«Νά θυμᾶσαι τά τελευταῖα σου, καί δέν θ' ἁμαρτήσεις στόν αἰώνα»

Προσέχετε, ἀδελφοί μου, καὶ σκεφθεῖτε πόσο εὖτελὴς εἶναι ἡ ζωή μας και πόσο γρήγορα μαραίνεται τὸ ἄνθος της, γιατὶ παρομοιάζεται μὲ σκιὰ καὶ παραβάλλεται μὲ ὄνειρα, καὶ ἀπὸ κανένα ἀπὸ αὐτὰ δὲν βρίσκεται πιὸ μόνιμο.

Γιατὶ ἡ ἐδῶ ζωή, ἐνῶ φαίνεται ὅτι εἶναι παροῦσα, περνᾶ καὶ φεύγει, κι ὅταν περάσει δὲν ἐπιστρέφει, ἀλλὰ μετρούμενη μὲ τὴ χρονικὴ ροὴ καὶ ρέοντας μαζί της, ἔχει καὶ τὴν πάροδο δεμένη μὲ τὴ στάση, καὶ τὴν ὕπαρξη μὲ τὸ ἀνύπαρκτο, καὶ τὴ φθορὰ μὲ τὴ γένεση.

Ἂς σκεφθοῦμε ποιοὶ εἴμαστε καὶ πόσα χρόνια θὰ ζήσουμε ἐδῶ, ποῦ θὰ μεταβοῦμε μετὰ ἀπὸ ἐδῶ, καὶ πῶς θὰ ὑποστοῦμε ἀναπόφευκτα τίς συνέπειες γιὰ τὶς πράξεις μας, καὶ ἂς μὴν περιορίζομε τοὺς ἑαυτούς μας μόνο στὴ ζωὴ αὐτή, ἀλλὰ ἂς φέρομε στὴ μνήμη μας καὶ τὴ μελλοντική. Γιατὶ λέγει ὁ προφήτης· «Νὰ θυμᾶσαι τὰ τελευταῖα σου, καὶ δὲν θ' ἁμαρτήσεις στὸν αἰώνα». (Σοφ. Σειρ. 7, 36).


Ἄγιος Φώτιος ὁ Μέγας
( Ἅπαντα τά Ἔργα σειρά ΕΠΕ Τόμος 12 σελ. 55, Όμιλία Β'.)
πηγή

Προσκυνητής: «Νά θυμᾶσαι τά τελευταῖα σου, καί δέν θ' ἁμαρτήσεις στόν αἰώνα»

Ανώνυμος είπε...

Εβρ 13:17 – 21
Ἀδελφοί, πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο. Προσεύχεσθε περὶ ἡμῶν· πεποίθαμεν γὰρ ὅτι καλὴν συνείδησιν ἔχομεν, ἐν πᾶσι καλῶς θέλοντες ἀναστρέφεσθαι. περισσοτέρως δὲ παρακαλῶ τοῦτο ποιῆσαι, ἵνα τάχιον ἀποκατασταθῶ ὑμῖν. Ὁ δὲ Θεὸς τῆς εἰρήνης, ὁ ἀναγαγὼν ἐκ νεκρῶν τὸν ποιμένα τῶν προβάτων τὸν μέγαν ἐν αἵματι διαθήκης αἰωνίου, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν, καταρτίσαι ὑμᾶς ἐν παντὶ ἔργῳ ἀγαθῷ εἰς τὸ ποιῆσαι τὸ θέλημα αὐτοῦ, ποιῶν ἐν ὑμῖν τὸ εὐάρεστον ἐνώπιον αὐτοῦ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.


Λκ 6:17 – 23
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἔστη ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλος μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθος πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσης τῆς Ἰουδαίας καὶ Ἱερουσαλὴμ καὶ τῆς παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνος, οἳ ἦλθον ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν, καὶ οἱ ὀχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, καὶ ἐθεραπεύοντο· καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ᾿ αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. Καὶ αὐτὸς ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἔλεγε· Mακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. μακάριοι οἱ πεινῶντες νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε. μακάριοι οἱ κλαίοντες νῦν, ὅτι γελάσετε. μακάριοί ἐστε ὅταν μισήσωσιν ὑμᾶς οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὅταν ἀφορίσωσιν ὑμᾶς καὶ ὀνειδίσωσι καὶ ἐκβάλωσι τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡς πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. χάρητε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε· ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τῷ οὐρανῷ.