Η εορτή της Υπαπαντής έχει ένα μεγάλο νόημα. Είναι εορτή Μεσσιανική. Ο Μεσσίας, τον οποίο ο λαός του Ισραήλ ανέμενε, αρχίζει να εμφανίζεται – βρέφος βέβαια ακόμα – στο προσκήνιο της ιστορίας και μέσα στην καρδιά του εβραϊσμού, που ήταν ο Ναός του Σολομώντος.
Εκεί που ήταν όλες οι ελπίδες του Ισραήλ, εκεί που ήταν στραμμένα τα μάτια των ευσεβών Ισραηλιτών. Από όλη την οικουμένη, όπου και αν ήσαν οι Εβραίοι, τα μάτια τους τα έστρεφαν πάντοτε προς τον Ναό του Σολομώντος.
Εκεί σε αυτό τον Ναό ο Κύριος εμφανίζεται αγκαλοφορούμενος υπό της αγίας και αειπαρθένου Θεοτόκου και τον υποδέχονται εξ ονόματος των Προφητών και όλων των Δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης ο πρεσβύτης Συμεών και η αγία Άννα η Προφήτις. Υποδοχή θεία και ουράνια , αλλά και ταπεινή και κρυμμένη από τα μάτια του κόσμου. Όλοι οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης , οι οποίοι νοσταλγούσαν τον Μεσσία , δια των χειρών των δικαίων αυτών ανθρώπων, Συμεών και Άννης , υποδέχονται τον Κύριο της Δόξης.
Ο άγιος και δίκαιος Συμεών και η αγία Άννα είχαν πολύ πόθο Θεού και Χριστού και ήθελαν να λατρεύουν μυστικώς τον Κύριό μας. Εάν υπήρχαν Μοναστήρια , τότε θα πήγαιναν σε Μοναστήρια· αλλά δεν υπήρχαν.
Οι Εβραίοι δεν καλλιέργησαν την αρετή τη ς παρθενίας , διότι δεν είχε σαρκωθεί ο εκ Παρθένου Μητρός , ο εκ Παρθένου Πατρός εκλάμψας Παρθένος Υιός , και συνεπώς η παρθενία δεν ελαμπρύνετο μεταξύ των ανθρώπων , όπως λέει κάπου και η υμνολογία της Εκκλησίας.
Και επειδή δεν υπήρχαν Μοναστήρια, υπήρχε ο Ναός του Σολομώντος , όπου καθημερινώς γινόταν η λατρεία του Θεού επί εικοσιτετραώρου βάσεως και προσφέρονταν οι θυσίες του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης , που ήσαν όμως θυσίες που εικόνιζαν και προανήγγειλλαν την μία και μοναδική θυσία της Καινής Διαθήκης του Υιού του Θεού.
Εκεί λοιπόν ασκήτευαν, ελάτρευαν, προσεύχονταν, αγιάζονταν και προσδοκούσαν τον Κύριο της Δόξης. Και ο Κύριος πώς μπορούσε αυτόν τον πόθο και αυτόν τον θείο έρωτα αυτών των ευλαβών και δικαίων ψυχών να μην ικανοποιήσει ;
Και ω του θαύματος ! Εκεί που αυτοί βρίσκονταν – στη δύση της παρούσης ζωής και προ του θανάτου – ήλθε ο Κύριος και τον δέχθηκαν, και τον εναγκαλίσθηκαν, και τον προσκύνησαν, και τον ασπάσθηκαν. Και τότε ο δίκαιος Συμεών είπε το γνωστό : « Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα » (Λουκ. 2:29). Αλλά και κατέληξε ως εξής : «Αυτός τον οποίο βαστάζω στα χέρια μου είναι “φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού Ισραήλ” (Λουκ. 2:32). Δεν είναι για τους Ισραηλίτες μόνον, είναι για όλα τα Έθνη ».
Και έτσι έδειξε ότι πράγματι ήταν θεοφόρος άνθρωπος, διότι υπερέβη τον αποκλειστικισμό του λαού του Ισραήλ , ο οποίος δεν μπορούσε να εννοήσει Μεσσία και Λυτρωτή ο οποίος θα ήταν για τα Έθνη , για τον σύμπαντα κόσμο.
Ο νηπτικός και μυστικός Συμεών είδε την οικουμενική αποστολή του Μεσσία. Οι πολιτικοί και οι δραστήριοι δεν μπόρεσαν να δουν την ευρύτητα των σχεδίων του Θεού· έβλεπαν περιορισμένα . Αυτοί που νόμιζαν ότι είναι μέσα στο κέντρο του κόσμου και της ιστορίας , και άρα θα μπορούσαν να δουν καλύτερα τις προοπτικές του Θεού , αυτοί δεν έβλεπαν , αλλά εκείνος ο κλεισμένος στον Ναό και στην προσευχή και μέσα στην καρδιά του , Συμεών.
Αυτός έλαβε τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και είδε ότι η αποστολή του Μεσσία είναι να είναι παγκόσμιος Σωτήρας και Μεσσίας, και όχι ενός λαού μόνον. Έτσι εργάζεται ο Θεός, μέσω των ταπεινών ψυχών. Αποκαλύπτει τις προοπτικές Του, τα μεγαλεία Του και την δόξα Του.
Γι’ αυτό και η Αγία μας Εκκλησία η Ορθόδοξος – που είναι και η μόνη αληθινή Εκκλησία – που είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας , αυτός ο Χριστός τον οποίο αγκάλιασε και δέχθηκε ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος , μυστικά ζει τον Χριστό και γνωρίζει ότι αυτός ο Χριστός είναι ο Σωτήρας όλων των ανθρώπων.
Παρακαλούμε σήμερα τον άγιο Συμεών τον Θεοδόχο, ο οποίος όπως γνωρίζετε έχει μεγάλη παρρησία προς τον Θεό – και τούτο είναι γνωστό εξ αποκαλύψεως στον άγιο Νικόλαο – και την αγία Προφήτιδα Άννα , να πρεσβεύουν στον Κύριο, να μας ευλογήσουν να είμαστε οι άνθρωποι της σιωπής , οι άνθρωποι της νήψεως , οι άνθρωποι της προσευχής , οι άνθρωποι ει δυνατόν της αέναης λατρείας και δοξολογίας του Τριαδικού Θεού και του επιφανέντος Χριστού.
[Από το βιβλίο: † Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, Ομιλίες σε Εορτές Αγίων (των ετών 1981-1991) Β’. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2016, σελ. 171 (αποσπάσματα)]
(Πηγή ψηφ. κειμένου: koinoniaorthodoxias.org)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου