Άρθρο του Mastro Titta
Παρουσίαση Marco Tosatti
Και τίποτα, προσπαθώ να πάω διακοπές, αλλά μετά έρχονται οι Σύμμαχοι της Θείας Ευχαριστίας, και τώρα ο Μάστρο Τίττα στον οποίο δεν μπορείς να πεις όχι. Γενικότερα, και ειδικότερα σε αυτό το άρθρο, που φαίνεται αριστοτεχνικό στην ειρωνεία του.
Καλή ανάγνωση και κοινή χρήση.
Το άρθρο
« Η πραγματικότητα είναι πιο σημαντική από την ιδέα », κελαηδάει ο Φραγκίσκος στον πρόλογο της λογοτεχνικής προσπάθειας των καρδιναλίων Hollerich και O'Malley για την κατάσταση των γυναικών στην Εκκλησία.
Και τίποτα, προσπαθώ να πάω διακοπές, αλλά μετά έρχονται οι Σύμμαχοι της Θείας Ευχαριστίας, και τώρα ο Μάστρο Τίττα στον οποίο δεν μπορείς να πεις όχι. Γενικότερα, και ειδικότερα σε αυτό το άρθρο, που φαίνεται αριστοτεχνικό στην ειρωνεία του.
Καλή ανάγνωση και κοινή χρήση.
Το άρθρο
« Η πραγματικότητα είναι πιο σημαντική από την ιδέα », κελαηδάει ο Φραγκίσκος στον πρόλογο της λογοτεχνικής προσπάθειας των καρδιναλίων Hollerich και O'Malley για την κατάσταση των γυναικών στην Εκκλησία.
Μαντέψατε; Μια κατάσταση που δεν εκτιμάται επαρκώς, σε σημείο που οι γυναίκες « υποφέρουν από έλλειψη αναγνώρισης ». Μετάφραση για τους διαφορετικούς αισθανόμενους: γυναίκες ιερείς. Ή ιερείς που νιώθουν γυναίκες, αποκαρδιωμένες ή όχι. Όχι ότι η διαφορά τραβάει πάντα τα βλέμματα ακόμα και το rebus sic stantibus , αλλά ας μην τό κουβεντιάζουμε.
Στην επικείμενη έκπληξη του Πνεύματος θα τους απευθυνθούμε ως * don *. Θα εξηγήσουν ότι στην πρώιμη Εκκλησία το «don*» ήταν η συντομογραφία του «γυναίκα»(donna).
Η «Αρχική Εκκλησία», αλλιώς γνωστή ως «αληθινή Εκκλησία», μοιάζει λίγο με τις κλανιές των δεινοσαύρων που προκάλεσαν την πρώτη κλιματική κρίση: κανείς δεν την έχει δει ποτέ, αλλά όλοι πιστεύουν στην ύπαρξή της.
Monsignor and Monsignors, voilà η Συνοδική Εκκλησία. The Rocky Horror Picture Church . Τίτλος του βιβλίου, ορόσημο των μεταρρυθμισμένων καθολικών πατριωτών, συγνώμη χαζούργημα (με την έννοια της ομηρίας προς τους μαχητικούς πιστούς): Γυναίκες και διακονίες στη Συνοδική Εκκλησία .
Αυτό που παραλείπει σεμνά το VaticanNews είναι ότι ο συν-συγγραφέας του τόμου είναι η Jo Bailey Wells , επίσκοπος της Αγγλίας και Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της Αγγλικανικής Κοινωνίας. Σύζυγος, κατά σύμπτωση, ιερέα (θα ήταν σχεδόν παρηγορητικά νέα, δεδομένου του σεξουαλικού κλίματος). Οικοδεσπότη, πώς είναι το κρασί;
Έχω παρατηρήσει σχετικά με όλο το χάρτινο υλικό που παρήγαγε ο Μπεργκόλιο και τα πιόνια του - εγκυκλίους, προτροπές, motu proprio, βιβλία, διαλογισμοί και ούτω καθεξής - ότι είναι πάντα πιο μπανάλ από τους λάτρεις που τα προωθούν.
Οποιοδήποτε άρθρο για τον Sorelli Tutti εκφράζει τις σκέψεις του Bergoglio με πιο διορατικό και ακριβή τρόπο από ό,τι ο ίδιος.
Στην περίπτωση του προλόγου του εν λόγω βιβλίου, η ανάγνωσή τους δύσκολα θα βρει πλεόνασμα σε σύγκριση με το άρθρο του VaticanNews . Πρόκειται για εκδόσεις που χρησιμεύουν για να δίνουν εντολές.
Ο εκτεταμένος προβληματισμός και ο συλλογισμός είναι αντιγηραντικό μακιγιάζ . Χρησιμεύει για να δώσει μια πολιτιστική πατίνα, σε περίπτωση που κάποιος άτακτος πιστεύει ότι οι δικοί μας αρχίζουν να γράφουν πράγματα ad mentula canis . Το βιβλίο διατηρεί τη μυθική αύρα της πνευματικότητας, αν και ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς είναι επίσης παραγωγικός συγγραφέας, έχοντας τρεις τίτλους στο ενεργητικό του.
Δεύτερη πτυχή: η αντισκέψη του Φραγκίσκου, « η πραγματικότητα είναι πιο σημαντική από την ιδέα ». Η ίδια η πραγματικότητα είναι μια ιδέα, ένα γεγονός που μάλλον ο Φράνσις αγνοεί.
Σκεφτείτε τον Bergoglio ως σεφ της τρατορίας που προσφέρει ορεκτικό με μπρουσκέτα, λιγκουίνι με σκόρδο, μοσχαρίσιο φιλέτο σε porchetta με μια πλευρά από κροκέτες πατάτας και το κέικ της γιαγιάς που είχε ετοιμάσει η γιαγιά σάν άγαμη. Μόνο που αντί να χωρίσει το φαγητό σε πιάτα, τα ανακατεύει όλα μαζί, σερβίροντάς σας ένα ωραίο ζεστό milkshake.
Η φόρμα είναι ουσία, μετά έρχεται η «πραγματικότητα» του Μπεργκόλιο: ο κρεμώδης φιδεϊσμός σε κανένας δεν ξέρει τι. Ο Brodoglio αποκαλεί αυτόν τον μαστροπό «πραγματικότητα».
Το να λες ότι η «πραγματικότητα» είναι πιο σημαντική από την «ιδέα» ακούγεται καλό, αλλά σημαίνει ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο. Εξαρτάται από ποια πραγματικότητα και πάνω απ' όλα ποια ιδέα: πάρτε μια πίτσα στον καθεδρικό ναό με την αρχή της ταυτότητας και της μη αντίφασης του Φραγκίσκου και του Αριστοτέλη, και πείτε μου αν μια θερμή Four Seasons ή η Μεταφυσική του Σταγειρίτη έχει εξαργυρώσει περισσότερους άντρες από τήν πνευματική και υλική τους δυστυχία . Το θείο υποκύπτει κατά των εντερικών λαχνών.
Στο ανώτατο επίπεδο η Εκκλησία είναι φεμινιστική και ομοφυλοφιλική γιατί είναι διφορούμενη και άλυτη ως προς την πίστη της. Ίσως τα προηγούμενα χρόνια ο Μπεργκόλιο προσπάθησε επίσης να πιστέψει, δεν διαφωνώ.
Όπως όλοι οι μέτριοι άνθρωποι που καλλιεργούν υπερβολικά μεγαλεπήβολες εικόνες του εαυτού τους, πιθίκησε τώρα αυτό, τώρα εκείνο χωρίς να τα καταφέρει σωστά, αποτυγχάνοντας γενικά.
Επιδεικνύει ένα πνευματικό βάθος που απλά δεν κατέχει.
Αυτή η υπερευαισθησία των ανώτερων κλιμακίων του Βατικανού προς τον γυναικείο κόσμο -και φεμινιστικό με την διεκδικητική έννοια- είναι ενδεικτική της καταναγκαστικής θηλυκότητας που διέπει αυτές τις (α)συνειδήσεις.
Παράφραση Battisti: γυναίκες, dududus, ψάχνουν για γκέι , που βρίσκουν προβλήματα.
Η ασυδοσία δεν είναι αρχικά ερωτική, αλλά ακριβώς ζήτημα πίστης ή απουσίας της.
Όταν αποκηρύσσει τον Θεό ή προσπαθεί να τον δαμάσει, ο άνθρωπος παύει να αναγνωρίζει τον εαυτό του.
Το αποτέλεσμα είναι ότι υπάρχει πάρα πολύ σκουπίδι τριγύρω.
Στην επικείμενη έκπληξη του Πνεύματος θα τους απευθυνθούμε ως * don *. Θα εξηγήσουν ότι στην πρώιμη Εκκλησία το «don*» ήταν η συντομογραφία του «γυναίκα»(donna).
Η «Αρχική Εκκλησία», αλλιώς γνωστή ως «αληθινή Εκκλησία», μοιάζει λίγο με τις κλανιές των δεινοσαύρων που προκάλεσαν την πρώτη κλιματική κρίση: κανείς δεν την έχει δει ποτέ, αλλά όλοι πιστεύουν στην ύπαρξή της.
Monsignor and Monsignors, voilà η Συνοδική Εκκλησία. The Rocky Horror Picture Church . Τίτλος του βιβλίου, ορόσημο των μεταρρυθμισμένων καθολικών πατριωτών, συγνώμη χαζούργημα (με την έννοια της ομηρίας προς τους μαχητικούς πιστούς): Γυναίκες και διακονίες στη Συνοδική Εκκλησία .
Αυτό που παραλείπει σεμνά το VaticanNews είναι ότι ο συν-συγγραφέας του τόμου είναι η Jo Bailey Wells , επίσκοπος της Αγγλίας και Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της Αγγλικανικής Κοινωνίας. Σύζυγος, κατά σύμπτωση, ιερέα (θα ήταν σχεδόν παρηγορητικά νέα, δεδομένου του σεξουαλικού κλίματος). Οικοδεσπότη, πώς είναι το κρασί;
Έχω παρατηρήσει σχετικά με όλο το χάρτινο υλικό που παρήγαγε ο Μπεργκόλιο και τα πιόνια του - εγκυκλίους, προτροπές, motu proprio, βιβλία, διαλογισμοί και ούτω καθεξής - ότι είναι πάντα πιο μπανάλ από τους λάτρεις που τα προωθούν.
Οποιοδήποτε άρθρο για τον Sorelli Tutti εκφράζει τις σκέψεις του Bergoglio με πιο διορατικό και ακριβή τρόπο από ό,τι ο ίδιος.
Στην περίπτωση του προλόγου του εν λόγω βιβλίου, η ανάγνωσή τους δύσκολα θα βρει πλεόνασμα σε σύγκριση με το άρθρο του VaticanNews . Πρόκειται για εκδόσεις που χρησιμεύουν για να δίνουν εντολές.
Ο εκτεταμένος προβληματισμός και ο συλλογισμός είναι αντιγηραντικό μακιγιάζ . Χρησιμεύει για να δώσει μια πολιτιστική πατίνα, σε περίπτωση που κάποιος άτακτος πιστεύει ότι οι δικοί μας αρχίζουν να γράφουν πράγματα ad mentula canis . Το βιβλίο διατηρεί τη μυθική αύρα της πνευματικότητας, αν και ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς είναι επίσης παραγωγικός συγγραφέας, έχοντας τρεις τίτλους στο ενεργητικό του.
Δεύτερη πτυχή: η αντισκέψη του Φραγκίσκου, « η πραγματικότητα είναι πιο σημαντική από την ιδέα ». Η ίδια η πραγματικότητα είναι μια ιδέα, ένα γεγονός που μάλλον ο Φράνσις αγνοεί.
Σκεφτείτε τον Bergoglio ως σεφ της τρατορίας που προσφέρει ορεκτικό με μπρουσκέτα, λιγκουίνι με σκόρδο, μοσχαρίσιο φιλέτο σε porchetta με μια πλευρά από κροκέτες πατάτας και το κέικ της γιαγιάς που είχε ετοιμάσει η γιαγιά σάν άγαμη. Μόνο που αντί να χωρίσει το φαγητό σε πιάτα, τα ανακατεύει όλα μαζί, σερβίροντάς σας ένα ωραίο ζεστό milkshake.
Η φόρμα είναι ουσία, μετά έρχεται η «πραγματικότητα» του Μπεργκόλιο: ο κρεμώδης φιδεϊσμός σε κανένας δεν ξέρει τι. Ο Brodoglio αποκαλεί αυτόν τον μαστροπό «πραγματικότητα».
Το να λες ότι η «πραγματικότητα» είναι πιο σημαντική από την «ιδέα» ακούγεται καλό, αλλά σημαίνει ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο. Εξαρτάται από ποια πραγματικότητα και πάνω απ' όλα ποια ιδέα: πάρτε μια πίτσα στον καθεδρικό ναό με την αρχή της ταυτότητας και της μη αντίφασης του Φραγκίσκου και του Αριστοτέλη, και πείτε μου αν μια θερμή Four Seasons ή η Μεταφυσική του Σταγειρίτη έχει εξαργυρώσει περισσότερους άντρες από τήν πνευματική και υλική τους δυστυχία . Το θείο υποκύπτει κατά των εντερικών λαχνών.
Στο ανώτατο επίπεδο η Εκκλησία είναι φεμινιστική και ομοφυλοφιλική γιατί είναι διφορούμενη και άλυτη ως προς την πίστη της. Ίσως τα προηγούμενα χρόνια ο Μπεργκόλιο προσπάθησε επίσης να πιστέψει, δεν διαφωνώ.
Όπως όλοι οι μέτριοι άνθρωποι που καλλιεργούν υπερβολικά μεγαλεπήβολες εικόνες του εαυτού τους, πιθίκησε τώρα αυτό, τώρα εκείνο χωρίς να τα καταφέρει σωστά, αποτυγχάνοντας γενικά.
Επιδεικνύει ένα πνευματικό βάθος που απλά δεν κατέχει.
Αυτή η υπερευαισθησία των ανώτερων κλιμακίων του Βατικανού προς τον γυναικείο κόσμο -και φεμινιστικό με την διεκδικητική έννοια- είναι ενδεικτική της καταναγκαστικής θηλυκότητας που διέπει αυτές τις (α)συνειδήσεις.
Παράφραση Battisti: γυναίκες, dududus, ψάχνουν για γκέι , που βρίσκουν προβλήματα.
Η ασυδοσία δεν είναι αρχικά ερωτική, αλλά ακριβώς ζήτημα πίστης ή απουσίας της.
Όταν αποκηρύσσει τον Θεό ή προσπαθεί να τον δαμάσει, ο άνθρωπος παύει να αναγνωρίζει τον εαυτό του.
Το αποτέλεσμα είναι ότι υπάρχει πάρα πολύ σκουπίδι τριγύρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου