ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ 2024

Υπάρχει πιθανότητα πολέμου και δεν ήταν ποτέ υψηλότερη. Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες που προσπαθούν να προκαλέσουν τον πόλεμο, επειδή έχουν 800 στρατιωτικές βάσεις. Καμία άλλη χώρα στον κόσμο, καμία άλλη περιοχή του κόσμου, δεν έχει το είδος των στρατιωτικών βάσεων ή την πολεμική νοοτροπία να θέλει να πάει σε πόλεμο – σε έναν πυρηνικό πόλεμο που δεν θα διστάσει να τον κάνει η ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό είναι που πρέπει να σοκάρει τις χώρες BRICS+ και τις χώρες της Εγγύς Ανατολής – η συνειδητοποίηση ότι, οι Ηνωμένες Πολιτείες τις απειλούν όχι μόνο με οικονομικό παρασιτισμό, αλλά με μία πυρηνική και στρατιωτική καταστροφή. Αυτός είναι ο πόλεμος στο Ισραήλ, στη Γάζα και στο Λίβανο. Πρόκειται για τις Ηνωμένες Πολιτείες που σαρώνουν την Εγγύς Ανατολή μέχρι το Ιράν και αρπάζουν τον έλεγχο όλου του πετρελαίου – ή απλώς στη χειρότερη περίπτωση, απλώς τα καταστρέφουν όλα. Απλώς βομβαρδίζουν τη Σαουδική Αραβία, οπότε αφήνουν τον κόσμο να εξαρτάται πλήρως από το πετρέλαιο – από τις προμήθειες που ελέγχονται από τίς Ηνωμένες Πολιτείες.

.από Φίλοι του Analyst

Συνέντευξη με τον Μ. Hudson

(Αμερικανός Οικονομολόγος)

ΑΝΙΑ: Στο email σας έχετε αναφέρει ότι, η Ουκρανία είναι ένα κράτος απαρτχάιντ, οπότε θα ήθελα να ξεκινήσω με αυτό. Μπορείτε να εξηγήσετε στο κοινό τι σημαίνει πραγματικά να είσαι κράτος απαρτχάιντ; Το Ισραήλ είναι επίσης ένα κράτος απαρτχάιντ;

MICHAEL HUDSON: Ένα κράτος απαρτχάιντ. Λοιπόν, αυτό πηγαίνει πίσω στη ναζιστική Γερμανία τη δεκαετία του 1930. Ένα κράτος απαρτχάιντ λέει ότι, μόνο μία εθνότητα πρέπει να κυριαρχεί στο κράτος και όλες οι άλλες εθνότητες πρέπει να αποκλειστούν.

Μόλις τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο στρατός των ΗΠΑ και οι υπηρεσίες πληροφοριών στρατολόγησαν τους εθνικιστές και τους Ναζί που δούλευαν για τους Γερμανούς εναντίον των Ρώσων, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, ως διαχειριστές – οπότε άρχισαν να προετοιμάζονται για μια μακροχρόνια μάχη κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Κάπως έτσι, το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μεταμορφώθηκε σταδιακά σε μια πραγματικά ανανέωση αυτού που ακολούθησε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο – στον αγώνα κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

Από την αρχή, τα τελευταία 80 χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να πολεμήσουν τη Ρωσία. Ακόμη και όταν η Ρωσία έπαψε να είναι Σοβιετική Ένωση, θεωρήθηκε ότι είχε ένα ανεξάρτητο χαρακτηριστικό, μια ανεξάρτητη πολιτική.

Έτσι οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τους Ναζί για να υποκινήσουν ένα εθνικιστικό, αντιρωσικό αίσθημα αντιμετώπισης των Ρώσων πραγματικά ως υπανθρώπων – στερώντας στον ρωσόφωνο πληθυσμό το συνταξιοδοτικό εισόδημα, την κοινωνική ασφάλιση, την υγειονομική περίθαλψη και τις δημόσιες υπηρεσίες. Βασικά είχαμε τους Ουκρανούς να συμπεριφέρονται στους Ρώσους, όπως οι Γερμανοί είχαν μεταχειριστεί τους Ναζί.

Λοιπόν, έχετε τον ίδιο αγώνα τώρα στο Ισραήλ, όταν ο Νετανιάχου και ο Πρόεδρος Μπάιντεν λένε ότι, μπορεί να υπάρχει μόνο μία εθνότητα στο Ισραήλ. Μπορεί να υπάρχει μόνο ένα κράτος. Είναι πιθανό να υπάρξει λύση δύο κρατών. Μπορείτε να έχετε το Ισραήλ και μπορείτε να έχετε την Παλαιστίνη, αλλά μόνο οι Εβραίοι θα καταλάβουν είτε το Ισραήλ είτε την Παλαιστίνη.

Η νοοτροπία των Ηνωμένων Πολιτειών, όχι μόνο για την Ουκρανία και για το Ισραήλ, αλλά για ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία, είναι ότι μπορεί να υπάρχει μόνο μια οικονομία και ένα κράτος που ευνοεί μια ομάδα ανθρώπων. Αυτό βλέπετε στο κράτος του απαρτχάιντ της Ουκρανίας με τον αντιρωσισμό της, την απαγόρευση της ρωσικής γλώσσας, την απαγόρευση ρωσικών βιβλίων, την καταστροφή ρωσικών μυθιστορημάτων και λογοτεχνίας από τις βιβλιοθήκες και την απαγόρευση της ρωσικής μουσικής.

Όλα αυτά δρομολογούνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες που πίεσαν την Ολυμπιακή Επιτροπή, για παράδειγμα, να μην αφήσει Ρώσους αθλητές να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες υπό τη σημαία τους. Το απαρτχάιντ που βλέπετε στην Ουκρανία δρομολογείται από τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες – αυτές υποκινούν το κράτος του απαρτχάιντ. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, τόσο η Ουκρανία όσο και το Ισραήλ είναι κατά κάποιο τρόπο μοντέλα του τι θα ήθελαν να κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε παγκόσμια βάση για ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία.

Μπορεί να υπάρξει μόνο μία οικονομία. Και βασικά, είναι μια οικονομία με επίκεντρο τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ – στην οποία οι άλλες χώρες είτε υποτίθεται ότι πρέπει να υπακούουν και να αποδέχονται τους κανόνες ή αλλιώς θα πρέπει να τις πολεμήσουν. Και έτσι μπορείτε να δείτε τι συμβαίνει στο Ισραήλ αυτή τη στιγμή και στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή ως πρόβα τζενεράλε σε μικρή κλίμακα του ίδιου είδους μάχης που συμβαίνει στην παγκόσμια οικονομία.

Θα υπάρξουν δύο διαφορετικές οικονομίες; Και αυτές οι οικονομίες πρόκειται να είναι ίσες δημοκρατικά; Ή μήπως η παγκόσμια οικονομία με κάποιο τρόπο θα είναι η ίδια ένα κράτος απαρτχάιντ μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ από τη μια πλευρά , καθώς επίσης των BRICS+ και του Παγκόσμιου Νότου από την άλλη, όλα σε μια κεντρική μονάδα; Αυτός είναι πραγματικά ο σκοπός όλης αυτής της μάχης και των ελιγμών αυτή τη στιγμή στη Μεσόγειο, στην Ερυθρά Θάλασσα και στον πετρελαϊκό κόλπο. Δεν είναι μόνο ένα εθνοτικό απαρτχάιντ, είναι ένα απαρτχάιντ οικονομικών συστημάτων, τόσο στην Ουκρανία όσο και στο Ισραήλ και το είδος της τάξης που προσπαθούν να δημιουργήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

ΑΝΙΑ: Πιστεύετε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορέσουν να πετύχουν αυτό το σχέδιο; Θα μπορέσουν να πετύχουν με αυτό το σχέδιο; Θα μπορέσουν οι ΗΠΑ να διατηρήσουν τη Δυτική Ευρώπη ως οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό δορυφόρο των ΗΠΑ; Ναι ή όχι; Και αν όχι, τι θα γίνει;

MICHAEL HUDSON: Λοιπόν, υπάρχουν πραγματικά δύο ερωτήσεις. Για την πρώτη σας ερώτηση, τι είναι επιτυχία; Ο αγώνας στο Ισραήλ αυτή τη στιγμή είναι πραγματικά μια διαδικασία που συνεχίζεται εδώ και 20 χρόνια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν το Ισραήλ. Και μπορείτε να δείτε το Ισραήλ για τις Ηνωμένες Πολιτείες ό,τι είναι η Ουκρανία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πρόθυμες να πολεμήσουν μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό εναντίον της Ρωσίας. Είναι πρόθυμες να πολεμήσουν μέχρι τον τελευταίο Ισραηλινό ενάντια στα μουσουλμανικά κράτη.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες από τις 11.9 του 2001 ήθελαν να κατακτήσουν το Ιράκ, τη Συρία και κυρίως το Ιράν, καθώς επίσης τη Λιβύη. Στα ΜΜΕ των Ηνωμένων Πολιτειών, όλες οι συζητήσεις για το τι συμβαίνει στη Γάζα και στο Ισραήλ σήμερα, όποτε μιλούν για τη Χεζμπολάχ ή τη Χαμάς, οι εφημερίδες βάζουν όλες το ίδιο χαρακτηριστικό επίθετο – Χαμάς που υποστηρίζεται από το Ιράν, Χεζμπολάχ που υποστηρίζεται από το Ιράν. Και αν οι Ιρακινοί προσπαθούν να πολεμήσουν για να διώξουν τους Αμερικανούς που κλέβουν το πετρέλαιο από το Ιράκ, είναι οι Ιρακινοί που υποστηρίζονται από το Ιράν.

Όλη αυτή η μάχη που βλέπετε τώρα στο Ισραήλ, που επιφανειακά φαίνεται να είναι ένας αγώνας για τον καθαρισμό του ισραηλινού κράτους από τον μη εβραϊκό πληθυσμό, είναι μέρος της αμερικανικής προσπάθειας να κατακτήσει πραγματικά ολόκληρη την Εγγύς Ανατολή και την παραγωγή πετρελαίου της. Για την Αμερική, η Εγγύς Ανατολή είναι σημαντική επειδή η αμερικανική κυριαρχία στην παγκόσμια οικονομία τα τελευταία εκατό χρόνια βασίζεται στον έλεγχο του πετρελαίου, μαζί με την British Petroleum και τις γαλλικές πετρελαϊκές εταιρείες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν χρησιμοποιήσει το πετρέλαιο για έλεγχο της ενέργειας – ενώ ελέγχοντας την ενέργεια και την τιμολόγησή της, ελέγχουν τη βιομηχανική παραγωγή και το ΑΕΠ. Το ΑΕΠ, η παραγωγικότητα της εργασίας και η βιομηχανία, είναι όλα συνάρτηση της ενέργειας.

Έτσι, αυτό που κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι να ωθούν τον Νετανιάχου να προσπαθήσει να προκαλέσει τη λιβανική Χεζμπολάχ σε αντίποινα – έτσι ώστε οι Ηνωμένες Πολιτείες να επιτεθούν στον Λίβανο και να προσπαθήσουν να προκαλέσουν το Ιράν. Πρόσφατα δολοφόνησαν έναν Ιρανό ηγέτη στη Συρία, προσπαθώντας να προκαλέσουν το Ιράν να κάνει κάτι.

Λοιπόν, υπό κανονικές συνθήκες, όταν ο Λίβανος ή το Ιράν δέχονται επίθεση με τον τρόπο που επιτίθενται τώρα οι Ισραηλινοί, θα αντεπιτεθούν. Αυτή είναι η φυσική τάση. Αν σε γρονθοκοπήσουν, θα ανταποδώσεις. Αλλά είναι τόσο προφανές ότι αυτό θέλουν οι Ηνωμένες Πολιτείες να κάνει ο Λίβανος και το Ιράν, που οι δύο χώρες έκαναν πίσω πριν από ένα μήνα και είπαν: περίμενε ένα λεπτό, δεν πρόκειται να ανταποδώσουμε, όπως ακριβώς οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούσαν να ωθήσουν τους Ουκρανούς να προκαλέσουν μια ρωσική επίθεση, ώστε να αρχίσουν να αιμορραγούν τη Ρωσία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να προκαλέσουν επίθεση, έτσι ώστε να μπορέσουν επιτέλους να επιτεθούν στο Ιράν με ό,τι έχουν.

Λοιπόν, αυτό που συνέβη τον τελευταίο μήνα είναι ότι το Ιράν, η Χεζμπολάχ και άλλες μουσουλμανικές ομάδες, έχουν συνομιλήσει μεταξύ τους για να προσπαθήσουν να συντονίσουν αυτό που κάνουν. Είπαν, κοιτάξτε, όλοι δεχόμαστε επίθεση. Δεν πρόκειται να αφήσουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες να μας διαλέξουν έναν προς έναν. Ας μην αφήσουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες να μας διχάσουν και να μας κατακτήσουν. Πρώτα να κατακτήσουν το Λίβανο, μετά να κατακτήσουν τη Συρία, μετά να ανακαταλάβουν το Ιράκ και να διώξουν την αντιπολίτευση και τον απελευθερωτικό αγώνα στο Ιράκ και μετά να κατακτήσουν το Ιράν.

Πρέπει να έχουμε ένα ενιαίο μέτωπο, και γι’ αυτό ρωσικά πλοία και κινεζικά πλοία έχουν μετακινηθεί στην περιοχή. Έχει γίνει αντιληπτό ότι αυτός ο αγώνας που φαίνεται στην επιφάνεια να είναι ένας αγώνας μεταξύ του Νετανιάχου και των Παλαιστινίων, είναι στην πραγματικότητα απλώς ένας καταλύτης. ένα φιτίλι, ένα έναυσμα για τον πόλεμο της Εγγύς Ανατολής που σχεδίαζαν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Και αυτό μας φέρνει στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας. Θα καταφέρουν οι Ηνωμένες Πολιτείες να διατηρήσουν τον έλεγχο της Ευρώπης; Λοιπόν, ο αγώνας στην Εγγύς Ανατολή μοιάζει πολύ με τη λογική που οι Ηνωμένες Πολιτείες πολεμούσαν με την εξωτερική τους πολιτική στην Ευρώπη, ξεκινώντας το 2022. Ο φόβος τους ήταν ότι, κοιτάζοντας την παγκόσμια κατάσταση από τη γερμανική και τη γαλλική σκοπιά, η λογική πολιτική της Δυτικής Ευρώπης θα ήταν να έχουν μια συμβιωτική εμπορική και επενδυτική σχέση με τη Ρωσία και την Κίνα. Και σε αυτή τη σχέση, η Γερμανία θα εισήγαγε ρωσικό πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άλλες πρώτες ύλες – ενώ θα πλήρωνε για τις εισαγωγές εξάγοντας βιομηχανικά αγαθά.

Λοιπόν, αν αυτό το σενάριο είχε εκτυλιχθεί, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έμεναν πραγματικά έξω. Τι είχε πραγματικά να προσφέρει η Αμερική στην Ευρώπη; Το μόνο πράγμα που είχε να προσφέρει ήταν να απέχει από τον εκβιασμό των Γερμανών και Γάλλων πολιτικών ηγετών που βασικά είχαν γαλουχηθεί και προετοιμαστεί από το Υπουργείο Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, τη CIA, τις μη κυβερνητικές οργανώσεις και το National Endowment for Democracy που εκπροσωπούν τα συμφέροντα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και όχι τα συμφέροντα των χωρών τους.

Από την άποψη των Ηνωμένων Πολιτειών, πώς κάνετε την Ευρώπη μέρος της οικονομίας των ΗΠΑ, όχι μέρος της οικονομίας των BRICS, όχι μέρος της ευρασιατικής οικονομίας; Λοιπόν, ο Nord Stream φρόντισε για αυτό, μαζί με τις εμπορικές κυρώσεις που έθεσαν οι ΗΠΑ στα χέρια των Γερμανών ηγετών, ειδικά των ηγετών του ΝΑΤΟ, για να επιβάλουν σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή οικονομία.

Έτσι αυτή τη στιγμή, βλέπετε την κατάρρευση της γερμανικής βιομηχανίας ως αποτέλεσμα. Η BASF, η μεγάλη γερμανική χημική εταιρεία, έχει ήδη ανακοινώσει ότι τα νέα της εργοστάσια θα βρίσκονται στην Κίνα γιατί από εκεί μπορεί να προμηθευτεί το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, κυρίως από τη Ρωσία, που χρειάζεται τεχνολογικά για τις δραστηριότητές της.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα, μια από τις μεγάλες εταιρείες μετάλλων στη Γερμανία ανακοίνωσε ότι κλείνει τις πόρτες της, απολύει το εργατικό της δυναμικό, δεν μπορεί πλέον να παράγει στην Ευρώπη. Οι ευρωπαϊκές εταιρείες κλείνουν όλες και η επιλογή τους είναι να ακολουθήσουν τις οδηγίες των ΗΠΑ και να πουν, καλά, γιατί δεν μετακομίζετε στις Ηνωμένες Πολιτείες και δεν βάζετε τα εργοστάσιά σας στις Ηνωμένες Πολιτείες;

Όμως, δεν μπορούν πραγματικά να εγκαταστήσουν τα εργοστάσιά τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή το κόστος ζωής και επιχειρηματικής δραστηριότητας είναι πολύ υψηλό στις Ηνωμένες Πολιτείες και επειδή είναι μια οικονομία που δεν μπορούν να αποκομίσουν κέρδη. Άρα σκέφτονται, καλά, πού θα πάμε; Δεν μπορούμε να μετακομίσουμε στη Ρωσία γιατί έχουν κυρώσεις. Μετακομίζουμε στην Κίνα; Μετακομίζουμε στην Ινδία; Μετακομίζουμε στην Ασία; Ή απλώς συνεχίζουμε να κλείνουμε και αδιαφορούμε πού θα πάει το εργατικό δυναμικό μας; Η Γερμανία έχει πολύ υψηλή παραγωγικότητα, άρτια εκπαιδευμένο, άριστα καταρτισμένο τεχνικό εργατικό δυναμικό. Δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας για αυτό τώρα. Κλείνουν.

Το ερώτημα είναι, θα καταλήξει η Γερμανία να μοιάζει με τη Λετονία, χάνοντας τον πληθυσμό της; Αυτό το εργατικό δυναμικό αναζητά ορισμένες χώρες που θέλουν ειδικευμένους μηχανικούς, εξειδικευμένους βιομηχανικούς σχεδιαστές, ειδικευμένους, βασικά, βιομηχανικούς εργάτες. Λοιπόν, όλα αυτά υπάρχουν στην Ασία. Δεν υπάρχουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν υπάρχουν στην Ευρώπη.

Το ερώτημα λοιπόν είναι, σε ποιο σημείο θα ενεργήσει η ευρωπαϊκή κυβέρνηση προς το συμφέρον του πληθυσμού της; Λοιπόν, ήδη βλέπετε τον ευρωπαϊκό πληθυσμό να απορρίπτει την ευρωπαϊκή κυβέρνηση, επειδή η ευρωπαϊκή κυβέρνηση αποδεικνύεται ότι είναι το ΝΑΤΟ. Δεν αποδεικνύεται ότι ενεργεί προς το συμφέρον της Γερμανίας ή της Γαλλίας ή άλλων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά προς το συμφέρον του ΝΑΤΟ που ελέγχεται, βασικά, από ένα σκέλος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Και το ερώτημα είναι πώς μπορείτε να φέρετε τη δημοκρατία στην Ευρώπη; Δεν ήταν πραγματικά δημοκρατικό με την έννοια της ανάμειξης των Ηνωμένων Πολιτειών από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Επί 80 χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρηματοδοτούν την πολιτική δεξιά πτέρυγα. Όλοι έχετε δει την ιστορία της τρομοκρατικής επιχείρησης Gladio στην Ιταλία που διοργάνωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες για να αντιταχθούν στον αριστερό πρωθυπουργό Μόρο, που έληξε με τη δολοφονία του Μόρο από ένα μέτωπο της CIA.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είπαν ότι θα συμπεριφερθούμε στη Δυτική Ευρώπη, με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφερόμασταν στη Χιλή επί Αλιέντε. Εάν η Ευρώπη ψηφίσει κάποιον σαν τον Αλιέντε, θα βάλουμε έναν Ευρωπαίο Πινοσέτ και έναν άνθρωπο όπως ο Μακρόν, που είναι εντελώς νεοφιλελεύθερος και δεν εκπροσωπεί την εκλογική του περιφέρεια, ή ηγέτες όπως η Αντζελίνα Μπάερμποκ, αρχηγός των Πρασίνων στη Γερμανία, ή τον Όλαφ Σολτς ή τον ηγέτη των Χριστιανοδημοκρατών. Θα βάλουν ηγέτες που αντικατοπτρίζουν το νεοφιλελεύθερο δόγμα των ΗΠΑ.

Και ο πραγματικός αγώνας είναι να κάνουν οι ΗΠΑ με κάποιο τρόπο όλη την ηπειρωτική Ευρώπη να παγιδευτεί και να αναγεννηθεί και να χρηματοδοτηθεί για να ιδιωτικοποιήσει τις δημόσιες υποδομές της σύμφωνα με αυτά που συνέβησαν στην Αγγλία, στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Χιλή υπό τον Πινοσέτ; Αυτή είναι η μεγάλη ερώτηση.

Λοιπόν, τι μπορεί να κάνει ο ευρωπαϊκός πληθυσμός όταν το πολιτικό σύστημα του επιτρέπει, βασικά, να ψηφίζει μόνο για τα τρία κορυφαία κόμματα; Όχι μία οποιαδήποτε πραγματική εναλλακτική που προσπαθεί να πει γιατί να μην ενταχθούμε στην παγκόσμια πλειοψηφία και σε ένα οικονομικό σύστημα αμοιβαίου κέρδους, αμοιβαίου εμπορίου, αμοιβαίων επενδύσεων; Αυτή είναι η ερώτηση.

Το ερώτημά σας είναι, μπορεί να πετύχει; Μπορεί να πετύχει, όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να εμποδίσουν τη δημοκρατία στην Ευρώπη, καθιστώντας το ΝΑΤΟ τον πολιτικό βραχίονα της Ευρώπης αντί της δημοκρατικά εκλεγμένης πολιτικής που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των ψηφοφόρων.

ΑΝΙΑ: Ποια είναι λοιπόν η διέξοδος για τους πολίτες; Πιστεύετε ότι είναι η εξέγερση των πολιτών; Πώς; Πιστεύω ότι πολλές χώρες θα αποχωρήσουν τελικά από το σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ξέρετε, στην Πολωνία τώρα, απλώς υπέγραψαν αυτή τη συμφωνία επειδή ήταν αντίθετοι σε αυτήν στην αρχή. Τώρα έχουμε μια νέα κυβέρνηση που είναι πραγματικά στα ίδια… Μια μεγάλη ιστορία. Τέλος πάντων, θα πρέπει να υποδεχτούν τους μετανάστες, γιατί αν δεν το κάνουν, ξέχασα το ακριβές ποσό, πόση ποινή πρέπει να πληρώσει η χώρα. Είναι νομίζω 50.000 ευρώ την ημέρα;

Πώς βλέπετε αυτό το τέλος; Διότι, εάν αυτοί, και γνωρίζουμε ότι αυτοί οι ηγέτες, οι λεγόμενοι ηγέτες, έχουν ήδη τοποθετηθεί σε ορισμένες θέσεις, τις περισσότερες φορές είναι προγραμματισμένοι για να βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις. Υπάρχει μια συγκεκριμένη ιδεολογία που πρέπει να εφαρμοστεί. Πώς αυτές οι χώρες, πώς αυτοί οι πολίτες μπορούν τελικά να αντισταθούν σε αυτό;

MICHAEL HUDSON: Δεν νομίζω ότι θα τα καταφέρουν. Νομίζω ότι η Ευρώπη είναι μια χαμένη ήπειρος για σίγουρα την επόμενη δεκαετία. Θα πάρει πολύ χρόνο. Δεν νομίζω ότι η Ευρώπη μπορεί να σωθεί, γιατί δεν έχει κάνει καμία προσπάθεια να σωθεί. Η ευρωπαϊκή ηγεσία πιστεύει ότι, πρέπει να εξαρτηθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες για την προσωπική τους υποστήριξη, καθώς και την προσωπική τους τύχη, ακόμη και την προσωπική τους ελευθερία. Επομένως, δεν νομίζω ότι η Ευρώπη μπορεί να σωθεί.

Νομίζω ότι μακροπρόθεσμα, τον υπόλοιπο 21ο αιώνα, θα υπάρξει σωτηρία, αλλά δεν θα έρθει από την Ευρώπη. Θα προέλθει από την Κίνα, τη Ρωσία, τους BRICS+ και την Ευρασία – με τον Παγκόσμιο Νότο να επιδιώκει μια εντελώς διαφορετική οικονομική και πολιτική ατζέντα. Θα έχετε τον κόσμο να χωρίζεται σε δύο μέρη. Θα έχετε τη νεοφιλελεύθερη, χρηματοοικονομική, ιδιωτικοποιημένη, ΝΑΤΟϊκή, ευρωπαϊκή, αμερικανική οικονομία από τη μια πλευρά. Αυτό που ο Joseph Borrell αποκαλεί τον ανθισμένο κήπο, όπου όμως δεν είναι πια ένας αναπτυσσόμενος κήπος. Έχουν μαζευτεί τα λουλούδια και έχουν ξεραθεί στο έδαφος.

ΑΝΙΑ: Δηλητηριώδη λουλούδια.

MICHAEL HUDSON: Σωστά. Και από την άλλη πλευρά, έχεις τη ζούγκλα. Η ζούγκλα είναι αυτό που μεγαλώνει. Αυτό κάνει μια ζούγκλα. Μεγαλώνει. Έτσι, η ζούγκλα θα είναι η Ασία, η Ανατολική Ασία, η Νότια Ασία και οι δεσμοί της με την Αφρική και τη Βραζιλία. Και το μπαλαντέρ είναι, φυσικά, ποιος θα ελέγξει την Εγγύς Ανατολή. Τώρα, η εναλλακτική στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο των ΗΠΑ είναι ένα μοντέλο μικτών οικονομιών. Βλέπω την Κίνα και τη Ρωσία να ακολουθούν σχεδόν το ίδιο μοντέλο που ακολουθούσε ολόκληρος ο κόσμος πριν από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, είχαμε τον αμερικανικό βιομηχανικό καπιταλισμό. Είχαμε το γερμανικό βιομηχανικό καπιταλισμό, όλα με έναν πολύ ενεργό δημόσιο τομέα. Και οι δύο χώρες βασίστηκαν σε κρατικές επενδύσεις σε δρόμους, σιδηρόδρομους, κανάλια, σχολικά συστήματα και συστήματα υγείας, για να ελαχιστοποιήσουν το κόστος ζωής, να ελαχιστοποιήσουν το κόστος της επιχειρηματικής δραστηριότητας και να αποτρέψουν την ανάπτυξη μονοπωλίων που θα έβγαζαν χρήματα χωρίς να παράγουν πραγματικά τίποτα.

Όλα αυτά τελείωσαν με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο αγώνας ενάντια στη Σοβιετική Ένωση έγινε ένας ολόκληρος αγώνας ενάντια στον σοσιαλισμό, αλλά και ενάντια στην ιδέα του ίδιου του βιομηχανικού καπιταλισμού να έχει τις δημόσιες υποδομές ως βασικό μοχλό για τις οικονομίες. Λοιπόν, αυτή τη στιγμή, έχουμε δει την Κίνα να παίρνει το προβάδισμα ως μια χώρα που χρησιμοποιεί το οικονομικό της πλεόνασμα όχι για να δημιουργήσει οικονομικό πλούτο, αλλά πραγματικά απτά μέσα παραγωγής.

Σιδηρόδρομοι, τρένα υψηλής ταχύτητας, δρόμοι για οδήγηση, παραγωγή αυτοκινήτων, βιομηχανική παραγωγή. Και έχουμε μια μικτή οικονομία, με πάνω απ’ όλα τα ίδια τα χρήματα να αντιμετωπίζονται ως δημόσια υπηρεσία, έτσι ώστε η κυβέρνηση να μπορεί να αποφασίσει, για τι θα δημιουργήσουμε χρήματα; Θα δημιουργήσει χρήματα για τη χρηματοδότηση επενδύσεων υλικών κεφαλαίων και απασχόλησης σε πραγματικά αγαθά και υπηρεσίες. Χτίζοντας σπίτια, κτίρια γραφείων, κατασκευή υποδομών, κατασκευή λιμανιών και πλοίων και τρένων και σιδηροδρόμων. Για αυτό δημιουργούν χρήματα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Federal Reserve, και στην Ευρώπη με τις κεντρικές της τράπεζες, δημιουργούν χρήματα βασικά για οικονομικά συμφέροντα – για να αγοράσουν υπάρχουσες βιομηχανικές εταιρείες και υποδομές και να τις κλείσουν. Το μοντέλο για τη Δυτική Ευρώπη είναι η Thames Water στην Αγγλία. Μια εταιρεία που ιδιωτικοποιήθηκε και αντί να παρέχει καθαρό νερό και να σταματήσει τη ρύπανση στο αποχετευτικό σύστημα, χρησιμοποιεί απλώς τα χρήματα που παίρνει για να πληρώσει μερίσματα στους επενδυτές χωρίς να κάνει την επένδυση, οπότε καταλήγει να μολύνει το νερό και να χάνει πολύ νερό λόγω διαρροών. Είναι απλώς η καταστροφή που βλέπετε στην Αγγλία. Παρόμοιες ιστορίες θα μπορούσαν να ειπωθούν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ας δούμε 10 χρόνια, πιο πιθανό 20 χρόνια στο μέλλον. Τι πρόκειται να συμβεί όταν η Δυτική Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες δουν πώς η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν και οι υπόλοιπες χώρες των BRICS+ ανεβάζουν το βιοτικό τους επίπεδο, αυξάνοντας την παραγωγικότητά τους; Θα είναι για τη Δύση ό,τι ήταν η Αμερική για την Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τώρα η κατάσταση έχει αντιστραφεί. Τώρα είναι οι ΗΠΑ και η Ευρώπη που θα κοιτάξουν προς τη Ρωσία και την Κίνα ως παράδειγμα για το πώς θα τις μιμηθούμε; Πώς παίρνουμε ρωσικά και κινέζικα προϊόντα για πολυτέλειες; Αντί να αγοράζουν μπλε τζιν, αμερικανικά μπλε τζιν και τσιγάρα όπως έκαναν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα θέλουν να αγοράσουν κινέζικα και ρωσικά και ασιατικά και, ελπίζω, προϊόντα της Εγγύς Ανατολής επίσης.

Προφανώς, σε κάποιο σημείο, όχι μόνο ο πληθυσμός αλλά και τα επιχειρηματικά συμφέροντα θα πουν, αν θέλουμε να βγάλουμε χρήματα, θα πρέπει να συμμετάσχουμε σε αυτή την αναπτυσσόμενη οικονομική τάξη πραγμάτων- αντί να παραμείνουμε στη συρρικνούμενη οικονομική τάξη που βρισκόμαστε, βλέποντας στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη.

Κανονικά, θα νομίζατε ότι οι χώρες θα ενεργούσαν πάντα προς το συμφέρον των κορυφαίων επιχειρηματικών τάξεων τους, αλλά αυτό δεν συνέβη στην Ευρώπη. Δεν έχει συμβεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και συμβαίνει στην Ασία λόγω του τρόπου με τον οποίο οι κυβερνήσεις δημιουργούν μια αγορά για τις επιχειρήσεις για να αποκομίσουν κέρδη, επεκτείνοντας την οικονομία αντί κλείνοντάς την και εξευγενίζοντάς την.

ANIA: Θα επανενωθεί ποτέ η Δυτική Ευρώπη με τη Ρωσία στο εμπόριο; Το απαντούσατε ήδη, αλλά θα ήθελα να μάθω σε ποιο σημείο πιστεύετε ότι θα συμβεί αυτό;

MICHAEL HUDSON: Αυτό είναι αδύνατο να το πούμε γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες κάνουν ό,τι μπορούν για να το πολεμήσουν. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να ανταγωνιστούν οικονομικά την Ευρώπη και την Ασία. Δεν μπορούν να προσφέρουν ένα οικονομικό μοντέλο ή ένα οικονομικό σύστημα που λειτουργεί καλύτερα.

Αυτό που έχουν είναι η δύναμη να καταστρέφουν. Όχι η δύναμη του εμπορίου, αλλά η δύναμη της καταστροφής. Μπορεί να κάνουν έγχρωμες επαναστάσεις. Μόλις είδατε την περασμένη εβδομάδα μια απόπειρα έγχρωμης επανάστασης στη Σερβία. Και βλέπετε ακόμη περισσότερες απόπειρες έγχρωμων επαναστάσεων στο Καζακστάν, επειδή αυτό παράγει πετρέλαιο. Έτσι, το Καζακστάν έχει την κατάρα του πετρελαίου, όπως η Εγγύς Ανατολή έχει την κατάρα να προσελκύει αμερικανικές στρατιωτικές επιθέσεις.

Η αμερικανική πολιτική δεν είναι οικονομικός ανταγωνισμός. Είναι μια αλλαγή καθεστώτος, έγχρωμες επαναστάσεις και τελικά το είδος του πολέμου που βλέπετε στη Μεσόγειο και την Ερυθρά Θάλασσα αυτή τη στιγμή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν 800 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο που έχουν δημιουργηθεί για μια τέτοια περίσταση.

Αυτή είναι η στιγμή που οι Ηνωμένες Πολιτείες λένε: επιτέλους, ας χρησιμοποιήσουμε όλα τα όπλα που έχουμε γιατί έχουμε σχεδόν τελειώσει τα όπλα. Μας τελείωσαν τα τανκς. Μας έχουν τελειώσει τα πυρομαχικά. Μας τελείωσαν οι σφαίρες. Μας τελείωσαν οι πύραυλοι. Αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία να πολεμήσουμε. Τουλάχιστον αν μπορούμε να ελέγξουμε το Ιράν και το πετρέλαιο της Εγγύς Ανατολής, μπορούμε να λιμοκτονήσουμε άλλες χώρες, να τις κάνουμε να εξαρτηθούν από τον αμερικανικό έλεγχο της ενέργειας και με την προϋπόθεση ότι δεν θα ενταχθούν στις BRICS+. Ότι θα ενταχθούν τις Ηνωμένες Πολιτείες αντί για την Κίνα και τη Ρωσία, ότι θα διακόψουν τις σχέσεις με την Ανατολή και ότι θα εγκλωβιστούν στην ίδια εξάρτηση από τη διπλωματία των Ηνωμένων Πολιτειών, στην οποία έχει εγκλωβιστεί η Ευρώπη.

Έτσι, η Ευρώπη είναι ένα είδος πρόβα τζενεράλε. Αυτό που συνέβη στη Γερμανία είναι μια πρόβα τζενεράλε του τι προσπαθούν να κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε άλλες χώρες. Και φυσικά, το μοντέλο των ΗΠΑ είναι αυτό που συνέβη στη Ρωσία επί προέδρου Γιέλτσιν, ο οποίος ήταν το εργαλείο των νεοφιλελεύθερων τη δεκαετία του 1990.

Ιδιωτικοποιήστε όλη αυτή την υποδομή που έχουν δημιουργήσει οι σοσιαλιστικές χώρες. Εάν μπορείτε να την ιδιωτικοποιήσετε και να την πουλήσετε, τότε μπορείτε να αντικαταστήσετε την υποδομή με χαμηλές τιμές με φυσικά μονοπώλια που χρεώνουν πολύ υψηλές τιμές. Και αν επιτραπεί στους Αμερικανούς να δημιουργήσουν χρήματα σε δολάρια στους υπολογιστές τους και να εξαγοράσουν αυτές τις εταιρείες και να τις μετατρέψουν σε μονοπώλια, τότε η Αμερική μπορεί με κάποιο τρόπο να ζήσει από τα μονοπωλιακά ενοίκια που αποσπά από τις χώρες BRICS.

Να χρησιμοποιήσει αυτά τα ενοίκια για να πληρώσει για τα κατασκευασμένα προϊόντα και τα αγαθά που παράγονται από την εργασία σε αυτές τις χώρες.

Το ερώτημα είναι, θα είναι οι BRICS στην Αφρική, στη Βραζιλία και στις άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής διατεθειμένες να υποταχθούν στην οικονομική αποικιοκρατία και τη στρατιωτική αποικιοκρατία με τον ίδιο τρόπο που έλαβε χώρα η στρατιωτική αποικιοκρατία της Ευρώπης του 18ου και 19ου αιώνα; Είναι πραγματικά ο ίδιος αγώνας, αλλά σε ένα διαφορετικό είδος σκακιέρας, μια οικονομική διπλωματική κρυφή σκακιέρα, αντί για ανοιχτή στρατιωτική σύγκρουση.

ΑΝΙΑ: Έχω μια ερώτηση από έναν ακροατή και θα ήθελα να σας κάνω αυτήν την ερώτηση. Δρ. Χάντσον, είμαι σχετικά νέος με όχι πολλά χρήματα, αλλά με φιλοδοξίες και ευφυΐα. Πρέπει να μείνω στις ΗΠΑ ή αν όχι, πού πρέπει να μετακομίσω; Θα μπορούσατε να απαντήσετε σε αυτό, παρακαλώ;

MICHAEL HUDSON: Αυτό εξαρτάται από το πώς θέλετε να κατευθύνετε τις φιλοδοξίες σας. Τι είναι αυτό που θέλετε να κάνετε; Θέλετε απλώς να κερδίσετε χρήματα; Θέλετε να επιβιώσετε; Θέλετε να είστε δημιουργικός; Υπάρχει κάποιο ταλέντο που σας ενδιαφέρει; Οι άνθρωποι είναι καλύτεροι στο να κάνουν αυτό που από τη φύση τους τους ενδιαφέρει και το παρακολουθούν, είτε είναι μουσικός ερμηνευτής, χορευτής, βιομήχανος, εφευρέτης, συγγραφέας, αναλυτής.

Ο καθένας έχει τα δικά του ιδιαίτερα ταλέντα και όποια και αν είναι τα ταλέντα σας, εσείς αποφασίζετε, σε ποιον τομέα θέλετε να ασχοληθείτε. Και μετά λες, καλά, εντάξει, αν αυτό θέλω να κάνω, αυτό το πεδίο, πού και ποιο μέρος του κόσμου είναι αυτό το πεδίο πιο υποσχόμενο;

Λοιπόν, είναι πολύ πιθανό να έχετε Αμερικανούς που κάνουν τέτοιες ερωτήσεις. Όπως οι Ευρωπαίοι που έκαναν αυτήν την ερώτηση πριν από 200 χρόνια και αποφάσισαν, σωστά, αν θέλουν να είναι καινοτόμοι και να βγάζουν χρήματα για τον εαυτό τους, να εγκαταλείψουν την Ευρώπη και να μετακομίσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Λοιπόν, πολλοί Αμερικανοί θα σκεφτούν, καλά, τώρα αν θέλουμε να είμαστε καινοτόμοι, καλύτερα να μετακομίσουμε στην Κίνα, τη Ρωσία, το Ιράν και μια από τις χώρες BRICS που ακολουθούν την οικονομική ανάπτυξη.

Διότι ανεξάρτητα από το τι θέλετε να κάνετε, είτε είναι τέχνη είτε βιομηχανία ή ακόμα και οικονομικά, θα τα πάτε καλύτερα σε μια αναπτυσσόμενη οικονομία από μια οικονομία που συρρικνώνεται. Επομένως, θα εξετάσετε πού θα επικεντρωθεί η παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη.

Μπορείτε να δείτε την οικονομία των ΗΠΑ ως μια αποτυχημένη οικονομία. Και οι ΗΠΑ είναι ένα αποτυχημένο κράτος. Και μπορείτε να δείτε την Ευρώπη ως ένα αποτυχημένο κράτος, επειδή άφησε τον εαυτό της να διοικείται από Αμερικανούς νεοφιλελεύθερους που αντιμετωπίζουν την Ευρώπη ακριβώς όπως αντιμετώπισαν τη Ρωσία τη δεκαετία του 1990. Οπότε, όπου κι αν βλέπετε ότι αναπτύσσεται αυτό που σας ενδιαφέρει, εκεί θέλετε να πάτε. Και μπορεί κάλλιστα να δείτε μια αντιστροφή του παγκόσμιου μεταναστευτικού κινήματος προς τον νέο κόσμο. Και τώρα μετακομίζουν στο νέο Νέο Κόσμο, που είναι η Ανατολική Ασία και η Ρωσία, ο Βορράς.

ΑΝΙΑ: Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Θα ήθελα να σας ρωτήσω τώρα για τα Ηνωμένα Έθνη. Ποιος είναι πλέον ο σκοπός της ύπαρξης του ΟΗΕ;

MICHAEL HUDSON: Ο σκοπός είναι να υπηρετηθεί η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό ενσωματώθηκε στα Ηνωμένα Έθνη από την αρχή, δίνοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες δικαίωμα βέτο. Ο σκοπός των Ηνωμένων Εθνών δεν είναι να προβούν σε καμία ενέργεια ή να υποστηρίξουν οποιαδήποτε πολιτική που ασκείται βέτο από τις Ηνωμένες Πολιτείες στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

Λοιπόν, αυτό σημαίνει ότι τα Ηνωμένα Έθνη είναι ένας αποτυχημένος θεσμός. Θυμάμαι όταν δημιουργήθηκαν το 1945 και όλη η συζήτηση ήταν οι δίκες της Νυρεμβέργης και ο σκοπός των Ηνωμένων Εθνών, φαινομενικά ο σκοπός τους ήταν να αποτρέψουν τον πόλεμο και να δημιουργήσουν μια συμμαχία χωρών για να κινηθούν εναντίον οποιασδήποτε χώρας που ήταν ναζιστική. Δηλαδή εθνοτικό ναζισμό, εθνική ανωτερότητα ή πόλεμο.

Ξεκινώντας το 1950, τα Ηνωμένα Έθνη έγιναν ο πρώτος επίσημος οργανισμός κήρυξης πολέμου, δηλαδή κήρυξαν τον πόλεμο της Κορέας. Η Ρωσία δεν χρησιμοποίησε το βέτο της, επειδή ο Στάλιν ήθελε να συμβεί ο πόλεμος στην Ανατολική Ασία, φοβούμενος ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επρόκειτο να πολεμήσουν τη Ρωσία στη Δύση από την Ευρώπη.

Ο Στάλιν ήταν παρανοϊκός, φοβούμενος μια άλλη εισβολή στη Ρωσία από τη Γερμανία – πως οι παλιές ναζιστικές χώρες υπό το ΝΑΤΟ των ΗΠΑ θα κινούνταν εναντίον του. Και έτσι η Ρωσία άφησε τα Ηνωμένα Έθνη να προχωρήσουν στον πόλεμο στην Κορέα, και ο Στάλιν κάπως κέρδισε τον Μάο να συμφωνήσει να υποστηρίξει τους Βορειοκορεάτες σε αυτό.

Λοιπόν, κάθε σκέψη ότι τα Ηνωμένα Έθνη έχουν να παίξουν κάποιο ρόλο, έληξε πριν από δύο μήνες, τον Οκτώβριο του τρέχοντος έτους. Εάν τα Ηνωμένα Έθνη δεν μπορούν να αποτρέψουν τις εθνοτικές επιθέσεις όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά και στο Ισραήλ, την απόπειρα γενοκτονίας ολόκληρου του πληθυσμού της Γάζας, όπως εξήγησε ο Πρόεδρος Νετανιάχου, ο στόχος είναι να υπάρξει ένα Ισραήλ για τους Ισραηλινούς χωρίς Παλαιστίνιους.

Εδώ έχετε μια ολόκληρη χώρα που έρχεται σε αντίθεση με τον υποτιθέμενο σκοπό των Ηνωμένων Εθνών και παραβιάζει όλους τους κανόνες πολέμου που υποτίθεται ότι ήταν οι κανόνες των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό που λείπει από τα Ηνωμένα Έθνη είναι κάθε προσπάθεια επιβολής κυρώσεων σε χώρες που παραβιάζουν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Βάλαμε τον επικεφαλής των Ηνωμένων Εθνών, Γκουτιέρες, πολύ σωστά, να καταγγείλει το Ισραήλ για γενοκτονία και να καταγγείλει αυτό που συμβαίνει ως γενοκτονία. Αρνήθηκε να το κάνει αυτό εναντίον της Ουκρανίας, αλλά ήταν η ίδια πολιτική. Και έχετε τον Πάπα να κάνει το ίδιο πράγμα, καταγγέλλοντας τη γενοκτονία που συμβαίνει.

Αλλά ο Στάλιν είπε στον Τσόρτσιλ στις συναντήσεις της Γιάλτας το 1944-45, είπε ο Στάλιν, πόσο στρατό έχει ο Πάπας; Και ο Τσόρτσιλ είπε στον Στάλιν, καλά, ξέρεις, θέλεις πολύ… Υπάρχουν πολλές καθολικές χώρες, θέλεις την εκκλησία στο πλευρό σου. Ο Στάλιν είπε, καλά, χωρίς στρατό, τι μπορεί να κάνει η εκκλησία;

Λοιπόν, μπορείτε να πείτε, χωρίς στρατό, τι μπορούν να κάνουν τα Ηνωμένα Έθνη; Χωρίς δυνατότητα επιβολής οικονομικών και πολιτικών κυρώσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, εδώ μιλάμε για μια εταιρική σχέση. Δεν είναι μόνο το Ισραήλ. Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ σε συνδυασμό. Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες που παρέχουν όλες τις βόμβες, όλους τους εξοπλισμούς, όλα τα χρήματα για να στηρίξουν το Ισραήλ.

Το Ισραήλ μοιάζει πραγματικά πολύ με την Ουκρανία ως προς την εξάρτησή του από τις Ηνωμένες Πολιτείες και επίσης στη διαφθορά της ηγεσίας του, την προσωπική πολιτική διαφθορά, γι’ αυτό και ο Νετανιάχου θα πήγαινε φυλακή μόλις τελείωνε ο πόλεμος επειδή τον κατηγορούσαν ήδη για τόσο εγκληματία, όσο ο Ζελένσκι στην Ουκρανία. Μπορείτε να σκεφτείτε τον Νετανιάχου ως τον Ζελένσκι του Ισραήλ.

Λοιπόν, εάν τα Ηνωμένα Έθνη είναι ανίσχυρα να κάνουν κάτι εδώ, τότε αυτό που χρειάζεστε είναι ένα νέο ίδρυμα που να είναι εξουσιοδοτημένο να δεσμεύει πραγματικά τα μέλη του να επιβάλλουν στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις εναντίον χωρών που παραβιάζουν τους βασικούς νομικούς κανόνες του πολέμου και παραβιάζουν όλους τους νόμους της Νυρεμβέργης που τέθηκαν σε ισχύ. Εάν δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, τότε δεν υπάρχει καμία λειτουργία για τα Ηνωμένα Έθνη, και μπορείτε επίσης να τα διαλύσετε. Είναι προφανές ότι αν προσπαθήσετε έστω να μεταρρυθμίσετε τα Ηνωμένα Έθνη, και δεν πιστεύω ότι μπορούν να μεταρρυθμιστούν, δεν μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τα υψώματα του Γκολάν θα ήταν ένα ωραίο μέρος για τον ΟΗΕ. Αν δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα στα Υψίπεδα του Γκολάν, τι νόημα έχει να υπάρχει; Ή θα μπορούσε να είναι στην Οδησσό. Αυτό θα ήταν ένα ωραίο μέρος για τα Ηνωμένα Έθνη. Εάν δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα εκεί, ποιο είναι το νόημα;

Δεν έχει κανένα νόημα με δεδομένο το αμερικανικό δικαίωμα βέτο σε αυτό, όπως ακριβώς η Αμερική επέμενε στο δικαίωμα αρνησικυρίας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Παγκόσμια Τράπεζα και σε οποιονδήποτε διεθνή οργανισμό στον οποίο εντάχθηκε. Εάν δεν είχε δικαίωμα αρνησικυρίας και την εξουσία να εμποδίσει έναν οργανισμό να ακολουθήσει οποιαδήποτε πολιτική με την οποία διαφωνούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, τότε δεν θα συμμετείχαν. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ο Διεθνής Οργανισμός Εμπορίου, όλα είναι το ίδιο.

ΑΝΙΑ: Ευχαριστώ. Θέλω να σας ρωτήσω τώρα, για το έτος 2024, ποια, κατά τη γνώμη σας, θα είναι η μεγαλύτερη αλλαγή από νομισματική οικονομική άποψη; Τι μπορούμε να περιμένουμε;

MICHAEL HUDSON: Λοιπόν, προσπαθείτε να πεισθούν άλλες χώρες να έχουν μια εναλλακτική λύση στο να διατηρούν τα διεθνή νομισματικά τους αποθέματα εκτός από το δολάριο. Θα υπάρξει ένα ειδικό είδος χρημάτων που θα δημιουργηθεί από τους BRICS και ένα είδος τράπεζας BRICS. Αυτά τα χρήματα δεν θα είναι δολάρια και δεν θα είναι ευρώ. Δεν θα είναι ένα νόμισμα, με το οποίο μπορείτε να ανταλλάξετε ή να αγοράσετε, όπως στερλίνα ή δολάρια ή ευρώ. Θα είναι ένα μέσο για τις κεντρικές τράπεζες να έχουν αμοιβαίες απαιτήσεις μεταξύ τους.

Για να έχεις ένα νομισματικό σύστημα, πρέπει να έχεις διαφορετικό φορολογικό σύστημα, γιατί τα χρήματα και οι φόροι πάνε μαζί. Αυτό που δίνει στα χρήματα την αξία τους, είναι η ικανότητα αυτών των χρημάτων να χρησιμοποιηθούν για την πληρωμή φόρων. Θα πρέπει να έχετε έναν συγχρονισμό των μελών των BRICS – της νομισματικής και της φορολογικής πολιτικής. Επίσης θα χρειαστεί να έχουν τη δική τους εναλλακτική λύση στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επειδή ο ρόλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι να προωθεί τη λιτότητα σε άλλα χώρες και να αναγκάζει άλλες χώρες να πληρώσουν τα χρέη τους σε δολάρια.

Το μεγάλο οικονομικό σοκ θα είναι οι χώρες BRICS και ο παγκόσμιος Νότος να σταματήσουν τις πληρωμές για τα χρέη τους σε δολάρια. Θα καταλάβουν ότι υπάρχει πόλεμος και σε έναν πόλεμο δεν πληρώνεις χρέη στη χώρα που σου επιτίθεται. Εάν είναι ένας αποικιακός πόλεμος απελευθέρωσης ή ένας μετα-αποικιακός πόλεμος οικονομικής απελευθέρωσης από την τυραννία του χρέους και τον αποικισμό του χρέους και την εξάρτηση από το χρέος, τότε θα έχετε ουσιαστικά μια καθαρή κατάσταση που θα εξαλείψει τα χρέη προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και γενικά τα χρέη σε δολάρια που όλα έχουν επιβληθεί υπό την ηγεσία του ΔΝΤ και υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, ως ένα καθαρά εκμεταλλευτικό φαινόμενο.

Αυτές οι χώρες θα πουν, αυτά είναι επισφαλή χρέη. Όταν μια τράπεζα έχει ένα επισφαλές χρέος, η τράπεζα χάνει χρήματα. Φοβάμαι ότι η τράπεζα δολαρίων των ΗΠΑ θα πρέπει να απορροφήσει την απώλεια. Δεν θα έπρεπε ποτέ να έχουν δώσει δάνεια σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και των ασιατικών χωρών που δεν μπορούν να πληρώσουν.

Δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, μόλις πρόσφατα, στις 28 Δεκεμβρίου, συμβούλεψαν την Ευρώπη να αρπάξει όλα τα ξένα χρήματα της Ρωσίας, το έκαναν ως προειδοποίηση πραγματικά προς τη Σαουδική Αραβία. Λένε στη Σαουδική Αραβία, θέλετε πραγματικά να ενωθείτε με τις άλλες μουσουλμανικές χώρες με όλα τα χρήματα που εξοικονομήσατε από το 1974, μετά την πετρελαϊκή κρίση;

Σας είπαμε ότι θα ήταν πράξη πολέμου αν δεν κρατούσατε αυτά τα χρήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Λοιπόν, τώρα έχουμε τα χρήματά σας και θα τα αρπάξουμε όλα όπως αρπάξαμε τα χρήματα της Ρωσίας, όπως αρπάξαμε τα χρήματα της Βενεζουέλας, όπως αρπάξαμε τα λεφτά του Ιράν, εκτός και αν ενεργείτε ως βραχίονας των Ηνωμένων Πολιτειών.

Και έτσι η Σαουδική Αραβία θα πρέπει να συνεργαστεί με τις χώρες BRICS για να μεταφέρει τα δολάρια της όσο το δυνατόν γρηγορότερα έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, σε ένα ασφαλές καταφύγιο. Η μοίρα των νομισματικών αποθεμάτων των χωρών πετρελαίου θα είναι η βασική νομισματική κρίση του 2024. Θα μπορέσουν να επιτύχουν την ελευθερία από τη ληστεία των Ηνωμένων Πολιτειών;

ΑΝΙΑ: Σας ευχαριστώ πολύ για αυτό. Θέλω να σας ρωτήσω τώρα, κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία, καθώς υπάρχει ένα ρητό ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, αν κοιτάξετε την τρέχουσα πραγματικότητα που ζούμε, με ποια εποχή της ιστορίας θα τη συγκρίνατε; Και πιστεύετε ότι το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο;

MICHAEL HUDSON: Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία πραγματική σύγκριση που να είναι επανάληψη σήμερα. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη σύγκρουση μεταξύ μιας ακμάζουσας οικονομίας και ενός νεκρού οικονομικού συστήματος – εκτός από την άνθηση της κλασικής πολιτικής οικονομίας του 19ου αιώνα. Από τους Γάλλους φυσιοκράτες, μέχρι τον Άνταμ Σμιθ, τον Τζον Στιούαρτ Μιλ, τον Μαρξ και τους σοσιαλιστές – όλοι είχαν τον ίδιο αγώνα.

Πώς θα απελευθέρωναν τις οικονομίες τους από μια παρασιτική, περιττή κληρονομιά της φεουδαρχίας, δηλαδή από την τάξη των γαιοκτημόνων που επιβάρυνε ολόκληρη την οικονομία με ενοίκιο γης; Πώς θα απαλλαγείτε από τους ιδιοκτήτες; Φορολογώντας το ενοίκιο μακριά. Πώς θα απαλλαγείτε από τα μονοπώλια; Ουσιαστικά, μεταφέροντας τα στο δημόσιο τομέα και κοινωνικοποιώντας τις βασικές ανάγκες. Και πώς μπορείτε να απαλλαγείτε από το χειρότερο μονοπώλιο, το χρηματοοικονομικό μονοπώλιο της δημιουργίας πιστώσεων, κάνοντας το χρήμα κοινόχρηστο;

Αυτός ήταν ο αγώνας που πολέμησαν τόσο επιτυχώς η Αμερική και η Γερμανία από τα τέλη του 19ου αιώνα έως την αρχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και αυτός είναι ο ίδιος αγώνας που συμβαίνει σήμερα, εκτός από το να παλέψουμε ενάντια στη φεουδαρχία για να δημιουργήσουμε έναν βιομηχανικό καπιταλισμό που εξελίσσεται σε σοσιαλισμό. Έχουμε έναν γεωπολιτικό αγώνα της Ευρασίας, της Ρωσίας, της Κίνας, μαζί με τον Παγκόσμιο Νότο για να είμαστε ανεξάρτητοι από τον νεοφεουδαρχισμό της νεοφιλελεύθερης οικονομίας που γίνεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ.

ΑΝΙΑ: Λοιπόν, δεν πιστεύετε ότι θα καταλήξουμε σε παγκόσμιο πόλεμο;

MICHAEL HUDSON: Οι Ηνωμένες Πολιτείες απειλούν να το κάνουν. Αυτή είναι η μόνη δύναμη που έχουν. Μπορεί να πουν, καλά, αν δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον κόσμο, ο κόσμος δεν αξίζει να επιβιώσουμε. Αυτή είναι η στάση των ΗΠΑ. Όπως είπε ο Πρόεδρος Πούτιν της Ρωσίας, αν η Αμερική καταστρέψει τη Ρωσία με έναν ατομικό πόλεμο, ποιος θέλει να ζήσει σε έναν κόσμο χωρίς Ρωσία; Σίγουρα όχι οι Ρώσοι που καταστράφηκαν.

Οπότε, ναι, υπάρχει πιθανότητα πολέμου και δεν ήταν ποτέ υψηλότερη. Είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες που προσπαθούν να προκαλέσουν τον πόλεμο επειδή έχουν 800 στρατιωτικές βάσεις. Καμία άλλη χώρα στον κόσμο, καμία άλλη περιοχή του κόσμου δεν έχει το είδος των στρατιωτικών βάσεων ή την πολεμική νοοτροπία να θέλει να πάει σε πόλεμο, να θέλει έναν ατομικό πόλεμο που θέλει η ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αυτό είναι που πρέπει να σοκάρει τις χώρες BRICS + και τις χώρες της Εγγύς Ανατολής. Η συνειδητοποίηση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες τις απειλούν όχι μόνο με οικονομικό παρασιτισμό, αλλά με ατομική και στρατιωτική καταστροφή. Αυτός είναι ο πόλεμος στο Ισραήλ, τη Γάζα και στο Λίβανο. Πρόκειται για τις Ηνωμένες Πολιτείες που σαρώνουν την Εγγύς Ανατολή μέχρι το Ιράν και αρπάζουν τον έλεγχο όλου του πετρελαίου ή απλώς στη χειρότερη περίπτωση, απλώς τα καταστρέφουν όλα, απλώς βομβαρδίζουν τη Σαουδική Αραβία, οπότε αφήνουν τον κόσμο να εξαρτάται πλήρως από το πετρέλαιο από τις προμήθειες που ελέγχονται από την Ηνωμένες Πολιτείες.

ANIA: Τι να ευχηθούμε για το 2024; Ποια θα θέλατε να είναι η ευχή για το 2024;

MICHAEL HUDSON: Ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τι είναι ο πραγματικός πόλεμος και ότι έχει να κάνει με το τι είδους κόσμο θα έχουμε και σε ποια πραγματικά κατεύθυνση πηγαίνει ο πολιτισμός. Αυτός είναι πραγματικά ένας πολιτισμικός πόλεμος. Δεν είναι απλώς μια στρατιωτική σύγκρουση. Δεν είναι απλώς μια εθνοτική σύγκρουση. Δεν είναι μόνο η οικονομική αντιπαλότητα. Είναι πραγματικά μια επιλογή για την κατεύθυνση, προς την οποία βαδίζει ο πολιτισμός.

(πηγή – η μετάφραση δεν είναι καλή, αλλά δεν υπήρχε επαρκής χρόνος για μία τόσο μεγάλη συνέντευξη)

Το κρίσιμο και επικίνδυνο 2024 – The Analyst