Άγιος Γρηγόριος Σιναΐτης, Πώς είναι ο παράδεισος της Εδέμ;
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
10. Ο παράδεισος είναι δύο ειδών, αισθητός και νοητός, δηλαδή ο παράδεισος της Εδέμ κι ο παράδεισος της χάρης.
Ο παράδεισος της Εδέμ (Γεν. 2, 8-13) είναι τόπος πολύ υψηλός, ως τον τρίτο ουρανό, όπως λένε όσοι διηγούνται γι’ αυτόν, φυτεμένος από το Θεό με κάθε είδος ευωδέστατα φυτά.
Και δεν είναι ούτε τελείως άφθαρτος, ούτε εντελώς φθαρτός, αλλά σε μια κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ώστε να είναι πάντοτε γεμάτος από καρπούς, και να έχει διαρκώς και άνθη και άγουρους και ώριμους καρπούς.
Γιατί όταν σαπίζουν τα δένδρα και οι ώριμοι καρποί και πέφτουν στη γη, δε μυρίζουν φθορά και σήψη σαν τα φυτά του κόσμου, αλλά γίνονται ευωδιαστό χώμα.
Αυτό γίνεται από την πολλή αφθονία και τον αγιασμό της χάρης που είναι διάχυτη πάντοτε εκεί.
Να ζητάς τον Κύριο στην οδό, δηλαδή στην καρδιά σου, με τις εντολές!
11. Η κτίση, όπως λένε, δεν κατασκευάστηκε από την αρχή ρευστή, δηλαδή φθαρτή. Ύστερα έγινε, όταν γνώρισε τη φθορά και υποτάχθηκε στη ματαιότητα, κατά τη Γραφή, δηλαδή στον άνθρωπο, όχι βέβαια με τη θέλησή της, αλλά χωρίς αυτή, επειδή έτσι θέλησε Αυτός που την υπέταξε· με την ελπίδα όμως της ανακαινίσεως του Αδάμ που έπεσε στη φθορά.
Αφού λοιπόν ο Κύριος (με την Ανάστασή Του) ανακαίνισε τον άνθρωπο και τον αγίασε -παρόλο που έχει φθαρτό σώμα για την πρόσκαιρη ζωή -, την ανακαίνισε και αυτή, χωρίς να την απαλλάξει ακόμη από τη φθορά.
Απαλλαγή της κτίσεως από τη φθορά, άλλοι λένε τη μεταβολή της στο καλύτερο, κι άλλοι την τέλεια παρέλευση των αισθητών. Η Γραφή πάντως συνηθίζει να βεβαιώνει τα δύσκολα ζητήματα με απλότητα και λιτότητα.
12. Εκείνοι που δέχονται τη χάρη, σαν να έχουν συλλάβει, και εγκυμονούν κατά το πνεύμα, ή αποβάλλουν το θεϊκό σπέρμα με τις πτώσεις τους, ή το στερούνται επειδή χηρεύουν από το Θεό εξαιτίας της επικοινωνίας τους με τον εχθρό που κρύβεται στα ενδόμυχά τους.
Η αποβολή της χάρης προέρχεται από την ενέργεια των παθών, ενώ η τέλεια στέρηση, από την διάπραξη των αμαρτημάτων. Έτσι, η ψυχή που αγαπά τα πάθη και τις αμαρτίες, στερείται και αποβάλλει τη χάρη και χηρεύει, οπότε γίνεται κατοικία των παθών, για να μην πω των δαιμόνων, και τώρα και στο μέλλον.
13. Τίποτε δε στρέφει σε ιλαρότητα και ημερότητα το θυμό, όπως η ανδρεία και η ευσπλαχνία.
Αυτές, σαν πολιορκητικές μηχανές, συντρίβουν η μία τους εξωτερικούς εχθρούς κι η άλλη τους εσωτερικούς.
14. Πολλοί που εργάζονται τις εντολές, νομίζουν ότι βαδίζουν δεν έχουν όμως φτάσει ακόμη στην πόλη και μένουν απ’ έξω.
Και τούτο γιατί ακολούθησαν χωρίς να καταλάβουν τις παρόδους των βασιλικών ίσων δρόμων, δηλαδή τις κακίες που στέκουν δίπλα στις αρετές, κι έτσι πορεύονται άσκοπα.
Γιατί οι εντολές δε θέλουν ούτε υπερβολή, ούτε έλλειψη, αλλά σκοπό θεάρεστο, και ζητούν μόνον το θείο θέλημα. Αλλιώς, ο κόπος είναι μάταιος, όταν δηλαδή δεν κάνουν ίσιους τους
δρόμους του Κυρίου. Γιατί σε κάθε έργο εξετάζεται ο σκοπός του πράγματος.
15. Να ζητάς τον Κύριο στην οδό, δηλαδή στην καρδιά σου, με τις εντολές.
Γιατί όταν ακούσεις τον Ιωάννη [τον τον άγιος Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή] να φωνάζει και να προστάζει όλους να ετοιμάσουν τις οδούς και να κάνουν ίσιους τους δρόμους, να θεωρήσεις ότι εννοεί τις εντολές και τις καρδιές και τις πράξεις.
Και είναι αδύνατο να κάνει κανείς ευθεία την οδό των εντολών και ακατάκριτο το έργο του, χωρίς την ευθύτητα της καρδιάς.
16. Όταν ακούσεις τη Γραφή να κάνει λόγο για «ράβδο και βακτηρία», να θεωρήσεις ότι εννοεί, κατά τον προφητικό λόγο την κρίση και την πρόνοια, ενώ κατά τον ηθικό, την ψαλμωδία και την προσευχή.
Γιατί όταν κρινόμαστε από τον Κύριο με την παιδαγωγική ράβδο, αυτό γίνεται για την επιστροφή μας σ’ Αυτόν· όταν εμείς παιδεύομε με τη ράβδο της ανδρείας ψαλμωδίας τους δαίμονες που εξεγείρονται εναντίον μας, στηριζόμαστε με την προσευχή.
Έχοντας λοιπόν τη ράβδο και τη βακτηρία στο χέρι της πράξεως του νου, ας μην πάψομε να παιδεύομε και να παιδευόμαστε, μέχρις ότου βρεθούμε ολότελα κάτω από την πρόνοια του Θεού, ξεφεύγοντας την κρίση, την τωρινή και τη μέλλουσα.
17. Το χαρακτηριστικό στις εντολές είναι η προτίμηση της περιεκτικής εντολής, δηλαδή της μνήμης του Θεού, που λέει: «Μνημόνευε αδιάκοπα τον Κύριο, το Θεό σου».
Με αυτή δηλαδή που καταστράφηκαν, με αυτή μπορούν και να τηρηθούν.
Γιατί η λησμοσύνη εξαφάνισε εξαρχής τη μνήμη του Θεού και θόλωσε τις εντολές. Κι έτσι έδειξε τον άνθρωπο γυμνό από κάθε αγαθό.
18. Οι αγωνιστές έρχονται πάλι στο αρχικό αξίωμα με δυο εντολές, την υπακοή και τη νηστεία.
Γιατί όλη η κακία μπήκε στο γένος των ανθρώπων από τα αντίθετα αυτών.
Όσοι τηρούν τις εντολές με την υπακοή, επιστρέφουν στο Θεό συντομότερα, ενώ όσοι τις τηρούν με τη νηστεία και την προσευχή, αργότερα.
Η υπακοή είναι κατάλληλη για τους αρχαρίους, η νηστεία για τους μέσους
που έχουν γνώση και ανδρεία. Γιατί το να τηρηθεί ανόθευτη η διά μέσου των εντολών υπακοή στο Θεό, είναι κατορθωτό από πάρα πολύ λίγους και επίπονο ακόμα και γι’ αυτούς τους ανδρείους
Τη χάρη τη θεωρούν ψυχή που ζωντανεύει και κινεί και ενεργοποιεί σαν σώμα τις ενέργειες των εντολών
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=346181
19. Ο νόμος του ζωοποιού Πνεύματος, κατά τον Απόστολο [Απόστολο Παύλο], είναι αυτός που ενεργεί και λαλεί μέσα στην καρδιά, όπως και ο νόμος του γράμματος είναι εκείνος που ενεργείται στη σάρκα.
Ο πρώτος ελευθερώνει το νου από το νόμο της αμαρτίας και του θανάτου, ενώ ο άλλος ανεπαίσθητα τον κάνει φαρισαίο, να πράττει και να νοεί το νόμο σωματικά και να εργάζεται τις εντολές προς το θεαθήναι.
20. Τη σύνθεση όλων των εντολών, συναρμολογημένη και διαρθρωμένη με τη βοήθεια του Πνεύματος, την παρομοιάζουν με άνθρωπο, τέλειο ή ατελή, ανάλογα με την προκοπή.
Τις εντολές τις λένε σώμα, και τις αρετές, ως ιδιότητες ποιοτικές, τις λένε οστά.
Τη χάρη τη θεωρούν ψυχή που ζωντανεύει και κινεί και ενεργοποιεί σαν σώμα τις ενέργειες των εντολών.
Από την αμέλεια ή την προθυμία του να συμμετάσχει στις μεθηλικιώσεις του Χριστού, αναδεικνύεται ο άνθρωπος νήπιος ή τέλειος, και τώρα και στο μέλλον.
21. Εκείνος που θέλει να αυξάνει το «σώμα» των εντολών, ας λαχταρά με σπουδή το πνευματικό άδολο γάλα της μητέρας-χάρης, γιατί από αυτήν γαλουχείται καθένας που θέλει και ζητεί να επιτύχει την εν Χριστώ αύξηση.
Για την αύξηση, η θεία σοφία παρέχει τη θέρμη σαν γάλα από τους μαστούς της, ενώ για την κάθαρση δίνει στους τελείους σαν θρεπτικό μέλι τη δική της ευφροσύνη. «Μέλι και γάλα -λέει ο Σολομών- στη γλώσσα σου». Γάλα εννοεί τη θρεπτική και αυξητική δύναμη του Πνεύματος, μέλι την καθαρτική. Κι ο μέγας Απόστολος, υπονοώντας τη διαφορά αυτών των ενεργειών, έλεγε: «Καθώς σε νήπια, σας έδωσα γάλα και όχι στέρεη τροφή».
22. Εκείνος που ζητεί να εμβαθύνει στους λόγους των εντολών, χωρίς να εργάζεται τις εντολές, κι επιθυμεί να το πετύχει με την ανάγνωση και τη μάθηση, είναι όμοιος μ’ εκείνον που φαντάζεται αντί για την αλήθεια, τη σκιά της. Γιατί στους λόγους της αλήθειας μετέχουν μόνο εκείνοι που είναι μέτοχοι της αλήθειας.
Εκείνοι που δεν μετέχουν στην αλήθεια κι είναι αμύητοι σ’ αυτήν, ζητούν ωστόσο τους λόγους της, βρίσκουν τους λόγους της κοσμικής σοφίας που αποδείχθηκε μωρία. Αυτούς ο Απόστολος τους ονόμασε ψυχικούς, καθώς δεν έχουν το Πνεύμα, κι ας υπερηφανεύονται ότι κατέχουν την αλήθεια.
23. Όπως τα αισθητά μάτια βλέπουν τα γράμματα και από αυτά παίρνουν τα αισθητά νοήματα, έτσι και ο νους όταν καθαρθεί κι επανέλθει στο αρχικό του αξίωμα, βλέπει στο Θεό και από Αυτόν παίρνει τα θεία νοήματα.
Αντί βιβλίο έχει το πνεύμα, κι αντί κονδυλοφόρο έχει τη διάνοια και τη γλώσσα, όπως λέει ο Ψαλμωδός: «Η γλώσσα μου κάλαμος»· αντί μελάνι τέλος, έχει το φως.
Βυθίζει λοιπόν τη διάνοια στο φως, και αφού αυτή γίνει φως, γράφει τους πνευματικούς λόγους στις καθαρές καρδιές των ακροατών του.
Τότε καταλαβαίνει το νόημα των προφητικών λόγων, πώς δηλαδή οι πιστοί θα διδαχθούν από το Θεό, και πώς ο Θεός διδάσκει με το πνεύμα τη γνώση στον άνθρωπο.
24. Ως νόμο των εντολών, να θεωρήσεις την άμεση πίστη που εκδηλώνει την ενέργειά της στην καρδιά. Από αυτήν πηγάζει κάθε εντολή και ενεργεί τον φωτισμό των ψυχών. Οι καρποί της αληθινής και ενεργού πίστεως είναι η εγκράτεια και η αγάπη, και σκοπός η θεοδώρητη ταπείνωση, που είναι η αρχή και το στήριγμα της αγάπης.
25. Ορθή αντίληψη περί των όντων είναι η αληθινή γνώση των ορατών και των αοράτων. Ορατά είναι τα αισθητά»· αόρατα είναι τα νοητά και λογικά και νοερά και θεία.
26. Προϋπόθεση ορθοδοξίας είναι να δει και να γνωρίσει κανείς από καθαρότητα τα δύο δόγματα της πίστεως, εννοώ την τριάδα και τη δυάδα.
Να θεωρεί δηλαδή και να γνωρίζει, χωρίς να συγχέει ή να διαχωρίζει τα πράγματα, την μεν Αγία Τριάδα, Μονάδα κατά τη φύση, τη δε δυάδα των φύσεων του Χριστού, ενωμένη σε μία υπόσταση.
Ειδικότερα, να ομολογεί και να γνωρίζει ένα Υιό και πριν τη σάρκωση και μετά από αυτή, ο οποίος δοξάζεται με δύο φύσεις και δύο θελήσεις, θεία και ανθρώπινη, χωρίς αυτές να συγχέονται.
Αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτη, «137 ωφέλιμα κεφάλαια». Περιέχεται στον Δ’ τόμο, της Φιλοκαλίας των Ιερών Νηπτικών των εκδόσεων το Περιβόλι της Παναγίας σε μετάφραση του Αντώνιου Γαλίτη.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ, ΣΑΝ ΑΛΛΟΙ ΒΑΡΛΑΑΜ, ΤΟΝ ΗΣΥΧΑΣΜΟ ΤΗΣ ΝΟΕΡΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΣΑΝ ΣΩΜΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΥΛΙΣΜΟ.
ΔΙΟΤΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΑΣΚΗΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΝΗΠΤΙΚΟΣ ΑΠΟΦΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ.
ΔΙΟΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΠΛΑΝΗ: H ΚΑΜΠΑΛΙΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. -- Η ΟΠΟΙΑ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΗΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΤΟΥ ΠΟΠΠΕΡ, ΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΦΥΣΙΚΗ, ΟΠΩΣ ΑΦΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ,-- ΜΙΑ ΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ ΑΛΛΑ ΝΑ ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΤΑΛΕΝΤΩΝ. ΣΤΙΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΚΛΙΣΕΙΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΤΑΥΤΙΖΟΜΕΝΕΣ ΜΕ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΦΤΑΝΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΗΝ ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΕ ΚΛΙΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΩΣΥΝΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου