Ο ΣΑΡΤΡ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ-Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

 Εδώ και μερικά χρόνια, τα ψέματα, ειδικά τα ιστορικά και δημοσιογραφικά, έχουν νέο όνομα: «Post true» που παραμένει η μεταμφίεση όσων λένε ψέματα γνωρίζοντας ότι λένε ψέματα. Ένας εξαιρετικός δεξιοτέχνης στην αναστροφή της αλήθειας Ζαν Πολ Σαρτρ.

Τα ψέματα , ιδιαίτερα τα ιστορικά και δημοσιογραφικά, έχουν ένα νέο όνομα εδώ και λίγα χρόνια, μετά την αλήθεια. Παράξενη μοίρα της εποχής μας, που ορίζεται όχι από μόνη της, αλλά σε σχέση με κάτι άλλο: μεταμοντερνισμός, μετα-αλήθεια, αναμονή της μετα-ανθρωπότητας. Ερχόμαστε «μετά», είμαστε μόνο απόγονοι, εξαντλημένοι μιμητές, οι τελευταίοι του χθες, αργοπορημένοι στην ιστορία όπως οι μανιεριστές της τέχνης, στους οποίους η μοίρα επεφύλαξε τον άβολο ρόλο των διαδόχων της Αναγέννησης και του Καραβάτζιο. Η μετα-αλήθεια, ωστόσο, παραμένει η μεταμφίεση όσων λένε ψέματα γνωρίζοντας ότι λένε ψέματα.

Ορισμένη δημοσιογραφία καταφέρνει να φτάσει σε ύψη αναίσχυντης παραποίησης που προκαλούν απορία. Η τοπική εφημερίδα της Λιγουρίας, πολύ αριστερή, δημοσίευσε μια ξεκαρδιστική αφίσα, μια αυθεντική επιτομή της μετα-αλήθειας. «Η Γένοβα στους δρόμους ενάντια στο διάταγμα ασφαλείας», για να ανακοινώσει τη συγκέντρωση μιας χούφτας συνήθων υπόπτων κατά του Σαλβίνι. Δεδομένου ότι το μίσος είναι καλό για τους αριστερούς, ο συγγραφέας Sandro Veronesi, συγγραφέας του Calm Chaos, αποκάλεσε ευγενικά τον αρχηγό της Λέγκας του Βορρά ζώο. Το βραβείο για την καλύτερη post-truth πνευματική παράσταση πηγαίνει στο εξώφυλλο της πιο ριζοσπαστικής και προοδευτικής εβδομαδιαίας εφημερίδας που υπάρχει. «Προστατευμένες δέσμες», που σημαίνει ότι ο μαύρος δεν είναι μόνο ανάμεσά μας, αλλά απολαμβάνει ανείπωτες φιλίες και συνενοχή, που αποκαλύπτονται με μεγάλη περιφρόνηση για τον κίνδυνο (και γελοιοποίηση) από τους θαρραλέους υπερασπιστές της δημοκρατίας.

Η τεχνική της σύγχυσης θυμάτων και επιτιθέμενων είναι αρχαία, αλλά εξακολουθεί να λειτουργεί. Ο κατάλογος είναι μακρύς, η ευρηματικότητα των επαγγελματιών τού ψέματος για λόγους προόδου ασκείται πάνω απ' όλα στο θέμα της μετανάστευσης, αποδεικνύοντας ότι η γλώσσα των αφεντικών τους χτυπάει εκεί που πονάει το δόντι. Μη ικανοποιημένος με τις δακρύβρεχτες εικόνες των προσφυγόπουλων που μερικές φορές αποδεικνύονται κατασκευές, αναρωτήθηκε ο αρθρογράφος μιας εφημερίδας που ασχολείται πολύ με τον αγώνα υπέρ της μετανάστευσης, σχετικά με τους επιβάτες του πλοίου Sea Watch που σταμάτησε στη Μάλτα: και αν ανάμεσά τους υπήρχε άλλος Αϊνστάιν;

Ένας μολυβένιος μηδενιστής: τα ιδεολογικά τζάκετ που επέβαλε ο Σαρτρ, με τα γραπτά του, (που ελήφθησαν ως χρησμοί στη ζωή), αποκαλύπτουν τη σκόνη του χρόνου, αλλά δυστυχώς πέτυχαν τον καταστροφικό τους σκοπό.

Φύγαμε από την εκκλησία κατά τη διάρκεια της ομιλίας ενός ιερέα της ενορίας που κατηγόρησε τους πιστούς που ήταν ενάντια στην αδιάκριτη υποδοχή, ότι είναι κακοί χριστιανοί. Ο ιερέας, ιδιοκτήτης της (μετα) αλήθειας, αντικατέστησε τον Θεό στην κρίση. Ορισμένοι ειρηνιστές συμπεριφέρθηκαν διαφορετικά, κατηγορώντας όποιον δεν έδειξε τη σημαία του ουράνιου τόξου ως πολεμοχαρή, κακό συνεργό σε κάθε σφαγή. Παρόμοια είναι η στάση όσων κατηγορούν όσους διαφωνούν με την ισραηλινή πολιτική για αντισημιτισμό και ως εκ τούτου γίνονται ηθικοί συνεργοί του Ολοκαυτώματος, του μεγαλύτερου διαβόλου.

Φασίστας ή κομμουνιστής, ανάλογα με τις ιδιοσυγκρασίες του κατήγορου, είναι όποιος δεν συμφωνεί με τον νεοφιλελευθερισμό, ένας συνωμοσιολόγος που παραπέμπει στη δύναμη των οικονομικών, ένας ομοφοβικός ο υπερασπιστής της φυσικής οικογένειας, ένας σοβινιστής ο άτυχος που αντιτίθεται στην έννοια του είδους της βίας και ούτω καθεξής. Είναι η μετα-αλήθεια, ένας φυσικός σύμμαχος της πολιτικά ορθής γλώσσας. Απαγορεύεται να θυμόμαστε την εθνικότητα πολλών βιαστών, δολοφόνων και εμπόρων ναρκωτικών, όποιος είναι κατά των αμβλώσεων είναι εχθρός των γυναικών, είναι σκοταδιστής και πολέμιος της επιστήμης αν δεν επικροτεί την υποβοηθούμενη τεκνοποίηση, όποιος τολμά να θυμηθεί ότι Η υποβοηθούμενη τεκνοποίηση χαρακτηρίζεται ως φτωχός ανόητος. Υπάρχουν δύο φύλα και τα παιδιά χρειάζονται πατέρα και μητέρα.

Η κυριαρχία στις λέξεις εγγυάται δύναμη και υποθηκεύει το μέλλον. Οι προοδευτικοί το ξέρουν πολύ καλά, είχαν εξαιρετικούς δασκάλους στην ανατροπή της αλήθειας. Ένας από αυτούς ήταν ο Ζαν Πολ Σαρτρ, το παριζιάνικο πνευματικό ζωντανό μνημείο της αριστερής διανόησης, ανοιχτά κομμουνιστής στην εποχή του. Τα γραπτά του, τα οποία καλωσορίστηκαν ως ζωντανοί χρησμοί, αποκαλύπτουν τη σκόνη του χρόνου, αλλά δυστυχώς πέτυχαν τον μηδενιστικό και καταστροφικό σκοπό τους. Ο Σαρτρ έγραψε επίσης για το θέατρο, μόνο ένα από τα έργα του είναι κωμωδία, αλλά μας αρέσει να το θυμόμαστε ως τέλειο παράδειγμα μετα-αλήθειας, μια σκληρή σάτιρα ενάντια στη διεφθαρμένη δημοσιογραφία. απλά αντικαταστήστε το δεξί, το αντικείμενο της επίθεσης του συντρόφου στο χαβιάρι, με το αριστερό.

Πριν από δύο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια, οι Έλληνες σοφιστές πληρώθηκαν για να υποστηρίξουν έναν σκοπό ή το αντίθετό του. Ανεξάρτητα, στον πλειοδότη. Η μετα-αλήθεια είναι παλιά και πάντα νέα, ο Nekrassov-De Valera του Sartre είναι ο διαχρονικός αρνητικός ήρωάς του .

Πρόκειται για τον Nekrassov, μια κωμωδία σε δύο πράξεις που γράφτηκε στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου, το 1955. Ήρθε μετά τη διασκευή του έργου του πατέρα του Alexandre Dumas για τη ζωή του μεγάλου Άγγλου ηθοποιού Edmund Kean, ιδιοφυΐα και απερισκεψία, και πριν the Kidnapped of Altona , ένα αντιναζιστικό και διακριτικά αντι-γερμανικό κείμενο από το οποίο βασίστηκε μια ταινία του Vittorio De Sica. Ο Νεκράσοφ είναι τό
τέλειο παράδειγμα χρήσης της δραματουργίας για ενδεχόμενους πολιτικούς σκοπούς, όπου το θέμα και τα συμπεράσματα μπορούν εύκολα να αντιστραφούν. Η μετα-αλήθεια παραμένει.

Η πλοκή είναι εύγλωττη. Μια δεξιά εφημερίδα, Le Soir à Paris, που διευθύνει ο Ζυλ Παλοτίν, μαριονέτα του σκιερού εκδότη Mouton κοντά στην αντιδραστική κυβέρνηση, βρίσκεται σε κρίση πωλήσεων και ιδεών. Καθήκον της είναι να εφεύρει, να διαδώσει και να κάνει το κοινό να χωνέψει τις αντικομμουνιστικές ιδέες που απασχολούν αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία. Εκατομμύρια πολίτες ζουν στην εξαπάτηση της πλαστής αλήθειας αυτής της εφημερίδας, ενός οργάνου μιας απατηλής δύναμης. Ο Palotin, ένα πραγματικά αδίστακτο αφεντικό , χρησιμοποιεί τον δημοσιογράφο Sibilot για τις πιο σκοτεινές του εκστρατείες παραπληροφόρησης. Οι εκλογές πλησιάζουν και ο Sibilot βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι: ή θα βρει κάτι να αναβιώσει τις μάχες της εφημερίδας ή θα απολυθεί.

Το πεπρωμένο εκδηλώνεται στο πρόσωπο ενός απατεώνα που καταζητείται από την αστυνομία, του De Valera, ενός πολύ (σαρτρεϊκού) χαρακτήρα. Η ιδέα του De Valera θα σώσει και τα δύο. θα περάσει ως Νεκράσοφ, σοβιετικός υπουργός Εσωτερικών που έφυγε από το Σιδηρούν Παραπέτασμα και εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Η σέσουλα είναι συγκλονιστική, όλοι θέλουν να ακούσουν τον Nekrassov, ευγενείς, δημοσιογράφοι, αξιωματούχοι των μυστικών υπηρεσιών. Ο επιδέξιος απατεώνας σκηνοθετεί έναν ιστό μισών αληθειών που τον μεταμορφώνει σε ήρωα. Ένας χειραγωγός που χειραγωγείται με τη σειρά του, καταδεικνύει ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια, αλλά μόνο για το κέρδος που μπορεί να κερδίσει ο καθένας από αυτήν. Ο Σαρτρ ισχυριζόταν ότι διεξήγαγε επιχειρήσεις με μαρξιστικό κλειδί, μια σφοδρή κριτική στον Τύπο και στους όρους που υπέστη και ασκούσε για οικονομική ή πολιτική ευκολία.

Κούβα 1960. Sartre, Simone De Beauvoir και Che Guevara.

Ο Raymond Aron, ο σύγχρονος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος του, γνώριζε κάτι γι' αυτό και έγραψε ένα καταστροφικό πορτρέτο της ευρωπαϊκής διανοούμενης αριστεράς, Το όπιο των διανοουμένων, στο οποίο την κατηγόρησε ότι ασπάζεται τις σοβιετικές και κομμουνιστικές θέσεις, παρόλο που γνωρίζει πολύ καλά την αναλήθεια της. Η πλειοψηφία προτίμησε να κάνει λάθος με τον Σαρτρ παρά να είναι στο πλευρό της αλήθειας με τον Άρον. Η επίσκεψη του Σαρτρ στην Κούβα το 1960 παρέμεινε διάσημη, μαζί με τη μούσα και σύντροφό του Simone De Beauvoir, συγγραφέα του The Second Sex, για χρόνια η Βίβλος του ριζοσπαστικού φεμινισμού, με την εμβληματική φωτογραφία του Che Guevara να ανάβει ένα πούρο στο Engage .

Εκείνη την εποχή, ο Σαρτρ ήταν ένα είδος φάρου που φώτιζε τον πολιτισμό. Στο Nekrassov περιέγραψε έναν κόσμο στον οποίο κινούνταν σαν το ψάρι στο νερό, αλλά που δεν διέθετε τα ηθικά προσόντα να κρίνει, αποδίδοντας συμπεριφορά και ψέματα στους αντιπάλους του, των οποίων ο ίδιος ήταν ο υποστηρικτής, ο πρωταγωνιστής και ο συνεργός. Ο Νεκράσοφ ισχυρίστηκε ότι ασκούσε σφοδρή κριτική στην τέταρτη εξουσία και στην ιδεολογική τοποθέτηση που απορρέει από συμφέροντα. Όσοι δεν προσχώρησαν στον κομμουνισμό θα μπορούσαν μόνο να είναι κακοπροαίρετοι ή να παρασυρθούν από τις σκοτεινές δυνάμεις της αντίδρασης.

Η πιο κομψή κρίση ήταν αυτή του Άρθουρ Κέσλερ (1) , σύμφωνα με τον οποίο ο Σαρτρ δεν ήταν παρά ένας λαμπρός σοφιστής. Αντίθετα, ήταν ένας μολυβένιος μηδενιστής, όπως έδειξε ολόκληρο το έργο του, ξεκινώντας από το σκοτεινό Είναι και το τίποτα (1943), αλλά πάνω από όλα ο τρομερός δάσκαλος μιας γενιάς της οποίας τα ψέματα και οι συγκλονιστικές γκάφες εξακολουθούν να σκορπίζουν δηλητήριο στο παρόν. Ήταν επίσης ο πιο τυπικός κομμουνιστής της πόλης, πεπεισμένος πνευματικά ότι είχε βρει τον ευγενή άγριο
Rousseau στον καλό επαναστάτη της κουβανικής Sierra Maestra και των Κινέζων τής μεγάλης πορείας. Ήταν ο Τομ Γουλφ, στο The Bonfire of the Vanities, που δικαίωσε τον αηδιαστικό ανθρώπινο τύπο της πόλης που ήταν ευθυγραμμισμένος στα αριστερά του οποίου ο Ζαν Πολ Σαρτρ ήταν το σύμβολο. Δεδομένου ότι ένας άνθρωπος είναι η βιογραφία του, δεν πρέπει να ξεχνάμε τον εθισμό του σε ναρκωτικά όπως η μεσκαλίνη, με σοβαρές παραισθήσεις που ανησύχησαν τον μαρξιστή ψυχαναλυτή Ζακ Λακάν που τον περιέθαλψε, καθώς και τη θολή σχέση του με τη Μποβουάρ και τις γυναίκες που του αγόραζε η ίδια.

Απλώς ένα τέρας: Ο Σαρτρ ο φάρος που φώτισε την κουλτούρα του '68; Ανάγεται σε υποκειμενική γνώμη, για αυτόν, καμία ιδέα, κανένα γεγονός δεν είναι αλήθεια. και με την επιβαρυντική περίσταση της κακής πίστης, τον ανήθικο κυνισμό όσων καθοδηγούν τη γνώμη γνωρίζοντας ότι εξυπηρετούν συμφέροντα, λένε ψέματα, δυσφημούν τον αντίπαλό τους.

Από ποιο άμβωνα πηγάζει το κήρυγμα για την παραπληροφόρηση, τη μετα-αλήθεια και τον κυνισμό της εξουσίας των ΜΜΕ! Στη δεκαετία του 1930, ο νεαρός Σαρτρ ήταν θαυμαστής της φαινομενολογίας, της φιλοσοφικής σχολής που γεννήθηκε στο Βερολίνο γύρω από τη φιγούρα του Έντμουντ Χούσερλ (2) . Στην ανάγνωσή του, που σύντομα μετατράπηκε σε αθεϊστικό υπαρξισμό, διάφορες προτάσεις συγκεντρώθηκαν σε μια προγραμματικά απεριόριστη ελευθερία, σε συνδυασμό με μια επίφαση αυθεντικότητας (το ένστικτο του ευγενούς άγριου) και με τον ηδονισμό που θεωρείται ανθρωπιστική εμπειρία. Όλα αυτά ξεχύθηκαν στον γαλλικό Μάη του '68 και έγιναν μαζική κουλτούρα. Κρίμα που βασίστηκε σε ψεύδη και αλαζονικό μανιχαϊσμό μεταμφιεσμένο σε ανθρωπολογική υπεροχή. Αυτή είναι η καταστροφική κληρονομιά της πνευματικής εποχής της οποίας ο Nekrassov είναι ο καρπός. Τα ιδεολογικά μπουφάν που επέβαλε ο Σαρτρ έχουν αντιστραφεί, το προϊόν δεν έχει αλλάξει.

Το Le Soir à Paris και το Palotin είναι τα σύμβολα του συλλογικού δημοσιογράφου που χρησιμοποιούνται για ευκολία. χθες προσποιήθηκε ότι πιστεύει στον απατεώνα Ντε Βαλέρα, σήμερα επιτίθεται στους νέους παρεκκλίνοντες, τον Σαλβίνι, τους υπερασπιστές της οικογένειας, τους κατά των εκτρώσεων, τους υποστηρικτές των ταυτοτήτων. Ο πολιτισμικός μακαρθισμός είναι πανομοιότυπος, η κακή πίστη είναι η ίδια. Σήμερα όσοι αντιτίθενται στην εξουσία της ηγεμονικής χρηματοδότησης γελοιοποιούνται σε σημείο να αρνούνται τα στοιχεία: για αυτούς, η Τράπεζα της Ιταλίας είναι δημόσιος φορέας, η αγορά είναι κυρίαρχη και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο παράδεισος, και είναι οι ίδιοι που υποστήριξαν κομμουνισμό και κρατισμό. Χρησιμοποιούν τις ειδήσεις ως λαβή, αποκαλούν τις εκστρατείες απαξίωσης που ενορχηστρώθηκαν από τους ίδιους θύελλα μέσων ενημέρωσης.

Οι αντίπαλοι στο καθήκον είναι πάντα ανόητοι που μπορούν να τους πιστέψουν άλλοι αφελείς. Η δημοκρατία είναι ένα αδιαμφισβήτητο τοτέμ αρκεί να μπορούν να τη χειραγωγήσουν υπέρ των συμφερόντων που υπηρετούν. Διαφορετικά, οι πολίτες γίνονται πληβείοι, λαός για επανεκπαίδευση. Η μέθοδος είναι πάντα η ίδια: περάστε ως αληθινό ό,τι είναι βολικό. Οι τίτλοι του λεγόμενου mainstream Τύπου και τα περιεχόμενα των τηλεοπτικών κερκίδων είναι ντροπιαστικά, συγκέντρωση συκοφαντίας, ύβρεων και μετριότητας. Είναι δελεαστικό να συντονιστείτε στις τηλεαγορές.

Ο Nekrassov/De Valera, επαγγελματίας απατεώνας, γνωρίζει όλες τις αποχρώσεις του επαγγέλματός του, χρησιμοποιεί κάθε ψυχολογικό κόλπο, καταφέρνοντας να εξαπατήσει τους πιο διαφορετικούς ανθρώπους. Πάνω απ' όλα, γνωρίζει ότι η πλειοψηφία ακούει αυτά που οδηγείται να ακούσει και παραμελεί τα υπόλοιπα. Η συμπάθεια του Σαρτρ για τον χαρακτήρα του, που μαρξιστικά τον θεωρεί εκμεταλλευόμενο άνθρωπο της αστικής κοινωνίας, είναι εμφανής, όπως και η περιφρόνησή του για τον δουλοπρεπή Σιμπιλότο και τον κυνικό Παλοτίν. Σκεφτόμαστε διαφορετικά: ο απατεώνας, ο ψεύτης δεν είναι θύμα, ούτε είναι καλύτερος από αυτόν που τον χρησιμοποιεί. Παίζουν ξεχωριστούς ρόλους στο ίδιο έργο που στόχος του είναι η εξουσία και το κοινό που πληρώνει είναι ο απατημένος. Στην Ιταλία η κωμωδία του Σαρτρ παίζεται ελάχιστα. Περίεργο που το πρώτο που τήν φιλοξένησε, το 2008, ήταν το μικρό, απολαυστικό Teatro dei Resistenzati στο Montecarlo, στη Lucca. Ένα όνομα, ένας οιωνός…

Τελικά, η μετα-αλήθεια, δηλαδή η συνειδητή χειραγώγηση των άλλων, υπήρχε πάντα. Η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι η επιτυχία τρομερών δασκάλων όπως ο Σαρτρ, ο Φρόιντ, ο Μαρκούζε, οι Φράνκφορτες, οι «αποδομητές» όπως ο Ντεριντά και πολλοί άλλοι, που στέρησαν την ηθική αρχή του νοήματος και αρνήθηκαν θεμελιωδώς την ύπαρξη της αλήθειας. Ανάγεται σε υποκειμενική γνώμη, καμία ιδέα, κανένα γεγονός δεν είναι αλήθεια. Το πολύ πολύ είναι αναπαράσταση, ερμηνεία, φευγαλέα στιγμή. Αυτό που μένει είναι η κακή πίστη, ο ανήθικος κυνισμός εκείνων που καθοδηγούν τη γνώμη γνωρίζοντας ότι εξυπηρετούν συμφέροντα, λένε ψέματα, δυσφημούν τον αντίπαλό τους.

Ο Νεκράσοφ , άλλωστε, με όλο τον σεβασμό στον Σαρτρ που δεν τον άφησε ποτέ να εμφανιστεί στη σκηνή, ήταν ο πρώην υπουργός Εσωτερικών μιας άγριας δικτατορίας, ένας αδίστακτος καταστολέας. Δεν μπορούσε να επιλέξει την ελευθερία, όπως έλεγαν τότε, παρά μόνο να πει ψέματα διαφορετικά. Πόσο μοιάζουν, όπως ο De Valera, ο Silibot, ο Palotin, με τους σημερινούς πρωταγωνιστές, τους υπηρέτες που δεν λένε πια ψέματα, αλλά διαδίδουν μετα-αλήθειες κάτω από τη σημαία του σχετικισμού, τίς πέρασαν ως πολιτισμός. Όπως η γάτα του Schrodinger (3) της φυσικής, ζωντανή και νεκρή ταυτόχρονα, λένε ψέματα και λένε την αλήθεια, αντιστρέφοντας νοήματα και χειραγωγώντας λέξεις. Πριν από δύο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια, οι Έλληνες σοφιστές πληρώθηκαν για να υποστηρίξουν έναν σκοπό ή το αντίθετό του. Ανεξάρτητα, στον πλειοδότη.

Η αλήθεια είναι παλιά και πάντα νέα, ο Nekrassov-De Valera είναι ο διαχρονικός αρνητικός ήρωάς της.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

(1) Arthur Koestler , (1905-983). Ήταν ουγγρικής καταγωγής Βρετανός συγγραφέας, δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος και παραψυχολόγος.

(2) Edmund Husserl (1859-1938). Ήταν Αυστριακός πολιτογραφημένος Γερμανός φιλόσοφος και μαθηματικός, ιδρυτής της φαινομενολογίας και μέλος της Σχολής Brentano. Το φιλοσοφικό ρεύμα της φαινομενολογίας έχει επηρεάσει μεγάλο μέρος της κουλτούρας του εικοστού αιώνα στην Ευρώπη και όχι μόνο. Είχε μια βαθιά επιρροή στον υπαρξισμό, αλλά οι σκέψεις του επηρέασαν επίσης έμμεσα τις σημερινές γνωστικές επιστήμες και τη φιλοσοφία του νου. Ο Husserl θεωρείται ο «πατέρας της σύγχρονης έρευνας στη γνωστική ψυχολογία και την τεχνητή νοημοσύνη».

(3) Το παράδοξο της γάτας του Schrödinger είναι ένα πείραμα σκέψης που δημιουργήθηκε το 1935 από τον Erwin Schrödinger. Παρέχει παράδοξα αποτελέσματα ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία παρατηρείται η γάτα. Αν με μακροσκοπικούς όρους θα είναι ζωντανό. Εάν το εξετάσετε μικροσκοπικά, αφού έχει βομβαρδιστεί με μικροσκοπικές μερίδες ραδιενεργών ουσιών, μέρος του σώματός του θα φαίνεται νεκρό. Το σκεπτικό πείραμα περιγράφεται επίσης συχνά σε θεωρητικές συζητήσεις ερμηνειών της κβαντικής μηχανικής.

ΣΑΡΤΡ ΚΑΙ ΠΟΣΤΡΟΥΘ - Ινχιοστρόνερο (www-inchiostronero-it.translate.goog)