Ενώ περιμένει μια πάπισα να φτάσει πίσω του, ίσως μαύρη, λεσβία ή τρανς για να γίνει μάρτυρας της καμπής του Χριστιανισμού, το ανδρικό και το γυναικείο ερώτημα παραμένει στο τραπέζι. Αυτή τη φορά δεν θα ήθελα να εκφράσω τις ιδέες μου για το θέμα, ούτε καν να περιγράψω τις τάσεις που συμβαίνουν στην κοινωνία μας. Αλλά να αναφέρω, απλώς να αναφέρω, με κάποιες μεταθανάτιες σημειώσεις, μια διαφορετική άποψη σε σχέση με το Φεμινιστικό Δόγμα που επιβλήθηκε τις τελευταίες μέρες στον απόηχο του αίματος της Τζούλια και των άλλων γυναικών που σφαγιάστηκαν τις τελευταίες ημέρες.
Αυτή τη γνώμη αντλώ από το βιβλίο ενός ψυχιάτρου και ψυχοθεραπευτή, που ήδη ξεχώρισε με το αιχμηρό φυλλάδιο Psychopathology of radical chic. Μιλάω για τον Ρομπέρτο Τζιακομέλι και το βιβλίο του Πέρα από το αδύναμο αρσενικό, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Passaggi al bosco. Το βιβλίο μού το σύστησε ένας φίλος. Θα προσπαθήσω να το συνοψίσω, κινδυνεύοντας φυσικά να γίνω περιληπτικός, παραθέτοντας τις θέσεις του. Η προοδευτική αποδυνάμωση του ανδρικού αρχέτυπου, λέει ο ψυχίατρος, έχει δημιουργήσει εύθραυστα αρσενικά αλλά και βαθιά δυσαρεστημένες γυναίκες. Δεν γεννήθηκε μια μητριαρχική κοινωνία, όπως οι αρχαίες, αλλά ένα κενό εξουσίας που προκάλεσε χάος. Οι γυναίκες είναι πιο δυσαρεστημένες και μοναχικές από ό,τι στις πατριαρχικές κοινωνίες. Οι γυναίκες αναγκάζονται να επιτελούν πολλαπλούς ρόλους, ακόμη και αντιφατικούς: να αναπληρώνουν τους απόντες πατέρες, να ασχολούνται μόνες τους με την ανατροφή των παιδιών τους, να επιβαρύνουν τον εαυτό τους με καθήκοντα που αποδυναμώνουν τη θηλυκότητα και τη μητρότητά τους. Πίσω από αυτό, σύμφωνα με τον Giacomelli, υπάρχει ένα σχέδιο, «ένα υπέρτατο συμφέρον του Συστήματος», το οποίο χρησιμοποιεί γυναικεία εργασία επειδή είναι λιγότερο δαπανηρή, περισσότερο αντικείμενο εκμετάλλευσης. Οι γυναίκες, επιμένει, εγκαταλείπονται στον εαυτό τους ενώ η οικογένεια διαλύεται. Στην κοινωνία της καταναγκαστικής κατανάλωσης, σημειώνει, οι γυναίκες προτιμούν «μια μάταιη ελευθερία».Στην πραγματικότητα, υποστηρίζει ο Giacomelli, οι γυναίκες σήμερα έχουν αποκτήσει μόνο τη δύναμη να αγοράζουν αντικείμενα, στεγνώνοντας και θυσιάζοντας συναισθήματα και γονικές σχέσεις. Τα ορίζει ως «ατελή αρσενικά», ενώ οι διαφορές μεταξύ των φύλων θολώνουν και κυριαρχεί ο ατομισμός. Οι νέες θεωρίες του φύλου που αποδυναμώνουν την ανδρική και γυναικεία πολικότητα συμβάλλουν έντονα σε αυτό. Έτσι οι γυναίκες γίνονται επιθετικές, οι άντρες αδύναμοι, συχνά καταθλιπτικοί, αποδυναμωμένοι. Αυτό το κλίμα, για τον ψυχίατρο, ωθεί προς την ομοφυλοφιλία και την ανικανότητα. Ή μάλλον στην οπισθοδρόμηση προς την λανθάνουσα και δυνητική ομοφυλοφιλία της εφηβείας. Αποδυναμώνουν το αρσενικό και θυμώνουν περισσότερο τη γυναικεία δυσαρέσκεια. Οι γυναίκες υφίστανται επίσης την απώλεια του αρχέτυπου αναφοράς τους, χωρίς οδηγούς και αναφορές, δεν είναι πλέον σε θέση να εκφράσουν την ολοκληρωμένη θηλυκότητά τους. Εν τω μεταξύ, τα γυναικεία σώματα εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ως αντικείμενα διαφημιστικής αποπλάνησης. Αλλά σε κοινωνικό επίπεδο, οι γυναικείοι χαρακτήρες «εγκαταλείπονται για μια χυδαία και άμορφη σωματικότητα». Εξασθενημένα αρσενικά και σκληραγωγημένα θηλυκά, αυτό είναι το αποτέλεσμα. Τέλος, μια αναφορά στην κατάσταση των γυναικών μετά το 1968 που θα έκανε τις γυναίκες νευρωτικές, επικεντρωμένες μόνο στον εαυτό τους, μέχρι την επιβεβαίωση του φεμινισμού, το «τελευταίο στάδιο μιας εκφυλιστικής διαδικασίας». Εξ ου και μια μόνιμη σύγκρουση μεταξύ μοναξιών. Η καταστροφή των ανδρών που στερούνται τους πατέρες τους παρασύρει και τις γυναίκες, ενώ το αγχώδες σύνδρομο και οι σωματοποιήσεις μεγαλώνουν. Τα αρσενικά που έχουν οπισθοχωρήσει σε Puer aeternus, ολοένα και πιο θηλυκά, ξυρίζονται και ντύνονται με τρόπο σύμφωνο με αυτήν την εικόνα (σε αντίθεση με τις γυναίκες, που γίνονται όλο και πιο αρρενωπές), αναξιόπιστοι ως πατέρες και σύντροφοι. Οι ισχυροί άνδρες άλλων γενεών, λέει ο Τζιακομέλι, ήταν αυταρχικοί αλλά δεν χρειάζονταν βία για να επιβληθούν. Οι νέοι γίνονται διώκτες, βασανιστές των γυναικών τους όσο πιο εύθραυστοι είναι. Έτσι, οι γυναίκες, παρά όλα τα κρίσιμα ζητήματα που εντοπίστηκαν, «αποτελούν τον τελευταίο ακρογωνιαίο λίθο μιας διαλυμένης και κατεστραμμένης οικογένειας». Είναι το ισχυρότερο φύλο, εξαιρετικό σε ορισμένες δραστηριότητες που προηγουμένως προορίζονταν για άνδρες. Αλλά δυστυχισμένες, απογοητευμένες. Δεν θα προχωρήσω άλλο.
Τι να πω; Από τη μια είναι η διαδεδομένη αλλά ανέκφραστη άποψη πολλών ανθρώπων, όχι μόνο ανδρών, στην οποία συγκεντρώνονται κοινοί τόποι, κοινή λογική, εμπειρία ζωής, εύκολα κλισέ και νοσταλγία για περασμένες εποχές. Θα ήταν εύκολο να επισημάνουμε ότι είναι μια ανάγνωση με πάρα πολλές απλουστεύσεις και γενικεύσεις, που δεν αναδεικνύει τις αρνητικές πλευρές της περασμένης κοινωνίας και προτείνει ένα μοντέλο που είναι πλέον ανέφικτο. Γιατί λοιπόν να προτείνουμε αυτές τις σελίδες ως ένα είδος Vannacci της ψυχιατρικής;
Γιατί όταν όλα τα μεγάλα πρακτορεία της εποχής μας, όλα τα μέσα ενημέρωσης, όλοι οι influencers, από τη Ferragni μέχρι το Bergoglio, από τις φεμινίστριες μέχρι τον υπουργό Valditara, επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια, καλό και σωστό είναι να διευρύνουμε το βλέμμα μας σε μια άλλη, ριζικά διαφορετική άποψη. Μόνο μετά να το συζητήσουμε, να το αναλύσουμε και να το διαψεύσουμε. Αλλά, θεέ μου, ας ξαναρχίσουμε το κριτικό πνεύμα, ας το δούμε από άλλη σκοπιά. Η αίσθηση της ελευθερίας και της ευφυΐας έγκειται στο να μην προσαρμόζεσαι, να μην επαναλαμβάνεις, να δειλάς, να παπαγαλίζεις αυτά που λέει το mainstream. Εγείροντας αμφιβολίες, με τίμημα σκανδαλισμού. Κάθε τόσο, συγκρίνετε τον εαυτό σας με το radical chic, αν θέλετε να κατανοήσετε την εποχή σας και να ζήσετε σε αυτόν όχι ως πρόβατα ή ρομπότ αλλά ως ζωντανοί, σκεπτόμενοι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου