Είναι εφικτός ένας μεταφυσικός υπαρξισμός;

 

του Φραντσέσκο Λαμεντόλα

Ο υπαρξισμός που επικράτησε στην Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα στο Παρίσι, και πιο συγκεκριμένα στην αριστερή όχθη, ανάμεσα σε ανήσυχους και δυσαρεστημένους, ανώμαλους και στερημένους διανοούμενους (όπως ο Σαρτρ με τη Μποβουάρ, με τους οποίους μοιραζόταν τα πάντα, ακόμα και τις ανταλλαγές ανηλίκων), γεμάτοι απογοήτευση και έτοιμοι να φτύσουν στο πιάτο τους, περιμένοντας την αναπόφευκτη επανάσταση που θα τα βάλει όλα πίσω στη θέση τους, είναι ένα τυπικό οπισθοδρομικό φαινόμενο, από αυτά που συμβαίνουν όταν μια κοινωνία είναι μπερδεμένη, αναστατωμένη, πικραμένη και αισθάνεται τα θεμέλια που ταλαντεύονται κάτω από τον αντίκτυπο πολύ ισχυρών δυνάμεων, ιδιαίτερα οικονομικού χαρακτήρα, που δεν έχουν ψυχή και δεν νοιάζονται για το πόσα βάσανα και πόσα εκατομμύρια άνεργες και άσχημα διαιρεμένες οικογένειες θα αφήσουν πίσω τους, όσο η ατζέντα τους τηρείται και προχωρά χωρίς εμπόδια ή καθυστέρηση. Δεν ήταν πια ο υγιής, αρρενωπός, συνεκτικός υπαρξισμός του Κίρκεγκωρ: ένας έντιμος υπαρξισμός, που σε κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια και δεν σου συγχωρεί ούτε την παραμικρή απιστία. Όχι: ήταν ο άρρωστος, υστερικός, βαριεστημένος υπαρξισμός που προέκυψε από τις παρανοϊκές μηρυκασίες του Χάιντεγκερ και αναζωογονήθηκε, κάνοντας τον χειρότερο, από τον Jaspers, τον πιο άχρηστο από τους πολιτικά ορθούς φιλοσόφους, και από τον Sartre, τον μεγάλο χαμαιλέοντα, τον μεγάλο παμφάγο, τον πύθωνα που καταπίνει τα πάντα, ακόμα και το θήραμα πολύ μεγαλύτερο από τον εαυτό του: ένα κουρασμένο και αναίμακτο πράγμα, εξαντλημένο, ετοιμοθάνατο, όπως συμβαίνει όταν οι κοινωνικές και ηθικές δυνάμεις έχουν φτάσει στο όριό τους, έχουν καταναλώσει τα πάντα και έχουν περιοριστεί, από απελπισία, στο μάσημα του δέρματος των στιβαλιών (των μποτών) για να ξεγελάσουν την πείνα κάνοντας να δουλεύουν τα δόντια τους.

Μια παρόμοια κατάσταση είχε συμβεί στην Ιταλία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, από τον οποίο είχε βγει τόσο εξουθενωμένη και πικραμένη που πίστευε και φαινόταν ότι ήταν ένα ηττημένο έθνος. Αυτοί που δεν το είχαν πιστέψει ποτέ, οι ηττοπαθείς, οι λιποτάκτες, όσοι είχαν φωνάξει Ζήτω το Καπορέττο! όπως είκοσι χρόνια νωρίτερα, στα νέα της μάχης της Άντουα, είχαν φωνάξει Ζήτω ο Μεναλίκ! (Viva Menelik!), ήταν οι πιο δυσαρεστημένοι από όλους. Γιατί η κατάρρευση δεν είχε συμβεί, παρ' όλες τις ζοφερές προβλέψεις (και ελπίδες) τους, και επομένως ο αντικατοπτρισμός του ονείρου της επανάστασης των Μπολσεβίκων υποχωρούσε. Το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να εκτονώσουν τον ανίκανο θυμό τους φτύνοντας τους βετεράνους και σκίζοντας τα διακριτικά γαλόνια και τα μετάλλια από τους ανάπηρους πολέμου και πετώντας τα στον υπόνομο. Αλλά οι άλλοι, εκείνοι που τον ήθελαν ή που, παρόλο που δεν τον ήθελαν, είχαν προσαρμοστεί να πολεμούν για να τον κερδίσουν και να μην τον χάσουν όπως θα γινόταν της μόδας είκοσι χρόνια αργότερα, δεν έμεναν με σταυρωμένα τα χέρια: είχαν φύγει πάρα πολλοί σύντροφοι, νεκροί στο πετρώδες έδαφος του Καρστ ή στις όχθες του Πιάβε. Καλώς ή κακώς, ένιωθαν ότι είχαν ζήσει μια μεγάλη εμπειρία, τη σκληρότερη δοκιμασία που αντιμετώπισε το ενωμένο έθνος, και ότι την είχαν ξεπεράσει: ένιωθαν υποχρεωμένοι να μην κατασπαταλήσουν την ηθική του κληρονομιά, που αποτελείται από θυσίες και γενναιόδωρα ιδανικά. Είχαν κερδίσει τον πόλεμο ενάντια στον εχθρό. Τώρα έπρεπε να κερδίσουν την ειρήνη ενάντια στους εσωτερικούς εχθρούς, τους αιώνια δυσαρεστημένους, αυτούς που θα ήθελαν να τους μαχαιρώσουν πισώπλατα για να «κάνουν όπως ο Λένιν». Αυτοί που κυριάρχησαν και αυθαιρετούσαν στις κόκκινες περιφέρειες, στα εργατικά επιμελητήρια, στις σοσιαλιστικές διοικήσεις, στις αγροτικές ενώσεις, και άφησαν όσους δεν ήταν μέλη του κόμματός τους να πεθάνουν από την πείνα.

Ακόμη και από πνευματική και φιλοσοφική άποψη, οι βετεράνοι ένιωθαν ότι ήταν φορείς μιας νέας Ιταλίας , μιας Ιταλίας που ήθελε να τα καταφέρει μόνη της, για πρώτη φορά - μελετώντας τους ξένους δασκάλους, αλλά χωρίς κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας.

Η γαλλική κατάσταση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο θυμίζει κάπως την ιταλική μετά τον Πρώτο. Εκτός από το ότι η ουσία των πραγμάτων είναι ακριβώς η αντίθετη. Η Ιταλία το 1918 ένιωσε σχεδόν ηττημένη, και αντίθετα είχε μόλις επιστρέψει από τη μεγαλύτερη νίκη σε ολόκληρη τη στρατιωτική της ιστορία. Η Γαλλία το 1945 προσποιήθηκε ότι ήταν μεταξύ των νικητών, αλλά είχε ηττηθεί και μάλιστα πολύ άσχημα. Δέν είχε πολεμήσει σχεδόν. Δεν ήταν μια καταστροφή όπως το 1870, αλλά ένα είδος στρατιωτικής απεργίας. Είχε προτιμήσει να αφήσει τον Χίτλερ να κερδίσει. Επίσης επειδή οι κομμουνιστές στο εσωτερικό υποστήριζαν τους Ναζί, προς τιμήν του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ. Εκείνη τη στιγμή, για αυτούς, η πορεία προς τον κομμουνισμό συνέπεσε με το ρυθμικό βήμα των SS στα Ηλύσια Πεδία (Champs Elysées). Αλλά ακόμη και το 1918, η Γαλλία, για να είμαι ειλικρινής, είχε κερδίσει μόνο κατ' όνομα, λέμε τώρα. Είχε νικήσει γιατί είχε σπρωχθεί και συρθεί από τις ενωμένες δυνάμεις όλου του κόσμου, ενάντια σε έναν μόνο αντίπαλο. Μόνη της, θα είχε συντριβεί από την Big Bertha, τα Zeppelins και τα τμήματα εφόδου. Όπως και να έχει, το μεταπολεμικό κλίμα είναι πολύ διαφορετικό μετά από μια επιτυχημένη δοκιμασία και μετά από μια ήττα. Η Γαλλία του 1945 δεν είχε τίποτα να καυχηθεί, πόσο μάλλον για τις αδίστακτες δίκες maramaldeschi (στα ιταλικά η έκφραση αυτή δηλώνει τον αδίστακτο που δεν διστάζει να επιτεθεί σε κάποιον πιο αδύναμο από αυτόν) εναντίον του Pétain, του Laval και των άλλων. Σαν να μην έφτανε αυτό, η νέα φιλοσοφία που ήταν τόσο της μόδας στους νέους της Λατινικής Συνοικίας (Quartiere latino) και στους επαναστάτες λόγω βαρεμάρας καθηγητές τους ήταν γερμανικής καταγωγής: ύψιστη προσβολή, που αύξησε, ίσως ασυνείδητα, την αίσθηση της αυτοπεριφρόνησης.

Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ πολλαπλασίασε τις επισκέψεις του στην ξύλινη καλύβα στο Μέλανα Δρυμό (κατά τύχη, έπεσε ακριβώς στη γαλλική ζώνη κατοχής που δημιούργησαν οι νικητές) και επέστρεψε με σημειωματάρια γεμάτα σημειώσεις. Το μικρό παράσιτο, τής επιβίωσης άνθρωπος, πάντα πρόθυμος για ανήλικα κορίτσια  και περίεργα τρίγωνα, ήταν πεπεισμένος ότι ο βροντερός γέρος και πρώην ναζί έλεγε λίγο πολύ τα ίδια πράγματα που έπαιρναν μορφή τώρα στο μυαλό του: ότι το Είναι και ο χρόνος, από το 1927, του είχε ξεκαθαρίσει τη σύνταξη του Είναι και το τίποτα του 1943. Και τώρα ετοιμαζόταν να αποθησαυρίσει, σαν καλός μάνατζερ, τα καλά του ένστικτα,  την καλή του μύτη. Ήταν σε μεγάλο βαθμό μια παρεξήγηση: επειδή ο Χάιντεγκερ ήταν ένας κακός φιλόσοφος, που έλεγε ένα πράγμα και πάντα εννοούσε άλλο, αλλά τουλάχιστον είχε ένα αυθεντικό φιλοσοφικό πάθος. Ενώ ο Σαρτρ ήταν ένας ντιλετάντης σε αταξία (ένας ερασιτέχνης με το καλημέρα), τόσο ματαιόδοξος όσο και επιφανειακός. Και τότε έκτισε έναν μύθο  επιδέξια, με επιμονή: τόν μύθο της θλιμμένης Κασσάνδρας, γιατί ξέρει τα πάντα, αλλά ποτέ δεν την πιστεύουν. Και το μόνο που έχει να κάνει είναι να τριγυρνάει με τα αστεία του αδιάβροχα, καπνίζοντας και τήν τελευταία γόπα μέχρι το φίλτρο, με αυτό το επιθετικό και ειρωνικό βλέμμα που αρέσει τόσο πολύ στους νέους και που θυμίζει τον Χάμπρεϊ Μπόγκαρτ στην Καζαμπλάνκα καθώς κάνει συμμαχία με τον «ελεύθερο Γάλλο» Claude Rains (Κλοντ Ρέινς). Πολιτιστικά, επαναλαμβάνουμε, δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο από τον φθαρμένο και μπαγιάτικο μύθο της ville lumiére που ανέπνεε για άλλη μια φορά τον αέρα της ελευθερίας (σε μορφή Yankee). Εκτός αν θέλουμε να θεωρήσουμε τις αμφίβολες και διαχρονικές ερμηνείες της Josephine Baker, πριν και μετά την Απελευθέρωση, ως το non plus ultra μιας πολύ καλλιεργημένης και άκρως πολιτισμένης Ευρώπης λόγω των περιστάσεων, έχοντας αποτινάξει με το αποφασιστικό βάρος του Κόκκινου Στρατού τόν εφιάλτη του Χίτλερ (ο ένας εφιάλτης διώχνει τον άλλον και όλοι είναι χαρούμενοι).

Λέγαμε ότι ο υπαρξισμός των χρόνων μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι το σημάδι της αδυναμίας και του φιλοσοφικού τίποτα της Ευρώπης στον απόηχο της οριστικής αυτοκτονίας της. Ωστόσο, για κάποιο χρονικό διάστημα, το υπαρξιστικό αεράκι θεωρήθηκε λανθασμένα τόσο ζωηρός και ζωογόνος άνεμος που πολλαπλασιάστηκαν οι εκδοχές και οι προσπάθειες προσαρμογής με άλλες πολιτιστικές σφαίρες.  Υπήρξε ακόμη και μια απόπειρα χριστιανικού υπαρξισμού του οποίου η πιο εξέχουσα μορφή ήταν ο Gabriel Marcel, αν και πάντα αρνιόταν μια τέτοια ταμπέλα. Αλλά μια χριστιανική εκδοχή, από τη γερμανική πλευρά, δεν είχε ήδη  επιχειρηθεί από τον Karl Jaspers, φυσικά μετά από μια ενδελεχή σχολαστική πλύση, ώστε να μην μείνει τίποτα που θα μπορούσε να κάνει κάποιον να σκεφτεί τον μισητό πλέον συνάδελφό του Heidegger, αυτόν που είχε προδώσει τη γερμανική φιλοσοφία έχοντας σχέση με τον ναζισμό (και σαν να μην έφτανε αυτό, πηγαίνοντας στο κρεβάτι την πιο προικισμένη Εβραία μαθήτριά του, τη Χάνα Άρεντ, που συνέχισε να τον αγαπά ακόμα και μετά το τέλος του πολέμου), ενώ εκείνος, ο Γιάσπερς, είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη Γερμανία εξαιτίας της Εβραίας συζύγου του, που επλήγη από τους φυλετικούς νόμους;

Στην ουσία, το ερώτημα που θέτουμε στον εαυτό μας είναι το εξής: υπάρχει κάτι στον υπαρξισμό που να επιδέχεται μεγάλες φιλοσοφικές εξελίξεις; Που να είναι ικανό να οδηγήσει σε μεγάλες φιλοσοφικές εξελίξεις; Και συγκεκριμένα, είναι δυνατόν, είναι νοητός ένας υπαρξισμός που μπορεί να συμβιβαστεί με τη μεταφυσική παράδοση;

Ας ξεκινήσουμε από έναν ιστορικό της φιλοσοφίας με χριστιανική και αυγουστινιανή προσέγγιση, τον Primo Montanari, στο βιβλίο του "Ιστορικό προφίλ της φιλοσοφίας", Ρώμη, Εκδόσεις Παολίνε, 1958, σελ. 493-494):

Στη Γαλλία, ο υπαρξισμός εκπροσωπείται από τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ (γενν. 1887), κριτικό και φιλόσοφο, ο οποίος στο μεταφυσικό του περιοδικό πολεμά εναντίον τών εννοιών που ισχυρίζονται ότι έχουν αντικειμενική και καθολική ισχύ και διαμαρτύρεται για αυτές τίς αλήθειες υπέρ αυτού που ζει και βιώνει ένα μοναδικό πρόσωπο εδώ και τώρα, δηλαδή υπέρ της ΥΠΑΡΞΗΣ. Ωστόσο, όσο περισσότερο είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε το ατομικό ον ως τέτοιο, τόσο περισσότερο θα βρισκόμαστε στο δρόμο για να συλλάβουμε το ον (την ύπαρξη ως ύπαρξη). Αφού το ΑΤΟΜΙΚΟ ΟΝ είναι ο τρόπος ύπαρξης του ανθρώπου στον κόσμο, δηλαδή να ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ στην ύπαρξη. Στο έργο του «Being and Having=Να είσαι και να έχεις», λέει: όσο περισσότερο είμαι τόσο λιγότερα έχω, διότι στην πραγματικότητα αν ΕΧΟΝΤΑΣ, π.χ. πλούτη, παραμένει μόνο ένα έχω, γίνεσαι ένα ον που κατέχεται από τέτοια πλούτη, ενώ αντίθετα, αν δεν με κυριεύει αυτό που έχω, αν δεν με αλυσοδένουν τα υπάρχοντά μου, είμαι πιο ελεύθερος όταν αντιμετωπίζω την επιλογή των δικών μου ΠΕΠΡΩΜΕΝΩΝ,  είμαι πιο ελεύθερος στην επιλογή της μοίρας μου. Και επομένως, σύμφωνα με αυτόν, όποιος βρίσκεται σε τέτοιο πλούτο του ΕΙΝΑΙ, και όχι στη φτώχεια του έχω, μπορεί να βρει τον δρόμο, γιατί η ψυχή του, απαλλαγμένη από τόν εγωισμό, ανοίγεται στην ελπίδα, στην πίστη και στην αγάπη του Θεού. Στον εμπειρισμό του Marcel υπάρχει επομένως μια μυστικιστική ανάγκη να υπερβεί την ύπαρξη, να αναδυθεί από την εμπειρία για να προσεγγίσει το Είναι.

Δίπλα στο πνευματιστικό ρεύμα του υπαρξισμού του Marcel μπορούμε να τοποθετήσουμε τη λεγόμενη «Philosophie de l'esprit», της Πασκαλιανής μνήμης, που σχηματίστηκε από τους Renato Le Senne (γεν. 1882) και Luigi Lavelle a81883-19519. Ο Le Senne έγραψε το «Duty = Το καθήκον» (1930) και το «Obstacle and Value = Εμπόδιο και αξία» (1935), όπου δηλώνει ότι κάθε εμπειρία ύπαρξης είναι μια ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ , και επομένως ΑΜΦΙΒΟΛΗ. Ωστόσο, αντιμέτωποι με τα εμπόδια της αντίφασης, το καθήκον να την ξεπεράσουμε προκύπτει μέσα μας , και επομένως η ύπαρξη παίρνει την έννοια της ΠΙΣΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΞΙΑ και όχι της πίστης στο θάνατο, όπως ήθελε ο Χάιντεγκερ. Ωστόσο, αυτή η δέσμευση να υπερβεί την αντίφαση δεν φτάνει ποτέ στην ολοκλήρωση, αλλά αναδημιουργείται σε μια συνεχής διαλεκτική. Ο ίδιος ο Θεός, που ο Le Senne αντιλαμβάνεται ως Αξία που είναι Πρόσωπο, δεν μπορεί να είναι ο σκοπός του, γιατί η αντίφαση μετατοπίζεται και η ειρήνη μας μαζί, γιατί η αγάπη είναι επίσης διαλεκτική. Και ως εκ τούτου, στη δυσαρέσκεια κάθε προσωρινού στόχου,  αναπτερώνεται μόνο τη λαχτάρα μας προς το Αιώνιο. (…)

Εάν ο υπαρξισμός θέλει πραγματικά να είναι μια μεταφυσική της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν μπορεί να σταματήσει, όπως κάνει, σε μια μοναδική φαινομενική περιγραφή. Είναι απαραίτητο να μπούμε στην καρδιά του προβλήματος και να ρωτήσουμε τον λόγο αυτής της ύπαρξης και των ίδιων των φαινομένων, δηλαδή. Γιατί να είσαι παρά να μην είσαι, γιατί αγωνία και όχι χαρά, γιατί θάνατος και όχι ζωή. Φυσικά, όποιος δημιούργησε και ενθάρρυνε αυτή τη φιλοσοφία ύπαρξης, τόσο με την απαισιοδοξία όσο και με την ελπίδα της, αναμφίβολα τόν ώθησε η ανάγκη που αισθάνεται ο καθένας αναζητώντας αιώνιες αξίες, αλλά με έναν ιδιαίτερο τρόπο συνέβαλε και η σύγχρονη νοοτροπία σε αυτό, η νοοτροπία της τεχνολογίας, που έκανε τους ανθρώπους περήφανους με τις μεγάλες εφευρέσεις της, και ταυτόχρονα τους γοήτευσε με την άνεση και τις απολαύσεις της, απομακρύνοντάς τους όλο και περισσότερο από την πνευματικότητα και τον Θεό, και κατέληξε να τους κάνει να σκεφτούν αυτό τόν κόσμο ως τήν μόνη υπάρχουσα αξία. Η αγωνία του υπαρξισμού είναι επίσης καρπός αυτής της συγκεκριμένης κατάστασης, γιατί ακριβώς όταν ο άνθρωπος περιορίζεται στη γη και του αφαιρείται ο Θεός, τότε νιώθει όλη την αγωνία αυτού του κόσμου και υποφέρει ακόμη περισσότερο. Ο περισσότερος κόσμος ξεχνά ότι υπάρχει ένας τρόπος ανοίγματος, μια διέξοδος, αλλά είναι ένας τρόπος που μυρίζει ταπεινοφροσύνη, δέος, ένας τρόπος που υποτάσσεται και διακρίνει μεταξύ των ενδεχόμενων και του αναγκαίου και του Απόλυτου, κάνοντάς μας να αναφωνήσουμε με το S. Augustine: «Inquietum est cor nostrum donec donc requiescat in Te!»="Ανήσυχη είναι η καρδιά μας μέχρι να βρει ανάπαυση σε Σένα!" (Εξομολογήσεις, Ι,1).

Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί η διαφορετική θέση του γαλλικού υπαρξισμού. Στη «Philosophie de l'esprit», στην οποία ανήκουν οι Marcel, Le Senne και Lavelle, υπάρχει μια θεολογική ανάγκη για υπέρβαση, που έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και καταβολές διαφορετικές και ανεξάρτητες από τον υπαρξισμό του Heidegger και του Jaspers. Στην πραγματικότητα, στον τελευταίο, η υπέρβαση εξακολουθεί να είναι μια εμμονή σε εκείνη την ύπαρξη που προέρχεται από το τίποτα και πηγαίνει προς το τίποτα, και επομένως είναι και αυτή μηδενικότητα. 

Ο υπαρξισμός είναι ένα σύνθημα, παρά μια πραγματική φιλοσοφία. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για ύπαρξη διαχωρίζοντάς την από το ον του οποίου είναι η εκδήλωση (actus essendi). Είναι μυθοπλασία. Η ύπαρξη τών πραγμάτων δεν είναι απόλυτο και πρωτότυπο γεγονός. Είναι μέρος του ευρύτερου γεγονότος ότι τα πράγματα υπάρχουν και δεν υπάρχουν από μόνα τους. Δεν μπορούν να δώσουν στον εαυτό τους την ύπαρξή τους. Επομένως υπάρχουν για κάτι, με σκοπό το τέλος. Αλλά αυτό ακριβώς ξεφεύγει από τους υπαρξιστές. Αν το παραδεχόντουσαν, δεν θα ήταν πια τέτοιοι. Όσο για τους χριστιανούς υπαρξιστές, ή τους μεταφυσικούς υπαρξιστές, είναι μια αντίφαση ως προς τους όρους: η μεταφυσική είναι η επιστήμη του να είσαι ως όν, όχι του υπάρχοντος ως ύπαρξης. Η ύπαρξη πάντα και μόνο δίνει ύπαρξη (Το να υπάρχεις πάντα και μόνο σημαίνει να υπάρχεις). Για να προχωρήσουμε παραπέρα, για να βρούμε τα θεμέλια της ύπαρξης, πρέπει να συνδυάσουμε το γεγονός της ύπαρξης με το γεγονός ότι είναι η ύπαρξη κάτι. Και επομένως είναι: γιατί μόνο από το είναι (από την ουσία) προκύπτει ότι το υπαρκτό (η ύπαρξη), μια πράξη χωρίς ουσία, αγκυροβολείται σε μια αληθινή πραγματικότητα.

 E’ possibile un esistenzialismo metafisico? (www-brigataperladifesadellovvio-com.translate.goog)

 ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΡΥΨΟΥΜΕ; ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΑΡΤΡ, ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΑΡΑ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΙΠΟΤ(Α)ΕΝΙΟ, ΤΟΝ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ. ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΝΑΨΑΝ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙΕΙ ΑΚΟΜΗ.

ΔΕΝ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΜΕ ΟΜΩΣ ΑΚΟΜΗ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΦΥΚΤΙΚΗ ΠΙΕΣΗ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ, ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΚΑΜΕ ΣΤΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΜΗΣΗ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ.

Τί χάσαμε και τί πρέπει να βάλουμε στη θέση του

Σήμερα, στη θέση των φιλοσοφικών σχολών και των Εκκλησιών, υπάρχουν μόνο φροντιστήρια ξένων γλωσσών! Μητρική μας γλώσσα η ετερότης! Ξεχωρίζουμε ακόμη και στην υποδούλωσή μας. Είμαστε οι πιο κωμικοί δούλοι του παγκοσμιοποιημένου χωριού! Μπορούμε να επισκεφτούμε αν θέλουμε, ενδεικτικά, μερικά μεγάλα φροντιστήρια ξένων γλωσσών για να γνωρίσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά της ταυτότητός μας!

Στη Θεσσαλονίκη λειτουργεί από χρόνια η σχολή βιβλικών σπουδών του κ. Αγουρίδη. Εκπαιδεύει μεγάλα στελέχη, επισκόπους, καθηγητές των θεολογικών σχολών, Managers ας πούμε! Στο τελευταίο μεγάλο βιβλίο του Ράμφου, όπου αμφισβητείται η θεότης του Κυρίου, ολόκληρος ο εκδοτικός οίκος αυτής της μεγάλης σχολής εισαγωγών ιστορικού υλικού, χρησιμοποιείται σαν όργανο αποδείξεων. Όποιος επιθυμεί να αμφισβητήσει την θεότητα του Κυρίου, ας γραφτεί γρήγορα στο φροντιστήριο του κυρίου αυτού. Καθώς βεβαιώνει και ο κ. Ράμφος, είναι το πιο γρήγορο και το πιο αποτελεσματικό.

Στην Αθήνα λειτουργεί από χρόνια η προσωπική σχολή του κ. Γιανναρά. Διδάσκει θεολογικό στυλ, Γαλλικές σχέσεις! Έχει ξεσηκώσει με μεγάλη επιτυχία το στυλ του Βολταίρου, όταν με πάθος ξεσήκωνε τις καρδιές και τις ελπίδες των κυριών επί των τιμών, αναγγέλλοντας το νέο διαφωτιστικό φως. Χωρίς αυτό, είναι αδύνατες οι προσωπικές σχέσεις. Ο άνθρωπος χάνεται στις ορμέμφυτες σχέσεις!

Στο Βατικανό, στη Σκωτία και παντού στην Ελλάδα λειτουργεί η σχολή της “κοινωνίας” του Ζηζιούλα. Μεγάλο υποκατάστημα λειτουργεί τελευταίως και στον Βόλο. Δεν είναι σχολή κοινωνιολογίας. Δεν πρέπει να παρασυρόμεθα από το όνομα! Τα στελέχη της σχολής αυτής μαζί με τον υπεύθυνο της, παίρνουν το πρόγευμα τους καθημερινώς με την Αγία Τριάδα. Από τον ίδιο τον Πατέρα μαθαίνουν το μυστικό της κοινωνίας και των σχέσεων, καθότι ο ίδιος ο Πατήρ είναι η Αρχή των προσωπικών σχέσεων. Κατόπιν, με ταπεινότητα και ευγένεια διδάσκουν ό,τι έμαθαν από τον Πατέρα στις σχολές. Μιμηταί μου γίγνεσθε καθώς καγώ Πατρός! Δόξα τώ Θεώ, Μεγάλη του Γένους Σχολή η οποία εκπαιδεύει και ξένα στελέχη, για την επικείμενη παγκοσμιοποίηση! Ένα τέτοιο εκπαιδευτήριο ετερότητος, λειτουργεί ήδη στο Κέιμπριτζ. Κάτω από τη δυναμική παρουσία του εκλεκτού Κάλλιστου Γουέαρ. Σε αυτή τη σχολή ενώνονται τα δύο μεγάλα ρεύματα! Το ρεύμα της κοινωνίας του Ζηζιούλα, το οποίο κατάγεται από τον ίδιο τον Πατέρα της Αγίας Τριάδος, και το ρεύμα της Αιωνίου θρησκείας, της μιας παραδόσεως, που δίδαξε ο Φιλίπ Σεράρντ και το οποίο κατάγεται από τα χαμηλά υψίπεδα του Θιβέτ, με μεγάλους εκπροσώπους τον Κουμαρασβάμυ και τον Σουόν, μαθητές των οποίων υπήρξαν ο γοητευτικός Φιλίπ Σεράρντ και ο Έλληνας Ζήσιμος Λορεντζάτος. Κατηχητική σχολή αυτής της σχολής λειτουργεί ήδη στην Ελλάδα.

Μοναδική σχολή, πνευματική, λειτουργεί στην Πεντέλη από τον κ. Ράμφο. Εισάγει ένα περίεργο και εκρηκτικό μείγμα Γερμανικού Ιδεαλισμού και Ρομαντισμού. Μια Σύνθεση Kant και Hamann! Άξιζαν μιας τέτοιας συνθέσεως και μπράβο στον κ. Ράμφο που τα κατάφερε! Μη σας φοβίζει με την δύστροπη νεοπατερική του γλώσσα. Ενσαρκώνει τη μεγάλη έμπνευση του Hamann. Εάν ο πονηρός (ο λύκος), σκέφτηκε, ντύνεται ένδυμα προβάτου, εμείς τα αληθινά πρόβατα θα ντυθούμε ένδυμα λύκου για να τον αντιμετωπίσουμε.

Τέλος, μεγάλες σχολές Ρωμαϊκών οργίων λειτουργούσαν και λειτουργούν σε πολλές Μητροπόλεις, Επισκοπές και Αρχιεπισκοπές. Σχολές Βυζαντινής ίντριγκας λειτουργούν ακόμη στα Πατριαρχεία!

Για να μην σκάσουμε όμως από χαρά θα σταματήσουμε εδώ, αφήνοντας για μιαν άλλη ευκαιρία το Άγιον Όρος. Τη μοναδική Ελληνική Μονάδα παραγωγής, η οποία κινδυνεύει όχι λόγω καταρρεύσεως, αλλά λόγω αναστηλώσεως! Λόγω Λίφτινγκ! Θα το αφήσουμε γιατί είναι η μόνη μας ελπίδα και γιατί άρχισε να δέχεται ήδη ισχυρές επιθέσεις και αμφισβητήσεις από γιανναρικά και ραμφικά συμφέροντα. Πρέπει να δούμε τις εξελίξεις πριν απ’ όλα!