόμενό της;
Πού έγκειται η βία αν όχι στη λογοκρισία και στο να αποκαλείται βίαιο αυτό που είναι ακριβώς το αντίθετο, μια πράξη αγάπης προς την καταγωγή του καθενός μας;
Κρίμα, πασχαλινή αμαρτία. Πρέπει να σας πω ότι σήμερα το πρωί είχα στο μυαλό μου να γράψω ένα πασχαλινό άρθρο εμπιστοσύνης και ελπίδας στην πολιτική και πνευματική ανάσταση, παρ' όλα αυτά. Σκέφτηκα ότι θα έγραφα έναν προβληματισμό σχετικά με την ανάγκη να προετοιμαστεί κανείς με θετικό και προληπτικό τρόπο, να μην εγκαταλείψει τον εαυτό του στην νωθρότητα και τη γενική δυσαρέσκεια, να μην αισθάνεται στο τέλος του κόσμου ή της ανθρωπότητας, αλλά για να προετοιμάσει το έδαφος για τη σιγουριά ότι θα έρθουν και άλλα Πάσχα, δεν θα είναι η αποκάλυψη. Ένας προβληματισμός που θα προσπαθούσε να δει τις καλές πλευρές στην εποχή μας, εμπιστευόμενος στη δύναμη της πραγματικότητας, της φύσης, των πραγμάτων που υπάρχουν, σε σύγκριση με τον πειρασμό να παραδοθούν σε όλα όσα τα αρνούνται.
Αλλά αυτή η ενοχλητική εισβολή, τυφλή και αμβλεία, δηλητηρίασε τον πασχαλινό σκοπό και με έκανε να τα παρατήσω. Το πνεύμα της άρνησης, για άλλη μια φορά, έχει επικρατήσει (με τη δύναμη του αναθέματος), της αγάπης για την πραγματικότητα, για την αληθινή ζωή, για τα πιο γνήσια συναισθήματα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό πού μου συμβαίνει. Το μόνο που χρειάζεται είναι μιά λέξη, ένα περιεχόμενο που απλώς δεν είναι ευθυγραμμισμένο με το mainstream, και αμέσως μπλοκάρουν, επιβραδύνουν, κρύβουν τις ελεύθερες σκέψεις σας ακόμα κι αν είναι στοχαστικές, σεβόμενες, ποτέ προσβλητικές προς κανέναν. Η κυκλοφορία των ιστολογίων (το blogging) ήταν πιο δύσκολη εδώ και καιρό.
Προσθέτω τρία πράγματα που κάνουν αυτό το μικρό επεισόδιο ακόμα πιο πικρό. Το πρώτο είναι ότι δεν μπορείτε καν να παραπονεθείτε σε κανέναν, δεν ξέρετε σε ποιον ή πώς να απευθυνθείτε: στη σφαίρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των μάνατζερ όλα γίνονται ανώνυμα, απρόσωπα, αυτόματα, δεν μπορείτε να απευθυνθείτε σε κανέναν που σας ακούει, ο οποίος αναγνωρίζει το λάθος και τη ζημιά και ότι το διορθώνει και κάνει δημόσια παραδοχή ότι έχει κάνει λάθος. Το δεύτερο είναι ότι πιθανότατα, ακόμη και αυτή η αντίδραση διαμαρτυρίας μου, αυτή τη φορά ενεργητική, στην ανόητη, επαίσχυντη λογοκρισία θα λογοκριθεί με τη σειρά της από τους αυτόματους τεχνο-βασανιστές που διαχειρίζονται τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Το τρίτο, πιο γενικό, είναι ότι εδώ και αρκετό καιρό καταγγέλλουμε στις στήλες της La Verità και αλλού, την διολίσθηση της woke δικτατορίας και τις καθημερινές παραβιάσεις και περιορισμούς στην ελευθερία της γνώμης, πολλοί συμμερίζονται το παράπονό μας (και σε αυτήν την περίπτωση πολλοί μου έχουν γράψει αναφερόμενοι στη λογοκρισία). Αλλά τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν αλλάζει, η πορεία της κομματικής βλακείας συνεχίζεται απτόητη, από τις ΗΠΑ στο σπίτι μας. Και κάθε μέρα ένα μικρό κομμάτι προστίθεται στο μεγάλο τείχος της Παγκόσμιας Ιδεολογικής Απαγόρευσης.
Τέλος, αναλογιστείτε ότι με τη μειωμένη κυκλοφορία των εφημερίδων, την τρομακτική κρίση των περιπτέρων, κινδυνεύουμε να μην έχουμε πλέον αντισταθμισμένες πληροφορίες, δηλαδή τη δυνατότητα αναφοράς αυτών των καταχρήσεων και προειδοποίησης του κοινού για αυτή την προοδευτική διολίσθηση στον αναγκαστικό κομφορμισμό. Οι εναλλακτικές πηγές πληροφόρησης, η κριτική και η κουλτούρα τείνουν να επισκιάζονται. Ακριβώς όπως το κλείσιμο ή η τιμωρητική παρακολούθηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κινδυνεύει να κλείσει τα στόματα πολλών ανθρώπων που καταφεύγουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να προστατευτούν από άλλα μέσα, εκφράσεις δύναμης και πηγές προκατασκευασμένων απόψεων. Είμαστε μεταξύ ενός βράχου και ενός σκληρού τόπου, εν ολίγοις. Και με αυτό τελείωσα. Καλό περιστέρι σε όλους, αν η ευχή δεν έχει βίαιο περιεχόμενο προς τα πουλιά και το φύλο, με πιθανούς ερωτικούς υπαινιγμούς σεξιστικού χαρακτήρα.
1 σχόλιο:
Αυτοί που 'αγαπούν' τους μετανάστες, του γκέι, που καταδικάζουν την ''ρητορική του μίσους'', είναι οι ίδιοι που σκοτώνουν τους Ουκρανούς, τους Ρώσους, τους Παλαιστίνιους. Είναι η μαφία της αγάπης.
Δημοσίευση σχολίου