Ο τρόμος ξυπνά και εδώ σκεφτόμαστε τα πυροτεχνήματα

του Marcello Veneziani

Το νέο έτος προαναγγέλλεται με ανησυχητικά σημάδια. Η άφιξη του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, η πτώση της Συρίας στα χέρια των ισλαμιστών και ο εκτεταμένος πόλεμος στη Μέση Ανατολή έχουν δώσει νέα πνοή και αγριότητα στην ισλαμική τρομοκρατία. Το γεγονός ότι ήθελαν να ξεκινήσουν τη χρονιά, ακριβώς στην αρχή της θητείας του Τραμπ στον Λευκό Οίκο, με μια επίθεση, ξεκαθαρίζει ήδη ότι πρόκειται για ένα σαφές μήνυμα, μια προειδοποίηση για πόλεμο προς τη Δύση. Είναι το σημάδι μιας άθλιας αναζωπύρωσης του τρομοκρατικού φαινομένου, απευθείας στο σπίτι μας. Ο παγκόσμιος ατομικισμός του τρόμου απαντά στον μαζικό παγκόσμιο ατομικισμό της Δύσης, στα χέρια μοναχικών ή φαινομενικά μοναχικών λύκων, που είναι πιο δύσκολο να εντοπιστούν και λιγότερο προβλέψιμοι από τις τρομοκρατικές ομάδες.

Ενώ οι παρανοικές εκρήξεις της Πρωτοχρονιάς (τα παρανοϊκά πρωτοχρονιάτικα γλέντια) μαίνονταν εδώ, με τριακόσιους τραυματισμούς - που αποδεικνύουν ότι καταφέρνουμε να σεβόμαστε και να ενισχύουμε μόνο τις χειρότερες παραδόσεις - το νέο έτος υποδέχτηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες μια σφαγή και ένα Tesla που εξερράγη μπροστά στο ξενοδοχείο του Donald Trump. Εδώ αστειευόμαστε με τον θάνατο, ως εύθυμοι ανόητοι παραδομένοι στην εορταστική ευφορία, ενώ εκεί σοβαρεύουν τρομακτικά, με τους αιμοσταγείς φανατικούς έτοιμους για πόλεμο.

Όμως είχαμε κι εμείς στην Ιταλία έναν μοναχικό λύκο, φανατικό του Ισλάμ, που μαχαίρωσε λίγους ανθρώπους και στη συνέχεια σκοτώθηκε από έναν αστυνομικό (και η είδηση ​​για πολλές εφημερίδες ήταν αυτή, με την σιωπηρή καταδίκη του στρατιώτη μας και όχι η απόπειρα σφαγής από τον φανατικό ισλαμιστή, με τόσους τραυματίες).

Δεν είναι σαφές αν υπάρχει σχέση μεταξύ των δύο αμερικανικών επιθέσεων και αν η επιλογή ενός Tesla, του αυτοκινήτου που παρήγαγε ο Έλον Μασκ και που εξερράγη ακριβώς εκεί μπροστά στο ξενοδοχείο του Τραμπ, έχει συμβολική σημασία. Αλλά η σύνδεση έρχεται φυσικά, όχι μόνο λόγω του συγχρονισμού.

Εν τω μεταξύ, στα μισά του δρόμου μεταξύ 2024 και 2025, τα μέσα ενημέρωσης μας ήταν γεμάτα κενότητα, κοινοτοπία, χαζά αστεία,  μικρότητες και σκηνικά από καβγάδες, ανούσιες ειδησούλες, περισσότερες ομιλίες για το τέλος του έτους σύμφωνα με τις αυστηρές γραμμές της κοινοτοπίας και της θεσμικής προφανείας, με ομόφωνο σεβασμό από όλες τίς πλευρές. Όλα τυλιγμένα στην αοριστία και το καλούπι του συνταγματικού πατριωτισμού, ως ο μόνος πατριωτισμός που επιτρέπεται επειδή είναι πολιτικά ορθός: μην επικαλεστείτε ποτέ τον πατριωτισμό της πραγματικότητας και της παράδοσης, της ιταλικής ιστορίας, της πολιτιστικής, εθνικής και πολιτικής ταυτότητας και των ριζών της. Και αν πρέπει πραγματικά να αναφερθούν πατριώτες και πολίτες, συνιστώ να είναι μετανάστες· λες και η κοινότητα έχει νόημα μόνο αν περιλαμβάνει ξένους. Σαν να επιτρεπόταν η αγάπη για την πατρίδα μόνο στον απόηχο των μεταναστών. Μια κοινότητα σήμερα φαίνεται να κινδυνεύει και αντί να μαζευόμαστε, να το γνωρίζουμε, να ενισχύουμε την εσωτερική της αλληλεγγύη, σκεφτόμαστε να ενισχύσουμε την υποδοχή όσων προέρχονται από το εξωτερικό, ίσως από ισλαμικές χώρες. Δεν είναι απλώς ευαγγελικό να γυρίζεις το άλλο μάγουλο, αλλά δίνεις και το άλλο μισό του εγκεφάλου σου... Μια αντίθετη αντίληψη της πραγματικότητας, όπως λένε κάποιοι.

Ενώ στη χώρα μας το Βαθύ Κενό γαρνίριζε το ροκοκό της ρητορικής, ο κόσμος μας επέστρεψε οδυνηρά στην πραγματικότητα με τις βόμβες στη Δύση και τον πόλεμο του φυσικού αερίου στην Ανατολή. Είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε άλλη μια εποχή ισλαμικής τρομοκρατίας, σφαγών και απειλών, εκτεταμένων ελέγχων, υπερελεγχόμενων πόλεων, αεροδρομίων και ευαίσθητων χώρων; Πρώτα η πανδημία, μετά οι πόλεμοι, μετά η τρομοκρατία: το κακό τρίγωνο επανεμφανίζεται στην κυκλική του εναλλαγή και στις επιπτώσεις που παράγει στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων και των ατόμων. Περιορισμοί, έλεγχοι, θυσίες: η Κουκούλα (Καταπίεση) επανέρχεται ξανά, αυτή τη φορά χάρη στην ισλαμική τρομοκρατία, κάτι αναμενόμενο μετά από όλα όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη και στις χώρες που περιβάλλουν το Ισραήλ. Και μετά τη στάση που πήραν οι Ηνωμένες Πολιτείες και ακολούθησε η Ευρώπη, αποδεκτή και από εμάς.

Οι ελπίδες για ειρήνη που είχαμε εναποθέσει με την άφιξη του Τραμπ στον Λευκό Οίκο ισχύουν για τη σύγκρουση με τη Ρωσία, αλλά όχι για τη Μέση Ανατολή, τουλάχιστον από τα πρώτα σημάδια. Και ο στραβισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το Ισλάμ κινδυνεύει να μας βλάψει διπλά: η σουνιτική τρομοκρατία μας χτυπά και αναδεικνύουμε τον σιιτικό ισλαμισμό στο Ιράν ως τον κύριο εχθρό μας. Και φτάσαμε, με έναν παράλογο μαζοχισμό, να πρεσβεύουμε και να υποστηρίζουμε τη νίκη των χθεσινών τρομοκρατών για να ανατρέψουμε τις δικτατορίες που ούτως ή άλλως ήταν τροχοπέδη και ένας ένας περιορισμός για αυτούς.

Τώρα, αντιμέτωποι με την εικόνα που αναδύεται και που κινδυνεύει -όπως γράφουν πολλοί- να εμπλακεί γρήγορα και άμεσα και η χώρα μας, πρέπει να επιχειρήσουμε μια ριζική διόρθωση τού στόχου σε διεθνές επίπεδο. Η πρώτη, απόλυτη προτεραιότητα είναι να σταματήσουν οι πόλεμοι στην Ανατολή, στην Άνω και την Κάτω Ανατολή. Αποχωριστείτε από οποιονδήποτε συνεχίζει να βομβαρδίζει, να επιτίθεται, να διεξάγει πόλεμο, να σφαγιάζει.

Δεύτερον, ανάληψη της πολιτικής και διπλωματικής πρωτοβουλίας, της διαπραγμάτευσης, η οποία απουσίαζε επαίσχυντα κατά τη διάρκεια της θητείας του Μπάιντεν, του δημοκράτη. Και να το κάνουμε όχι με την υποτιθέμενη υπεροχή των ΗΠΑ, αλλά οριστικοποιώντας την προς έναν πραγματικά πολυπολικό κόσμο, ο οποίος βρίσκει τη δική του ζυγισμένη ισορροπία, χωρίς καμία υποταγή σε έναν Υπέρτατο Εγγυητή.

Τρίτον, και μόνο τρίτο, προετοιμάστε και συντονίστε τις προληπτικές άμυνες για τη Δύση που κινδυνεύει να δεχθεί επίθεση.

Τέλος, αλλά θα μπορούσε κανείς να πει πρώτα απ' όλα ή σε κάθε περίπτωση παράλληλα με όλα αυτά, να ανακαλύψουμε ξανά τη νηφάλια υπερηφάνεια του πολιτισμού μας, τις ιστορικές, αστικές και θρησκευτικές παραδόσεις του, που είναι το μόνο αληθινό κίνητρο που μπορεί να μας επιτρέψει να μην εγκαταλείψουμε από τό ξεκίνημα.

Μέχρι τώρα η Δύση έχει υποστεί μια υποκριτική σχιζοφρένεια: υποστηρίζει τους πολέμους στο όνομα του ειρηνισμού, υποστηρίζει τα δικαιώματα των λαών στο όνομα του σουπρεματισμού των ΗΠΑ και υπερασπίζεται τη Δύση όχι τον πολιτισμό της αλλά την παρακμή της, φτάνοντας στο σημείο να ισχυρίζεται ότι η υπεροχή και η πρωτοκαθεδρία της Δύσης έγκειται στην ενσωμάτωση, στην υποδοχή και στην απόρριψη της ταυτότητας και της παράδοσής της. Έτσι δεν μπορεί κανείς να σκέφτεται λογικά ότι θα τα καταφέρει. Το να ισιώσεις τη Δύση σημαίνει να τη βάλεις ξανά στα πόδια της και όχι να προσπαθήσεις να την κάνεις να περπατήσει με το κεφάλι και με τους πυραύλους της.

Si risveglia il terrore e qui pensiamo ai botti - Marcello Veneziani