Όμως κάπως είθισται να έρχονται τα πράγματα ώστε οι άνθρωποι καταλήγουν να ξοδεύονται για το τίποτα. Να «σκοτώνουν» τον χρόνο τους, να φθείρουν τα σώματά τους, να χαλάνε τις ψυχές και τις διαπροσωπικές σχέσεις τους για ζητήματα που είναι λιγότερο ενδιαφέροντα και ζέοντα κι από την αφροτζάζ σκηνή στην Αρούμπα (αν υπάρχει).
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποφάσισαν να «πλακωθούν», ευτυχώς μόνο σε λεκτικό επίπεδο, για τη Χρυσή Σφαίρα που πήρε ο σκηνοθέτης Λάνθιμος. Είτε σου αρέσουν οι ταινίες του είτε όχι, το ορθό είναι να μη σου καίγεται καρφί για το τι αξίζει ο σκηνοθέτης. Αν οι Αμερικανοί κεφάρουν και αποφασίσουν να του χαρίσουν το Αγαλμα της Ελευθερίας, τι μας κόφτει εμάς;
Δική τους υπόθεση είναι. Να είσαι ανταγωνιστής σκηνοθέτης και να θεωρείς ότι είσαι ριγμένος επειδή πήρε βραβείο η λανθίμειος μπουρδίτσα και όχι η δική σου είναι κατανοητό, αλλά να ερίζουν για τις ταινίες και τα βραβεία του οι μη έχοντες συμφέρον από την υπόθεση φαντάζει από θλιβερό έως βλακώδες.
Το αυτό ισχύει και για τους υπερτυχερούς που ψηφίζονται από τους πολλούς για να κονομάνε όσα ελάχιστοι – δηλαδή για τους βουλευτές. Και τι μας κόφτει ο τάδες υπαινιγμός που είπε στη δείνα τηλεόραση ο Χ βουλευτής για τον Ψ υπουργό; Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τι ψηφίζει και τι ανέχεται ο καθένας στη Βουλή, όχι τα ανώδυνα κουτσομπολάκια που μηρυκάζουν θρασύδειλα οι «ναι σε όλα» και τα στρογγυλεμένα καρφάκια που ρίχνει ο ένας στον άλλον. Επίσης, καρφί δεν μας καίγεται για τα πέτσινα πέναλτι, τις μουσαντένιες κόντρες των τηλεμαϊντανών και για τα λοιπά άνθη του κακού που φύονται στον δημόσιο χώρο. Τίποτε από τα παραπάνω δεν αξίζει την προσοχή, τον χρόνο, τον κόπο και το ξόδεμά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου