ΤΡΙΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ) Roberto PECCHIOLI

Ανάρτηση 1η: Σάββατο 9 Μαρτίου 2024

Συνέχεια 2η: Τρίτη 12 Μαρτίου 2024

Η Δύση του 21ου αιώνα είναι ένας αντεστραμμένος ολοκληρωτισμός, δυστυχώς ακόμα απαρατήρητος από τα θύματά του. Οι νέες μεταδημοκρατικές τεχνικές διακυβέρνησης συνδυάζουν τυπικά στοιχεία δημοκρατίας με τον κλασικό ολοκληρωτισμό. Μια μορφή συνολικής διακυβέρνησης που βασίζεται σε μια τεράστια αποπολιτικοποίηση του πληθυσμού και σε ήπιους και ελάχιστα αντιληπτούς μηχανισμούς καταπίεσης. Αυτή είναι η θέση του φιλοσόφου Sheldon S. Wolin: σε ένα κλασικό ολοκληρωτικό καθεστώς, η πολιτική εξουσία κατευθύνει την οικονομία, σε ένα αντεστραμμένο ολοκληρωτικό καθεστώς είναι η οικονομική -και χρηματοπιστωτική και τεχνολογική- δύναμη που κατευθύνει την πολιτική. Στον αντεστραμμένο ολοκληρωτισμό ο πληθυσμός οδηγείται σε υποκειμενισμό, χάνει κάθε ενδιαφέρον για οτιδήποτε υπερβαίνει τη διάσταση του συμφέροντος, σε σημείο να αποκλείει τη συλλογική, κοινοτική διάσταση. Οι εκλογές γίνονται «μη εκδηλώσεις», παίζονται και αποφασίζονται εκ των προτέρων με τα όπλα της προπαγάνδας, οι πιλοτικές δημοσκοπήσεις, ο αποκλεισμός των αντίθετων φωνών. Το νομοθετικό σώμα είναι αδύναμο, το πολιτικό σύστημα αναπαράγει συνεχώς το υπάρχον για να ευνοήσει τους πλουσιότερους, αφήνοντας τους φτωχούς σε επισφάλεια και παρασύροντας τις μεσαίες τάξεις. σε καλά χρηματοδοτούμενες δεξαμενές σκέψης».

Ο αντεστραμμένος ολοκληρωτισμός γίνεται ασφυκτικός, ξεχειλίζει στην άρνηση συγκεκριμένων ελευθεριών, που αντικαθίστανται από τον μυστικισμό των νέων δικαιωμάτων που βρίσκονται στην ενστικτώδη σφαίρα. Η νομιμοποιημένη καταστροφή του ανθρώπου σε σημείο άρνησης βιολογικών θεμελίων είναι παραληρηματική. Στη Σκωτία από τον Απρίλιο θα είναι αδύνατο να πούμε ότι υπάρχουν δύο φύλα ή ότι ένα τρανς άτομο δεν είναι γυναίκα: έγκλημα μίσους. Ποινικοποίηση ενός υποτιθέμενου συναισθήματος, στο οποίο εντάσσεται πλήρως η διαφωνία ως προς την επίσημη εκδοχή, αναθέτοντας τον τοξικό ρόλο της αστυνομίας της σκέψης στον πληροφοριοδότη και στη δικαστική τάξη του πολυόμματου χωροφύλακα των μεταμοντέρνων αμαρτιών των σκέψεων, των λέξεων, έργων και παραλείψεων. Στη θέση του Θεού.

Ο Carl Schmitt είχε δίκιο που είδε μια εκκοσμικευμένη θεολογία σε κάθε διάχυτη ιδεολογία. Για τον Donoso Cortés κάθε πολιτική απόφαση κρύβει ένα θεολογικό θέμα. Η άμβλωση, η προώθηση της τρανσεξουαλικότητας, η ιδεολογία του φύλου είναι πυλώνες της κουλτούρας της ακύρωσης, αυθεντικές ψευδοθρησκείες στις οποίες προσφέρονται θυσίες, τιμωρώντας τους αντιφρονούντες με υποδειγματικό τρόπο, μεταμορφωμένους σε άπιστους. Η εισηγήτρια του ΟΗΕ για την ελευθερία της έκφρασης, Irene Kahn, δημοσίευσε μια έκθεση στην οποία συνιστά στις κυβερνήσεις και τους διαχειριστές των κοινωνικών δικτύων να φιμώνουν όσους εκφράζουν «παραδοσιακές» απόψεις για γάμο, έκτρωση, σεξουαλικότητα, φύλο, ταυτότητα. Λογοκρίνει και τιμωρεί για να υπερασπιστεί την ελευθερία της έκφρασης! Οξύμωρο της αντιστροφής.

Το παραλήρημα προχωρά με επίκεντρο τον Καναδά, τη χώρα των κρατικών δολοφονιών κατά των φτωχών και των αναπήρων, όπου η κυβέρνηση του υπερασπιστή του ανελεύθερου φιλελευθερισμού Τζάστιν Τριντό ετοιμάζεται να διώξει «εγκλήματα μίσους» με αποκρουστικές ποινές. Κάτω από το άψογο πρόσχημα της επιθυμίας προστασίας της ασφάλειας των παιδιών στο διαδίκτυο, ο νόμος που ονομάζεται Online Harm Protection Act θα επιτρέπει τη διαγραφή (όποιος έχει απαγορευτεί είναι ληστής...) όλου του περιεχομένου που οι αρχές θεωρούν "επιβλαβές", για παραδείγματα αναφορών στην παράνομη μετανάστευση ή στο λόμπι LGBT. Ο νόμος επιτρέπει σε όσους καταδικάζονται για «εγκλήματα έκφρασης» να τίθενται σε κατ' οίκον περιορισμό χωρίς όρια. Η «σκόπιμη προώθηση του μίσους» μπορεί να κοστίσει δύο έως πέντε χρόνια φυλάκιση. Η καταγγελία μπορεί να υποβληθεί από οποιονδήποτε πολίτη. Μαζική κατασκοπεία: η Στάζι της εκλιπούσας Ανατολικής Γερμανίας, που αυτοαποκαλούνταν δημοκρατική, ωχριά. Η αντεστραμμένη γλώσσα εκτείνεται στον φιλελεύθερο παράδεισο.

Η επανενωμένη Γερμανία δεν αποτελεί εξαίρεση και εγκρίνει έναν νόμο για τη δίωξη κριτικών απόψεων, που ορισμένοι έχουν ορίσει ως «το χειρότερο έργο λογοκρισίας που έχει δει στον ελεύθερο κόσμο». Ελεύθερος κόσμος: άλλη μια ανεστραμμένη έκφραση. Αυτός είναι ένας κανόνας που έχει σχεδιαστεί για να στοχεύει συγκεκριμένα ένα ανερχόμενο κόμμα, το Alternative fuer Deutschland , αλλά ο οποίος μπορεί εύκολα να χρησιμοποιηθεί εναντίον οποιουδήποτε διαφωνούντα. Για παράδειγμα, είναι νόμιμο να επιβάλλονται πρόστιμα σε όσους κοροϊδεύουν τη γερμανική κυβέρνηση στο Διαδίκτυο , το ίδιο που επέτρεψε να καταστραφεί χωρίς λέξη η μεγαλύτερη υποδομή της χώρας, ο αγωγός φυσικού αερίου Nordstream που πλήρωσαν οι Γερμανοί φορολογούμενοι. Στην περίπτωση του Καναδά, οι πλατφόρμες ροής και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα είναι νομικά υπεύθυνα για τον αποκλεισμό της «ρητουργίας μίσους». Στη συνέχεια, η φύση του περιεχομένου θα παρακολουθείται από ένα όργανο «ψηφιακής ασφάλειας» για να διασφαλιστεί ότι δεν επιτρέπονται απόψεις που η κυβέρνηση θεωρεί ριζοσπαστικές. Διπλό φίμωμα.

Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι τα αυτοπροσδιοριζόμενα κράτη ως υπερασπιστές των ελευθεριών και τα Ηνωμένα Έθνη δεσμεύονται σε αυτού του είδους την ατζέντα: το αληθινό πρόσωπο και το καταστροφικό δυναμικό όσων προωθούν ένα όραμα του κόσμου που αντιτίθεται στη φυσική τάξη. Μια ατζέντα που επιβάλλεται μέσω του ιδεολογικού αποικισμού μέσω της εμμονικής επανάληψης του μηνύματος και της απαγόρευσης της αντεξέτασης. Η άμβλωση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του έργου τους. Η ραγδαία μείωση του αριθμού των ανθρώπων στη γη είναι ένας στόχος, με τη βοήθεια της προπαγάνδας της ευθανασίας και του στείρου σεξ. Το τελικό παραλήρημα είναι η κατάργηση του ανθρώπου με υπαγωγή στο τεχνητό, μετά από αναγωγή σε ένα μόνο μοντέλο. Ο «πανομοιότυπος» άνθρωπος: ένα μέγεθος, ένα φύλο, μια σκέψη. Ελάχιστα συνειδητοποιούμε τι συμβαίνει. Από τη δικτατορία του σχετικισμού που κατήγγειλε ο Βενέδικτος XVI μεταβαίνουμε στον πλήρη μηδενισμό. Η άρνηση της ελευθερίας της συνείδησης -μεταμφιεσμένη ως περιεκτικότητα, αντίθεση στο μίσος, σεβασμός σε κάθε «αισθανόμενο ον»- είναι το σήμα ότι τα σύνορα που χωρίζουν την ελευθερία από την αυθαιρεσία έχουν ξεπεραστεί. Η ψεύτικη ανεστραμμένη θρησκεία είναι ένας όμιλος στον οποίο, εκτός από την καθολική άμβλωση, επιβάλλονται και άλλες ιδεολογίες τελευταίας γενιάς, η ζωώδης, ο αντιειδισμός, η θεωρία του φύλου. Όχι ιδέες, αλλά αναμφισβήτητες αλήθειες, πίνακες νόμου που ανακαλύπτεται η ανωτερότητα του φωτεινού παρόντος. Ως τέτοιοι εξυψώνονται σε δόγμα. Ο θρησκευτικός τους χαρακτήρας επιβεβαιώνεται από τη λογοκρισία, τη σημερινή μορφή αφορισμού. Καμία συζήτηση δεν επιτρέπεται - λόγω της ασέβειας του αντιπάλου. Αυτός είναι ο βαθύς λόγος για τη μετατροπή κάποιων συμπεριφορών (η μία είναι η άμβλωση) σε συνταγματικά δικαιώματα, ισοδύναμα των χθεσινών εντολών. Άλλοι πάσχοντες από παραλήρημα - στην παραλλαγή του ξύπνιου , το αναγκαστικό tabula rasa - είναι εκείνοι που μισούν την πολιτιστική κληρονομιά: η τελευταία παρρησία είναι η επιθυμία να απαγορευτεί ο Μπετόβεν. Η πρώτη ήταν η φεμινίστρια Susan McClary, η οποία το 1980 συνέκρινε την Ένατη Συμφωνία με «την οργή ενός αβοήθητου βιαστή». Τώρα ξύπνησαν μουσικολόγοι και συνθέτες λένε ότι η Πέμπτη είναι η πεμπτουσία όλων όσων είναι «πιο απεχθή στην κλασική μουσική και τη δυτική κουλτούρα. «Καλύτερα ραπ , τραπ, ηλεκτρονικός θόρυβος. Μια άλλη αυταπάτη με θρησκευτική χροιά είναι ο απόλυτος περιβαλλοντισμός, η πράσινη πεποίθηση. Έχει έναν κοσμικό κλήρο (σκεφτείτε τη συνοφρυωμένη, μονίμως προσβεβλημένη Γκρέτα) και μερικούς μεταμοντέρνους Ταλιμπάν ή Καθαρούς, τους ακτιβιστές της Τελευταίας Γενιάς και άλλα κινήματα, δεσμευμένους να υποτιμήσουν ή να καταστρέψουν την τέχνη, την υψηλότερη έκφραση του ανθρώπινου πνεύματος. Όπως πάντα, το σενάριο υπαγορεύεται από ψηλά. Οι νέες γενιές ενσταλάσσονται με ένα αίσθημα ενοχής για τις υποτιθέμενες ατασθαλίες του πολιτισμού προκειμένου να καλύψουν γιγάντιες διαδικασίες οικονομικής ανασυγκρότησης και ανθρωπολογικής αναδιάρθρωσης. Αποτέλεσμα ; Επιχειρήσεις όπως αυτή των επιμελητών της παγκοσμιοποιητικής ολιγαρχίας φωλιασμένης στην ΕΕ: πράσινα σπίτια , πόλεις με αργή και περιορισμένη κινητικότητα, τεχνητά τρόφιμα, έμφαση στον «μη ρυπογόνο» ηλεκτρισμό. Και για να το παράγουμε, δεν μολύνουμε; Πόση ηλεκτρική ενέργεια χρειάζεται για να τροφοδοτηθεί το ενεργοβόρο ψηφιακό μετασύμπαν; Πόσο νερό χρησιμοποιούμε για να δροσίσουμε τους αμέτρητους διακομιστές των fintech κολοσσών ; Η παραληρηματική πτυχή είναι ο δογματικός ανθρωποκεντρισμός που αρνείται ότι είναι τέτοιος. Ο περιβαλλοντισμός αναζητά μια ισορροπία μεταξύ φύσης και ανθρώπου. Η αποκατάσταση της φυσικής κατάστασης, της φανταστικής Αρκαδίας στην οποία διαπαιδαγωγούνται χωρίς αντιφάσεις, φέρνει την αλαζονεία του ανθρώπου σε παροξυσμό: ανακατασκευάζοντας τη φύση όπως ήταν κάποτε. Δηλαδή, υποκατάσταση του Δημιουργού. Είναι -με διαφορετικούς στόχους- το ίδιο σχέδιο του κυρίαρχου ανθρώπου. Anthropocene 2.0 παρά την άρνηση. Η οικολογική σκέψη βασίζεται στην υπόθεση ότι η φύση αποτελεί ένα αρμονικό σύστημα, που διέπεται από μια ισορροπία μεταξύ των συστατικών της. ένα όργανο του οποίου ο άνθρωπος είναι μέρος. Ο άνθρωπος, το μόνο όν που γνωρίζει όλα αυτά, έχει ρόλο φύλαξης, όχι αναδημιουργίας. Αυτό που προτείνουν οι παγκοσμιοποιητικές πολιτικές είναι ένας άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του κυρίαρχο σε σημείο να αλλάζει το κλίμα, σαν να είχε έναν πλανητικό θερμοστάτη ή να ήταν δημιουργός, ιδρυτής, σε σημείο να θέλει να αποκαταστήσει τον «φυσικό» κόσμο σύμφωνα με ένα μοντέλο δικό του το οποίο συνέλλαβε ο ίδιος.  Αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρούμε τη φύση μια μηχανή, ένα αντικείμενο που έχει διαμορφωθεί από τον άνθρωπο; Από εννοιολογική άποψη δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ αυτού του ανθρώπινου τύπου, του δημιουργού των φυσικών κύκλων, του εκ νέου ιδρυτή μιας αρχέγονης τάξης που είναι στην πραγματικότητα ο καρπός της σκέψης του, και του πυρετώδη homo faber ο οποιος στραγγίζει λίμνες και καθαρίζει δάση για να τα βάλει στην υπηρεσία της προόδου, η άλλη φανταστική θεότητα στην οποία είναι αφοσιωμένος; Και στις δύο περιπτώσεις ο άνθρωπος δεν βλέπει τον εαυτό του ως στοιχείο σε ισορροπία με το φυσικό περιβάλλον, αλλά ως ιδιοκτήτη. Ο κύριος του κόσμου, ο Προμηθέας που κλέβει τη φωτιά από τους θεούς, ή, για να ακολουθήσουμε τη βιβλική κοσμολογία, το ον που πιστεύει στην υπόσχεση του φιδιού στον Αδάμ και την Εύα. Σύμφωνα με τον ιστορικό Lynn White, η οικολογική κρίση του τεχνικού κόσμου, της σύγχρονης Δύσης, έχει θρησκευτική προέλευση και βασίζεται στη βιβλική επιβεβαίωση ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο για να τον θέσει στην υπηρεσία του ανθρώπου. «Γεμίστε τη γη και υποτάξτε την, και κυριαρχήστε στα ψάρια της θάλασσας και στα πουλιά του ουρανού και σε κάθε ζωντανό που κινείται στη γη. (Γένεσις, 1, 27). Αυτή η σχέση υπεροχής γίνεται τυραννική τη στιγμή που ο Θεός απομακρύνεται, σαν το θείο να ήταν κάτι ριζικά ξένο προς την ύλη, το καρτεσιανό res extensa . Σε έναν τέτοιο κόσμο, η θέληση για εξουσία είναι απαλλαγμένη από κάθε περιορισμό: ο άνθρωπος είναι ο μόνος κύριος, ο μόνος νόμος. Δεν έχει απομείνει τίποτα γι' αυτόν στη φύση που να απαιτεί φροντίδα, προστασία: η σχέση είναι μια σχέση καθαρής κυριαρχίας, σε σημείο ακόμη και υπέρβασης του είδους, της υπεράνθρωπης ιδέας να γίνει πλευρό όχι πια του Αδάμ αλλά της μηχανής, παράγόμενη σε σειρά. Όχι ένας επιστάτης, αλλά ένας χασάπης που δεν έχει ηθικούς ενδοιασμούς που τον εμποδίζουν να θυσιάσει το κοπάδι. Στις μέρες μας ο χασάπης έχει γίνει πιο ευγενικός. Δεν εμφανίζεται με αιματηρό μαχαίρι, φοράει το λευκό παλτό του θεραπευτή και του επιστήμονα που δίνει υγεία, μεταρρυθμίζει το κλίμα και αντικαθιστά τους αγρότες με ηλιακούς συλλέκτες. Πάντα Προμηθέας. Έκλεψε φωτιά από τους θεούς για να γίνει θεός και θεωρεί τα πάντα - φύση, ανθρώπους - αντικείμενο στη διάθεσή του. Ένας υποκριτικός θεός που ανακοινώνει την πρόθεσή του να αποκαταστήσει τη ροή τους στα ποτάμια, που εκμεταλλεύεται το ανθρώπινο γονιδίωμα αφού ανατέμνει τα βάθη της ύλης σαν να ήταν ένα γιγάντιο βενζινάδικο, σύμφωνα με την εικόνα του Χάιντεγκερ. Χασάπης ή επιστήμονας, συνεχίζει να τον κατατρώγει η ίδια αλαζονεία, η ίδια υπερβολή, η ύβρις που σπάει κάθε ισορροπία, διασχίζει κάθε σύνορο, εξερευνά κάθε άβυσσο. Ο Προμηθέας εξαπέλυσε, όπως προέβλεψε ο Χανς Γιόνας στην Αρχή της Ευθύνης, τον ανήθικο τιτάνα που ήταν απασχολημένος με τη μεταμόρφωση του κόσμου και του εαυτού του. Ο εξαναγκασμός της φύσης, το να πιστεύει κανείς ότι είναι θεός: η μεγαλύτερη από τις σύγχρονες αυταπάτες. Είναι η μάστιγα των καιρών όπου οι τρελοί οδηγούν τους τυφλούς.

Nuovo Giornale Nazionale - TRE PASSI NEL DELIRIO ( ULTIMA PARTE) (www-nuovogiornalenazionale-com.translate.goog)