Φαινομενολογία του Radical Chic (Mέρος II) – Roberto Pecchioli

Συνέχεια από: Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2023

Ο προοδευτικός, απελευθερωμένος και, συγγνώμη για το οξύμωρο, μετριοπαθής ριζοσπάστης νεοαστός ζει μόνο σε μια διάσταση, το αιώνιο παρόν για το οποίο μίλησε ένας περίεργος μαρξιστής φιλόσοφος ρωσικής καταγωγής που εργάστηκε επί δεκαετίες στη μυστική υπηρεσία της Γαλλίας, ο Aléxandre Kojéve. Το παράδοξο που αντιλαμβανόταν ήταν η προοδευτική ζωοποίηση του ανθρώπου, ο αντίποδας της παγκοσμιοποίησης και της εγκαθίδρυσης της καπιταλιστικής δημοκρατίας. Σύμφωνα με τον Kojéve, το τέλος της ιστορικής δράσης του ευρωπαϊκού και δυτικού ανθρώπου συντελείται προς την κατεύθυνση ενός ομοιογενούς παγκόσμιου κράτους, του οποίου οι ανώτερες τάξεις είναι οι ληστές.

Το προνομιακό εργαλείο είναι το σύστημα πληροφόρησης, ένας μηχανισμός στον οποίο, σύμφωνα με τον Γάλλο Nicolas Bonnal, "εκτυπώνεις εισιτήρια όπως τα θεατρικά έργα ή τις ειδήσεις και ξυπνάς το πρωί με τους πολέμους και τις προκαταλήψεις της δυτικής φιλελεύθερης αστικής τάξης". 

Το αιώνιο παρόν είναι ναρκωτικό και διάχυτο, εμφορούμενο από την αφελή αλλά ακλόνητη πίστη στην καλοσύνη της προόδου. Ένας μοναδικός στοχαστής όπως ο Χένρι Ντέιβιντ Θορώ (Henry David Thoreau), ο συγγραφέας του "Ουάλντεν ή η ζωή στο δάσος" και της "Πολιτικής ανυπακοής", είχε επίγνωση αυτού του γεγονότος. "Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο το έθνος να έχει εμπόριο, να εξάγει ποτήρια, να επικοινωνεί με τηλέγραφο και να ταξιδεύει με τριάντα μίλια την ώρα, χωρίς καμία αμφιβολία". Σήμερα είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε τρομερές συσκευές παρακολούθησης και ελέγχου, ακόμη και την υποδόρια εμφύτευση τσιπ, πεπεισμένοι, πρώτα και κύρια οι ανώτερες τάξεις, ότι αυτό είναι πρόοδος. Η μεγαλειώδης μοίρα και πρόοδος της οποίας ο Τζιάκομο Λεοπάρντι χλεύασε πικρά στο ακραίο λυρικό του έργο, La Ginestra.

Η λαχτάρα για πληροφόρηση, για τα τελευταία νέα, είναι ένα μαζικό φαινόμενο. Ο Θορώ μπορούσε να γράψει ήδη τον 19ο αιώνα: "Δύσκολα ένας άνθρωπος παίρνει μισάωρο υπνάκο μετά το μεσημεριανό γεύμα, χωρίς όταν ξυπνήσει να σηκώσει το κεφάλι του και να ρωτήσει: "Τι νέα;", σαν να είχε η υπόλοιπη ανθρωπότητα φρουρήσει δίπλα του (...) Μετά από έναν νυχτερινό ύπνο τα νέα είναι τόσο απαραίτητα γι' αυτόν όσο και το πρωινό". Το σύστημα πληροφόρησης/ψυχαγωγίας μας κατακλύζει με ειδήσεις προκειμένου να αποκρύψει αυτό που πραγματικά έχει σημασία. Βομβαρδιζόμενοι από εικόνες και λέξεις, δεν κάνουμε πλέον διάκριση μεταξύ ενός γκολ του Ρονάλντο και του πολέμου στη Συρία. Και τα δύο σχολιάζονται αφηρημένα, από πλήξη, περιμένοντας την επόμενη "έκτακτη είδηση". Ως επί το πλείστον, το κουτσομπολιό ταιριάζει στον Radical Chic ενώ πίνει το ποτό του. Ο Thoreau ήταν προφητικός όταν παρατήρησε ότι "ορισμένοι άνθρωποι εκδηλώνουν τέτοια όρεξη για ειδήσεις που είναι ικανοί να παραμένουν αιώνια όρθιοι χωρίς να κινούνται, σαν να εισπνέουν τον αιθέρα που παράγει ατονία και αναισθησία στον πόνο".

Η υπερφόρτωση ειδήσεων χρησιμεύει για να παράγει νάρκωση, αδιαφορία και ταυτόχρονα εθισμό. Στον "Κροκόδειλο", ο Ντοστογιέφσκι δείχνει την κτηνωδία του πρωταγωνιστή που είναι εγκλωβισμένος στο σώμα του κροκόδειλου, ο οποίος ανυπομονεί να του φέρνουν αδιάκοπα νέα από την Ευρώπη. Στους Δαίμονες, αναδεικνύει μια δοκιμασία της παρούσας και μελλοντικής νεωτερικότητας. Μια παγκόσμια ανατροπή με επίκεντρο τις Ηνωμένες Πολιτείες βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη στην εποχή του. Είναι ο φιλελευθερισμός και όχι ο κομμουνισμός, το ψεύτικο παιδί του. Σήμερα όλοι είναι φιλελεύθεροι, ο όρος έχει γίνει τόσο παρεξηγημένος που δεν μπορεί πλέον να οριστεί. Η σύγχρονη Ευρώπη σκιαγραφείται ήδη στο ακόλουθο απόσπασμα, στο οποίο ένας από τους νεαρούς μηδενιστές εξηγεί την κοσμοθεωρία του: "Δικοί μας δεν είναι μόνο όσοι κόβουν λαιμούς, βάζουν φωτιές ή κάνουν κλασικά χτυπήματα. Αυτά δεν είναι παρά ένα χάος. Είμαι ένας απατεώνας, όχι σοσιαλιστής, χα, χα. Ο διδάσκαλος που κοροϊδεύει με τα παιδιά τον Θεό τους και τη γέννησή τους είναι δικός μας, ένας από εμάς. Ο δικηγόρος που υπερασπίζεται έναν μορφωμένο δολοφόνο αποδεικνύοντας ότι ήταν πιο μορφωμένος από τα θύματά του και ότι, για να πάρει χρήματα, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να σκοτώνει, είναι δικός μας. Οι μαθητές που, για να νιώσουν μια συγκίνηση, σκοτώνουν έναν περαστικό, είναι δικοί μας. Οι ένορκοι που αθωώνουν συστηματικά όλους τους εγκληματίες είναι δικοί μας. Ο εισαγγελέας που τρέμει στο δικαστήριο από φόβο μήπως δεν φανεί αρκετά φιλελεύθερος, είναι ένας από τους δικούς μας".

Η εικόνα ενός αντεστραμμένου κόσμου που έγινε νόμος και εξουσία έναν αιώνα αργότερα κόβει την ανάσα. Υπάρχει επίσης ένα για το νόμο: "Όταν έφυγα από τη Ρωσία, η διατριβή που εξομοίωνε το έγκλημα με την τρέλα προκάλεσε σάλο. Eπιστρέφω, και ήδη το έγκλημα δεν είναι πια τρέλα, αλλά είναι η ίδια η κοινή λογική, σχεδόν καθήκον, ή τουλάχιστον ευγενής διαμαρτυρία".

Μοιάζει με την ante litteram διατύπωση του παράθυρου Overton, το μοντέλο των δυνατοτήτων αλλαγής που προκαλείται στην κοινή γνώμη. Πολλές ιδέες, που απορρίπτονται πλήρως όταν εμφανίζονται, γίνονται πρώτα αποδεκτές και στη συνέχεια γίνονται νόμος, αν το επιθυμούν αυτοί που ελέγχουν την πληροφόρηση και την εκπαίδευση. Σύμφωνα με τον Joseph P. Overton, κάθε ιδέα, ακόμη και η πιο παράλογη, έχει ένα παράθυρο ευκαιρίας για να αναπτυχθεί στην κοινωνία. Η εμφάνιση της ιδέας στα πιο δημοφιλή μέσα μαζικής ενημέρωσης, ίσως με την παρουσία γνωστών προσωπικοτήτων ως "μαρτυρίες", επιτρέπει το σταδιακό πέρασμα από το καθεστώς του αδιανόητου στην είσοδο στη μαζική συνείδηση και την εισαγωγή στο νόμο, μέχρι ένα τελικό στάδιο, το οποίο διέφυγε από τον θεωρητικό της: την απαγόρευση της αντίθετης γνώμης, αυτής που μέχρι πρόσφατα ήταν αποδεκτή από όλους. Δεν πρόκειται για πλύση εγκεφάλου, αλλά για λεπτές, αποτελεσματικές και συνεπείς τεχνικές, οι οποίες μεταδίδονται μέσω των πιο δεκτικών, δηλαδή της ριζοσπαστικής αστικής τάξης.

Ξεριζωμένοι ακόμη και από τις ηθικές αρχές, ξεριζώνουν τον υπόλοιπο πληθυσμό χωρίς να συνειδητοποιούν ότι είναι τα εργαλεία των ανώτερων κλιμακίων της εξουσίας, των υπευθύνων λήψης αποφάσεων που ενεργούν για τους σκοπούς της κυριαρχίας. Ο μαρξισμός είναι διεθνιστικός και αναγνωρίζει την ύπαρξη της κοινότητας (Gemeinwesen, στο λεξικό του Μαρξ), ο φιλελευθερισμός είναι κοσμοπολίτικος, ατομικός. Ήταν η Μάργκαρετ Θάτσερ που δήλωσε χωρίς ντροπή ότι δεν αναγνωρίζει παρά μόνο άτομα και κανένα ενδιάμεσο φορέα. Έτσι, ο αληθινός φιλελεύθερος, ο Radical Chic, εργάζεται για την καταστροφή των ταυτοτήτων και της πατρίδας του, την οποία απεχθάνεται, περιφρονεί και χλευάζει.

Ο Ντοστογιέφσκι στον "Κροκόδειλο" αναγνώρισε επίσης τον απεριόριστο χαρακτήρα μιας ιδέας για την οποία ποτέ δεν είναι κανείς αρκετά φιλελεύθερος: "Αλλά, αλίμονο! Ο φιλελεύθερος του 1840 δεν ήταν πλέον στο κίνημα. Μάταια, για να ευχαριστήσει τη νέα γενιά, αναγνώρισε ότι η θρησκεία ήταν ένα κακό και η ιδέα της πατρίδας ένας γελοίος παραλογισμός - αυτές οι παραχωρήσεις δεν τον προστάτευσαν από ένα θλιβερό φιάσκο. Στον άτυχο λέκτορα που είχε το θράσος να δηλώσει ότι προτιμά τον Πούσκιν από ένα ζευγάρι μπότες, δεν άργησε να ξεσπάσει θύελλα αποδοκιμασιών και προσβλητικών φωνών εναντίον του. Για να μην τα πολυλογώ, τον προσβάλαμε ως τον πιο άθλιο της καθυστέρησης". Αυτά ήταν τα πρώτα βήματα της πολιτικής ορθότητας που τόσο αγαπά ο νεοαστός φιλελεύθερος.

Έχουμε ήδη επισημάνει τη λατρεία της Αμερικής ως χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε ριζοσπάστη που σέβεται τον εαυτό του. Ωστόσο, γοητευμένος από τον κινηματογράφο του Χόλιγουντ, προμηθευτή όλων των ιδεών και των κλειδιών για την ερμηνεία της πραγματικότητας, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το αμερικανικό όνειρο είναι συχνά εφιάλτης, αν έχει δει την ταινία του Michael Cimino "Οι πύλες του ουρανού". Ίσως όμως και όχι, καθώς ως ένας κοινωνικός άνθρωπος χωρίς δική του κρίση, ασχολείται με τις ταινίες που έχουν σημειώσει εισπράξεις μόνο αφού διαβάσει θετικές κριτικές. Αν η ταινία έχει πολιτικές ή, όπως θα έλεγε, κοινωνικές προθέσεις, το βλέπει αν λάβει την πράσινη σφραγίδα, το πράσινο φως από τους διανοούμενους αναφοράς, αυτούς που γράφουν σε ορισμένες εφημερίδες και διακηρύσσουν από ορισμένα τηλεοπτικά φόρουμ.

Το αμερικανικό χάρισμα ζει από την ευκολία και την ταχύτητα. Όλα είναι εύκολα εκεί πέρα, χρήματα, απελευθέρωση, ακόμη και η επαφή με τον Θεό μέσω μυριάδων αιρέσεων, ψευδο-πνευματικότητα σε υψηλή τιμή. Η ταχύτητα είναι το άλλο αμερικανικό ατού. Τα πάντα τρέχουν και ρέουν, Panta Rei χωρίς Ηράκλειτο, τα πάντα ξεγλιστρούν για να κάνουν χώρο για το επόμενο καρέ. Ο Paul Virilio την ονόμασε dromocracy, την εξουσία της ταχύτητας, το καθεστώς στο οποίο οι ισχυροί είναι εκείνοι που κυριαρχούν στην ταχύτητα, ελέγχουν την ταχύτητα των άλλων και αποκλείουν κοινωνικά εκείνους που παραμένουν ακίνητοι, τους εντοπισμένους. Καμία κύρωση δεν πλήττει τον ριζοσπαστικό σικ βαθύτερα από την κατηγορία ότι είναι στάσιμος, δεν συμβαδίζει με την εποχή, σταθερός, δηλαδή παλιός, οπισθοδρομικός. Είναι ρευστός, κινητός, δεν έχει ταυτότητα, αισθάνεται άνετα σε μη-τόπους, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομους, εμπορικά κέντρα, όπως η Ρώμη και η Σαγκάη, όπου μένει κανείς για λίγο, σε διέλευση, κατευθυνόμενος προς ένα αλλού που μετατοπίζεται συνεχώς προς τα εμπρός, όπως ο ορίζοντας ενός περιπατητή.

Τον 19ο αιώνα, ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, ένας Αμερικανός με σπουδές στην Αγγλία, ήταν ο πιο σφοδρός επικριτής του πνεύματος της χώρας του. Λέει ο Κόμης, πρωταγωνιστής της Συνομιλίας μεταξύ του Monos και της Una. "Είχαμε πέσει στη χειρότερη από τις κακές μας μέρες. Το μεγάλο κίνημα - αυτή ήταν η γλώσσα της εποχής - βρισκόταν σε εξέλιξη. Ήπια διαταραχή, ηθική και σωματική. Πρόωρα εισαχθείσα από τα όργια της επιστήμης, η παρακμή του κόσμου πλησίαζε, αυτό που η μάζα της ανθρωπότητας δεν έβλεπε, ή που, ζώντας άπληστα, έστω και χωρίς ευτυχία, προσποιούνταν ότι δεν έβλεπε. Αλλά τα χρονικά της γης με είχαν διδάξει να περιμένω την πιο ολοκληρωτική καταστροφή ως το τίμημα του υψηλότερου πολιτισμού".

Η προληπτική, σαμανιστική πίστη στην αλήθεια της επιστήμης, η πρόοδός της ως το μοναδικό σημάδι πολιτισμού, είναι ένα βασικό στοιχείο του ριζοσπαστικού ιδεολογήματος του Radical Chic που έχει διαμορφωθεί στη λαϊκή φαντασία. Αλλά η επιστήμη δεν είναι αλήθεια, ούτε τέλος. Μπορεί κανείς να απαιτεί ακρίβεια από αυτήν, μπορεί να τη χρησιμοποιεί ως εργαλείο, αλλά δεν μπορεί να της εμπιστεύεται το κοινό μας πεπρωμένο. Οι ποσοτικές μηχανικές δυνάμεις που αποκαλούμε πρόοδο και προσελκύουν τα φιλελεύθερα μυαλά ήταν απεχθείς για τον Πόε. Ο κόμης που τον εκπροσωπεί παρατηρεί: "Η πρόοδος, σε μια ορισμένη εποχή, ήταν μια συμφορά και δεν προχώρησε ποτέ". Μια άλλη αναλογία με το παρόν, γεμάτο προοδευτικούς αλλά ορφανό από πρόοδο, εν μέσω ρύπανσης, καταστροφής της φύσης, κυκλοφορίας, θορύβου, υπερβολών, παχυσαρκίας και ανορεξίας, πτυχίων και άγνοιας, πιστοποιημένης πτώσης του δείκτη νοημοσύνης και έκλειψης του πολιτισμού.

Ο Πόε δεν σώζει το μεγάλο τοτέμ της νεωτερικότητας, τη δημοκρατία. "Το πράγμα κατέληξε έτσι, οι δεκατρείς Πολιτείες, μαζί με δεκαπέντε ή είκοσι άλλες, ενοποιήθηκαν ως ο πιο απεχθής και ο πιο ανυπόφορος δεσποτισμός που είχε ποτέ ακουστεί στο πρόσωπο του πλανήτη. Ρώτησα ποιος ήταν ο σφετεριστής τύραννος. Όσο θυμόταν ο Κόμης, τον τύραννο τον αποκαλούσαν όχλο. "Δηλαδή, η τυραννία της ετεροκατευθυνόμενης κοινής γνώμης, της οποίας προνομιακοί ερμηνευτές δεν είναι ο λαός, αλλά οι ανώτερες, εύπορες, σκεπτόμενες τάξεις. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας "Ο Πατριώτης", με πρωταγωνιστή τον Μελ Γκίμπσον, προτιμούσε να έχει μόνο έναν τύραννο παρά εκατοντάδες, γερουσία, κογκρέσο, γραφειοκρατία, σε αναμονή του σημερινού τερατώδους μηχανισμού ελέγχου, CIA, NSA, FBI, δορυφόρους, Google Earth κ.λπ. Η κριτική του Πόε έχει κάτι κοινό με τον Τοκβίλ, του οποίου η παρατήρηση είναι ότι "η φύση της απόλυτης εξουσίας, στους δημοκρατικούς αιώνες, δεν είναι ούτε σκληρή ούτε άγρια, αλλά μικροσκοπική και ενοχλητική".

Το βιώνουμε με κάθε είδους απαγορεύσεις, για το καλό μας, φυσικά, την ιατρικοποίηση της ζωής, τους χιλιάδες κανονισμούς, τα υποχρεωτικά εμβόλια, τις εγκυκλίους που προσποιούνται ότι τυποποιούν, ομογενοποιούν, προβλέπουν τα πάντα. Ένας ασηπτικός απολυμασμένος κόσμος, φτιαγμένος στα μέτρα του Radical Chic, τον οποίο ο Ernest Renan περιέγραψε ως μια μεγάλη πορεία προς τον αμερικανισμό που εισάγεται στα μυαλά, ο οποίος "πλήττει τις εκλεπτυσμένες ιδέες, ένας κόσμος όπου η προσωπική διάκριση έχει ελάχιστη σημασία, όπου το πνεύμα και το ταλέντο δεν έχουν επίσημη αξία, τα υψηλά αξιώματα δεν εξευγενίζουν, η πολιτική γίνεται η απασχόληση των άφραγκων και των τριτοκλασάτων, όπου οι ανταμοιβές της ζωής πηγαίνουν κατά προτεραιότητα στη ίντριγκα, στη χυδαιότητα, στον τσαρλατανισμό που καλλιεργεί την τέχνη της προπαγάνδας, στην πονηριά που περιτριγυρίζει επιδέξια τον ποινικό κώδικα".

Ίσως ήταν ο Μποντλέρ, ο μεγάλος ποιητής του Άλμπατρος και των Ανθών του Κακού, μεταφραστής και προπομπός στη Γαλλία του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον έριξε το μαχαίρι στην πληγή του φιλελεύθερου αμερικανισμού που τόσο αγαπούν οι άρχουσες τάξεις μας. "Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν για τον Πόε μια απέραντη φυλακή, την οποία διέσχιζε με την πυρετώδη ταραχή ενός ανθρώπου που τον έκαναν να αναπνέει σε έναν κόσμο με αρώματα και όχι σε μια μεγάλη βαρβαρότητα που φωτιζόταν με αέριο". Μια εξαιρετική εικόνα, η επιτομή αυτού που έχουμε γίνει: μια βαρβαρότητα που φωτίζεται με αέριο, τόσο αγαπητή σε αυτούς που κατευθύνουν τη μοίρα μας προς τα κάτω.

Απόλυτα σύγχρονη είναι η επίθεση κατά της αμείλικτης τυραννίας της πλειοψηφίας, από την οποία δεν μπορεί κανείς να περιμένει "ούτε φιλανθρωπία, ούτε επιείκεια, ούτε οποιαδήποτε ευελιξία στην εφαρμογή των νόμων της στις πολυποίκιλες και πολύπλοκες περιπτώσεις της ηθικής ζωής". Θα μπορούσαμε να πούμε ότι από την άθεη αγάπη για την ελευθερία έχει προκύψει μια νέα τυραννία, η τυραννία των θηρίων, μια ζωοκρατία". Η ηθική που πέρασε από τις ΗΠΑ σε εμάς μέσω των ανώτερων τάξεων είναι η εμπορική και εργαλειακή ηθική ενός Βενιαμίν Φραγκλίνου, που ο Μπωντλαίρ ορίζει ως τον ήρωα ενός αιώνα αφιερωμένου στην ύλη, τον εφευρέτη μιας αντι-ηθικής.

Ο ποιητής της ανίας έχει φρίκη για τον αμερικάνικο υπερεξουσιασμό, τη βία, την υπερσεξουαλικότητα, την άμβλωση ("η θεραπεία της ασθένειας που διαρκεί εννέα μήνες"), την αφηρημένη ελευθερία, όλα όσα ο Radical Chic μεταφέρει στο λαό για λογαριασμό των ανωτέρων του. Ως ποιητής και οραματιστής, ο Μπωντλαίρ βλέπει τον κίνδυνο να υποδεχτούμε τον αμερικανισμό στην Ευρώπη, να παγιδευτούμε από αυτόν, να αποικιστούμε από αυτόν. "Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια γιγαντιαία, παιδική χώρα, που φυσικά ζηλεύει τη γηραιά ήπειρο. Περήφανη για την υλική της ανάπτυξη, ανώμαλη και σχεδόν τερατώδης, αυτή η νεοφερμένη στην ιστορία έχει μια αφελή πίστη στην παντοδυναμία της βιομηχανίας- είναι πεπεισμένη, όπως και κάποιοι δυστυχείς ανάμεσά μας, ότι τελικά θα φάει τον διάβολο".

Έχοντας αποβάλει τον Διάβολο, όπως και τον Θεό, από τον ορίζοντα του σύγχρονου ανθρώπου, μια υπόθεση που δεν λαμβάνεται πλέον υπόψη, όπως είπε ο Λαμάρκ στον Ναπολέοντα όταν του παρουσίασε το έργο του για τη φυσική εξέλιξη, το μόνο που απομένει είναι το βασίλειο της ποσότητας που ανακοίνωσε ο Γκενόν. Και της τεχνολογίας, μέσω της οποίας μπορεί κανείς να δώσει εντολές "εξ αποστάσεως", ακόμη και να βομβαρδίσει έναν πληθυσμό πατώντας κουμπιά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, όπως σε ένα βιντεοπαιχνίδι, πανηγυρίζοντας μπροστά στην οθόνη ότι πέτυχε τον στόχο όχι σε μια εικονική πρόκληση, αλλά στην πραγματικότητα. Και όλα αυτά για να εξάγουν τη δημοκρατία, την ελευθερία, την πρόοδο, την απελευθέρωση από τα ταμπού, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δηλαδή την αγορά: αυτό που διαφωτίζει αυτούς τους ορθολογικούς, ανεκτικούς, μορφωμένους, καλοπροαίρετους φιλελεύθερους.

Ένας καρκίνος που έρχεται από μακριά, αλλά δεν θα προχωρήσει πολύ περισσότερο. Η έρημος μεγαλώνει, η μηχανή είναι έτοιμη να ανατραπεί, η καταστροφή ενός πολιτισμού είναι στον αέρα. Λίγες γενιές μετά την λεηλασία της εξαντλημένης Ρώμης από τον βάρβαρο Αλάριχο, ο Ρωμύλος Αυγουστίνος, ένας αυτοκράτορας φάντασμα, ένα αγόρι που ήταν ήδη δοσμένο στις σπατάλες, έβαλε τέλος στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η νύχτα της Δύσης έχει πολλούς πατέρες και μερικά νόμιμα παιδιά: τις κουρασμένες, ναρκισσιστικές, αδύναμες, ακόλαστες, υλιστικές ελίτ της, τη Radical Chic φιλελεύθερη αστική τάξη. Βρισκόμαστε στο τέλος του δρόμου. Οι επόμενοι θα γράψουν την ιστορία τους με περιφρόνηση.

Fenomenologia del Radical Chic (2^ parte) – Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)