Μην κατηγορείτε το παρελθόν για τα κακά του παρόντος

 του Marcello Veneziani

Βλέποντας, διαβάζοντας και ακούγοντας τις οργισμένες αντιδράσεις, τις οργισμένες καταγγελτικές τελετουργίες, την απόλυτη απώλεια διαύγειας και την έκρηξη μίσους που πυροδότησε τη βάρβαρη δολοφονία της Giulia, έχεις την εντύπωση μιας βάρβαρης μετάδοσης. Το μίσος στρέφεται κατά του αρσενικού γενικά, τονίζεται προς το αρσενικό που δεν ντρέπεται να είναι τέτοιο, μετά εκρήγνυται εναντίον εκείνων που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στην ύστερη φεμινιστική, ριζοσπαστική, προοδευτική και μανιακή ανάγνωση που επιβάλλεται χωρίς τήν δυνατότητα του συλλογισμού. Είχα τολμήσει να κάνω tweet απορρίπτοντας το « πατριαρχικό » κλειδί για τα εγκλήματα: Δέχθηκα επίθεση από ένα σμήνος ηλίθιων σέ προχωρημένη γάγγραινα, ανάμεσα σε ύβρεις και υβριστικά, και με την κατηγορία της υποστήριξης του δολοφόνου, στον οποίο θα ήθελα να δώσω απαλλακτικά άλλοθι και πολιτιστικές ελαφρυντικές συνθήκες.

Ας προσπαθήσουμε να μην στενοχωριόμαστε, να μην ακολουθούμε τις άσκοπες κουβέντες όσων μας κατηγορούν για φασαρία και να λογικευόμαστε, γνωρίζοντας ότι δεν έχουμε κανένα μονοπώλιο της αλήθειας και κανένα τεκμήριο βεβαιότητας στα χέρια μας.
Ως εκ τούτου, θέλετε να αποδώσετε στο παρελθόν και μερικές φορές αναχωρημένο κόσμο τα εμφανή κακά του σήμερα, που γεννήθηκαν μέσα στην αποσύνθεση της παρούσας κοινωνίας. Και θέλετε να αποδώσετε στην οικογένεια, φυσικά και παραδοσιακά, τις βάρβαρες επιδράσεις που χρονολογούνται μάλλον από τη διάλυσή της στο παρόν. Ακόμα και η εγκληματική πράξη ενός 22χρονου αγοριού που δεν είναι παιδί της πατριαρχικής κοινωνίας, δεν την έχει ζήσει, αλλά είναι παιδί της εποχής μας, όπως επαναλαμβάνετε σε κάθε άλλη ανάλυση, ανάγεται στην πατριαρχική κοινωνία. Δεν είναι οι νεκροί που σκοτώνουν τους ζωντανούς. Χρησιμοποιείτε πάντα τις ταμπέλες του παρελθόντος για να εξηγήσετε τις ατασθαλίες και τις βαρβαρότητες του παρόντος: δείτε την ακατάλληλη και αναχρονιστική χρήση του επιθέματος φασίστες ή ναζί που εφαρμόζεται σε κινήματα, ιδεολογίες, τρομοκρατικές ομάδες και βάρβαρες πράξεις που έχουν τελείως διαφορετική γένεση και ανήκουν στην εποχή μας.
Από πού προέρχονται οι γυναικοκτονίες και η βία της εποχής μας; Οι ιστορίες αποκλίνουν, τα αίτια είναι πολλαπλά, αλλά η κυρίαρχη μήτρα δεν είναι η πατριαρχική κοινωνία, αν μη τι άλλο η εγωιστική και εγωκεντρική, ατομικιστική και ναρκισσιστική κοινωνία του παρόντος. η κοινωνία των δικαιωμάτων που νοείται ως απεριόριστες επιθυμίες, χωρίς καθήκοντα, στην οποία αυτό που έχει σημασία είναι τι θέλω, αρνήσεις και όρια δεν γίνονται δεκτά. Οι γυναικοκτονίες δεν προκύπτουν από τη δύναμη του ανδρισμού και του ανδρικού σοβινισμού, αλλά είναι μια υστερική αντίδραση στην αδυναμία και την ανικανότητά του. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η γυναικοκτονία (μια έκφραση που απεχθάνομαι και χρησιμοποιώ μόνο για να γίνω κατανοητός) αντιδρά σε μια γυναίκα που τούς έχει εγκαταλείψει, που δεν θέλει πλέον να είναι μαζί τους. η βάρβαρη τρέλα της εγκληματικής αντίδρασης δείχνει εξάρτηση, αδυναμία να ζήσεις χωρίς αυτήν, αίσθημα ακυρώσεως και απώλειας. Είναι ένας άρρωστος, παιδικός και υποβαθμισμένος εγωκεντρισμός, που μερικές φορές επιτίθεται και στα δικά του παιδιά και συχνά καταλήγει εναντίον του εαυτού του. αν με εγκαταλείψεις, ας πεθάνει ο Σαμψών μαζί με όλους τους Φιλισταίους. Μια παθολογία της αγάπης ως μοναδικότητα, αναντικατάστατο του αγαπημένου προσώπου. Αντίθετα η ζωή συνεχίζεται, στον κόσμο υπάρχουν άλλοι και υπάρχουν περισσότεροι. Πίσω από το έγκλημα κρύβεται όλη η ευθραυστότητα, η ανασφάλεια, η ψυχοπάθεια, ο άρρωστος και πληγωμένος ναρκισσισμός του σήμερα.
Το πιο επιθετικό ίχνος της πατριαρχικής νοοτροπίας βρίσκεται μεταξύ των Ισλαμιστών μεταναστών και υπάρχει μια ακριβής λέξη που το δείχνει, που πολλοί δεν θέλουν να αναγνωρίσουν: υποταγή. Η γυναίκα πρέπει να είναι υποταγμένη. Η Σαμάν σκοτώνεται επειδή δεν υποτάχθηκε στις επιταγές της οικογένειάς της. Αυτή είναι η πατριαρχική ισλαμική κοινωνία.
Αλλά η γυναικοκτονία, η οποία είναι πιο διαδεδομένη στους πληθυσμούς της Βόρειας Ευρώπης παρά στους Λατίνους, και στην Ιταλία είναι πιο διαδεδομένη στις νεότερες γενιές, ανήκει στην κοινωνία μας των διαλυμένων οικογενειών, των γρυλιστών και εγωκεντρικών μοναχικών, που αρνούνται κάθε ηθική και θρησκευτική αίσθηση, ανίκανοι να θυσιαστούν ή να αποδεχτούν τα δικά τους όρια, τις απορρίψεις των άλλων, τη μοίρα τους… Το αντίθετο από τον ορίζοντα των αξιών της πατριαρχικής κοινωνίας. Κάτι που είναι ανέφικτο στο παρόν, αλλά δεν ήταν μόνο αυτή η φρίκη για την οποία λένε: η μνήμη των αρχικών οικογενειών μας μπορεί να επιβεβαιώσει πόση αφοσίωση, πνεύμα θυσίας, χαρά της κοινής ζωής, αμοιβαία φροντίδα υπήρχε. Για ένα orc paterfamilias υπήρχαν εκατό γονείς που έδωσαν την ψυχή τους για την οικογένεια και για κάθε μέλος της. Αλλά είναι ένας άλλος κόσμος, ανεπανάληπτος, καλώς ή κακώς, συμφωνώ. για τον ίδιο λόγο, δεν μπορείς να αποδώσεις τις σημερινές άγριες δυστυχίες σε ένα θαμμένο μοντέλο.
Αυτή η ερμηνεία, που προτείνω χωρίς καμία έπαρση, γνωρίζοντας ότι μπορεί να κάνω λάθη, δεν κρύβει καμία επιείκεια προς αυτούς που διαπράττουν αυτά τα εγκλήματα. Το να εξηγείς διαφορετικά το έγκλημα δεν σημαίνει να το δικαιολογείς, δεν συνεπάγεται ελαφρυντικές περιστάσεις. δεν αλλάζει τον πόνο, για εκείνον και για εμάς. Αν μη τι άλλο, η πατριαρχία ή ο ανδρικός χαρακτήρας μπορεί να γίνει άλλοθι για τον μετριασμό της προσωπικής ευθύνης για μια τέτοια εγκληματική πράξη, αποδίδοντάς την σε ένα κοινωνικό γεγονός ή σε ένα εκ γενετής, φυσικό ελάττωμα. Αν τα αρσενικά είναι ούτως ή άλλως παιδιά της πατριαρχικής κοινωνίας, ακόμα κι αν δεν το έχουν βιώσει, τότε το πρόβλημα που θέτεις είναι γενετικό, είναι εγγενές στους άντρες. Τι κάνουμε λοιπόν, χημικός ευνουχισμός, ψυχική λοβοτομή, αναγκαστική ανάλυση μάζας;
Πιο σοβαρή, όμως, είναι η ένσταση όσων σημειώνουν: γιατί οι άνδρες δολοφόνοι είναι σπάνιοι, γιατί οι γυναίκες δεν σκοτώνουν όπως οι άνδρες; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν γίνει πιο ανθεκτικές, έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από τα αρσενικά, ξέρουν πώς να ζουν με περισσότερη ανεξαρτησία, ενώ τα αρσενικά υφίστανται τις διεστραμμένες συνέπειες του μαμισμού και της μαστοκρατίας (μια σύγχρονη παραλλαγή της μητριαρχικής κοινωνίας). Πίσω από αυτή την ανισότητα των αντιδράσεων υπάρχει η ανδρική παρακμή και η γυναικεία ανάταση.
Από την άλλη, δεν αντιλαμβάνεστε ότι όσο περισσότερο φωνάζετε αυτά τα συνθήματα και αυτές τις συνταγές, που υποστηρίζονται από εκείνο το ιδεολογικό σύστημα ενάντια στην πατριαρχική οικογένεια, τόσο περισσότερο εξαπλώνονται οι βίαιες συμπεριφορές και τα κρούσματα γυναικοκτονιών; Πώς σκοπεύετε να το διορθώσετε αυτό, με στρατόπεδα επανεκπαίδευσης που βασίζονται στο πρότυπο της κινεζικής πολιτιστικής επανάστασης; Θέτοντας φραγμούς καχυποψίας μεταξύ αρσενικών και θηλυκών, προτείνοντας ότι τα αρσενικά πρέπει να συμβαδίζουν με τα αρσενικά και τα θηλυκά με τα θηλυκά; Τι θα γινόταν αν προσπαθούσατε να αμφιβάλλετε για τα αναθέματά σας και τις συνταγές σας;

Μην κατηγορείτε το παρελθόν για τα κακά του παρόντος - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)