Η εκκλησία του Bergoglio δεν έχει μέλλον

του Marcello Veneziani

Ποιο είναι το αδύναμο σημείο του μηνύματος του Πάπα Φραγκίσκου προς τον κόσμο, ποιος είναι ο κύριος λόγος που προκαλεί μεγάλη διαφωνία; Ο Corrado Augias στη La Repubblica, απαντώντας σε έναν αναγνώστη που είχε δει τον τηλεοπτικό του διάλογο μαζί μου, σημείωσε ότι στο τελευταίο μου βιβλίο θα είχα στήσει «ένα συνεκτικό οικοδόμημα αντιδραστικής σκέψης» στο οποίο επικρίνω τον Πάπα επειδή υποβιβάζει την πίστη στην κοινωνιολογία. Σωστή η παρατήρηση για τον Πάπα (ακόμα κι αν ασχολούμαι με κάτι άλλο στο βιβλίο) αλλά δεν θα την τοποθετούσα στο πλαίσιο της αντιδραστικής σκέψης. Ο ορισμός του αντιδραστικού από μόνος του δεν με τρομάζει, αλλά δεν αντικατοπτρίζει το νόημα αυτής της κριτικής.

Για να πω την αλήθεια, δεν κατακρίνω τον Πάπα μόνο επειδή έρχεται σε ρήξη με το παρελθόν, με τη χριστιανική παράδοση και πολιτισμό, με την ιστορία και το δόγμα της Εκκλησίας των περασμένων αιώνων. Αλλά για κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι πιο ριζοσπαστικό και πιο καταστροφικό. Στην εκκλησία του Πάπα Μπεργκόλιο δεν υπάρχει πλέον ο ορίζοντας της αναμονής, η προσδοκία του μέλλοντος και της υπέρβασης. Όλα αναδιπλώνονται και επιλύονται στην ιστορική συγκυρία, σε αυτό το σήμερα και στο επείγον της βοήθειας.

Ο ασύγκριτος πόρος της χριστιανικής θρησκείας σε σύγκριση με κάθε κοσμικό όραμα είναι να οραματιστεί το αιώνιο πέρα ​​από τον χρόνο, το μέλλον πέρα ​​από τη γήινη ζωή, την ανάσταση πέρα ​​από το θάνατο. Το χριστιανικό μήνυμα που ανοίγει τις καρδιές και μεταφέρει μυαλά στοχεύει εξ ολοκλήρου στο μέλλον, και η πίστη όπως η ελπίδα είναι θεολογικές αρετές που στοχεύουν εξ ολοκλήρου στο μέλλον, σε αυτό που θα συμβεί. Η υπέρτατη δύναμη της πίστης είναι να δαμάσει τον θάνατο, να δώσει μια λάμψη ζωής πέρα ​​από την επίγεια παραβολή, να κάνει τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι δεν τελειώνουν όλα εδώ, ότι η ζωή είναι πέρα ​​και έξω από τον τάφο, Veni foras και πέρα ​​από το ανθρώπινο υπάρχει το θείο, πέρα ​​από την ιστορία υπάρχει το αιώνιο φως. Και σε αυτή την πρόκληση, σε αυτό το άνοιγμα προς το αιώνιο, στηρίζει την ηθική και τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και με τον κόσμο. Παραίσθηση ή ψέμα για άθεους και σκεπτικιστές, ελπίδα ή υπόσχεση λύτρωσης για τους θιασώτες και τους πιστούς, αλλά ο τελικός λόγος για πίστη, προσευχή και η ηθική που πηγάζει από αυτό, είναι εκεί, σε αυτή την προσδοκία. Η Εκκλησία του Πάπα Μπεργκόλιο είναι εξ ολοκλήρου επικεντρωμένη στο παρόν, αντιμετωπίζει τα ζητήματα του παρόντος, λαμβάνει υπόψη της τη σύγχρονη κατάσταση: μετανάστες, πείνα, ειρήνη, διεφθαρμένες, κοινωνικές αδικίες. Γι' αυτόν, η προτεραιότητα, αν όχι αποκλειστική, τό καθήκον της Εκκλησίας είναι να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα, να παροτρύνει την αποδοχή, να καταγγέλλει τις ανισότητες και να παράγει ανθρωπιστικές πολιτικές. Και αν οι εκκλησίες είναι άδειες από ιερείς και πιστούς, γι' αυτόν είναι θέμα αλλαγής της εταιρικής τους επωνυμίας και να γίνουν τόποι υποδοχής για τους φτωχούς και τους πεινασμένους, περισσότερη βοήθεια λιγότερη προσευχή, περισσότερη αλληλεγγύη λιγότερη λειτουργία, ιερότητα και αφοσίωση.

Είναι αλήθεια ότι η φιλανθρωπία είναι η τρίτη θεολογική αρετή με πίστη και ελπίδα. Αλλά αν το καθήκον της Εκκλησίας ήταν να κάνει τη ζωή καλύτερη για τους ζωντανούς ανθρώπους σήμερα, ο ρόλος της δεν θα ήταν διαφορετικός από αυτόν μιας ανθρωπιστικής οργάνωσης, της Διεθνούς Αμνηστίας, μιας ένωσης έκτακτης βοήθειας. Ο Σταυρός θα ήταν μόνο ο Ερυθρός Σταυρός. Η αποφασιστική πρόκληση μιας πίστης είναι ο Θεός και όχι η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των παρόντων.

Το ότι στο όνομα της πίστης ο Χριστιανός αναλαμβάνει επίσης αυτό το βάρος είναι καλό και σωστό, αλλά ότι η πίστη στον Θεό αντικαθίσταται από κοινωνικά κίνητρα σηματοδοτεί το τέλος της πίστης και μετατρέπει την πίστη σε κοινωνική δέσμευση, την προσευχή σε ανθρωπιστική βοήθεια. Το συμπέρασμα είναι ότι είναι πιο σημαντικό να σώσεις έναν άνθρωπο στη θάλασσα παρά μια χαμένη ψυχή. Ξέρω την απάντηση: σώζοντας έναν άνθρωπο, σώζω τον Ιησού Χριστό, είναι μέσα σε κάθε άνθρωπο, το να δίνεις ελεημοσύνη είναι ο καλύτερος τρόπος για να μαρτυρήσεις την πίστη στον Θεό. Αλλά αν κρίνουμε από την προσοχή, τα λόγια και τις πράξεις της κάθε μέρας, μάλλον κάτι διαφορετικό  συμβαίνει: Ο Θεός αντικαθίσταται από την Ανθρωπότητα , ο Χριστός αντικαθίσταται από τους Φτωχούς, η ψυχή αντικαθίσταται από το σώμα που πρέπει να τραφεί, η απόκοσμη λύτρωση αντικαθίσταται από την κοινωνική λύτρωση. Και το τελετουργικό, η λειτουργία, το σύμβολο, η προσευχή, η πίστη γίνονται άσχετα. Εδώ, το πιο ανησυχητικό  που πολλοί τό νιώθουν είναι η Αντικατάσταση. Στη θέση του Θεού η ανθρωπότητα. Ο καθεδρικός ναός είναι η φορτηγίδα. Χρειάζεται όμως πίστη για να πραγματοποιηθούν ενέργειες αλληλεγγύης ή αρκεί ο αλτρουισμός, αρκεί η θρησκεία, η αθανασία της ψυχής και του υπερβατικού Θεού ή αρκεί η επανάσταση και ο ανθρωπιστικός σοσιαλισμός;

Μερικές φορές το πολεμικό μου πάθος με οδηγεί σε επικρίσεις και ζητώ συγγνώμη γι' αυτό. Δεν έχω καμία βεβαιότητα, πόσο μάλλον νά είμαι αποθήκη της αλήθειας, ξέρω ότι μπορεί να κάνω λάθος. Και αν τολμήσω να επικρίνω τον σημερινό Πάπα, το κάνω στο όνομα παπών, θεολόγων και αγίων που σκέφτονταν διαφορετικά από αυτόν. Αλλά για του λόγου το αληθές δεν μπορώ να μείνω σιωπηλός για αυτό που νομίζω ότι βλέπω. Αμφιβάλλω για την πίστη και αναλαμβάνω το μαρτύριο της. αλλά δεν μπορώ να δεχτώ την ιδέα ότι η Εκκλησία του Bergoglio, αντί να με βοηθήσει να διαλύσω τις αμφιβολίες μου, τις αυξάνει, ή ακόμα και με κάνει να τις θεωρώ δευτερεύουσες, άσχετες, σε σύγκριση με την επείγουσα ανάγκη παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας.

Είναι όλα αυτά αντιδραστικά, αγαπητέ Αυγία; Δεν νομιζω. Εκτός αν θεωρείτε τον Θεό τον Πρώτο Αντιδραστικό.

Non ha futuro la Chiesa di Bergoglio - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)

ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΛΗ Η ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ. Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, ΕΝΑ ΑΝΟΗΤΟ ΠΙΟΝΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΜΠΕΡΓΚΟΛΙΟ. 

ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΔΕ ΟΣΟΥΣ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΝΟΜΙΚΗ ΦΑΡΙΣΑΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ, ΔΙΟΤΙ ΑΚΑΡΠΗ, ΚΑΘΟΤΙ ΣΤΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ ΤΗΣ, ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΠΟΣ, ΚΡΕΜΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΠΛΩΣ ΤΟΝ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΧΕΓΚΕΛ, ΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ.