1ο Ψηφιακό Αρχονταρίκι με τον Αρχιμ. Ζαχαρία (Ζάχαρου), «Ο Χριστιανός ως...

1ο Ψηφιακό Αρχονταρίκι με τον Αρχιμ. Ζαχαρία (Ζάχαρου), «Ο Χριστιανός ως εικόνα της Πεντηκοστής»

Απομαγνητοφώνηση αποσπασμάτων

Ερωτήσεις και Απαντήσεις

44.24 Ήθελα να ρωτήσω, όταν ο Κύριος είπε στους Αποστόλους, αν τινών αφήτε αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατείτε κεκράτηνται. Υπάρχει περίπτωση πρεσβύτεροι να μη συγχωρήσουν αμαρτίες, όχι προς στιγμήν, για συμμόρφωση του εξομολογουμένου, αλλά για πάντα;

Με συγχωρείτε, δεν κατάλαβα την ερώτηση.

Επειδή ο Κύριος είπε στους Αποστόλους, ότι αν συγχωρήσουν τις αμαρτίες είναι συγχωρημένες, αν δε τις συγχωρήσουν δε θα είναι. Υπάρχει περίπτωση κάποιος πνευματικός να μην συγχωρήσει τον εξομολογούμενο.[ Η ΠΕΜΨΙ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΦΟΡΟΥΣΕ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ. Ο ΛΟΓΟΣ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟΝ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ-ΑΓΙΟΣ ΓΡ. ΠΑΛΑΜΑΣ. ΟΣΩΝ ΔΕΝ ΔΕΧΘΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΦΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΝΑΞΤΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΣΑΣ. Ο ΑΠ. ΠΕΤΡΟΣ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΜΕ ΤΟ ΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΓΟ ΣΥΜΕΩΝ. ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΛΑΝΗ Η ΟΠΟΙΑ ΤΑΥΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΛΗΡΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ] 

Δεν είναι συνηθισμένο, αλλά νομίζω υπάρχει περίπτωση. Γι’ αυτό και εμείς όταν προσεγγίζουμε τους πνευματικούς, πρέπει να προσεγγίζουμε με ταπείνωση και με προσευχή. Και αυτοί θα πληροφορηθούν στην καρδιά τους, και εκείνοι θα μιλήσουν σε μας από την καρδιά τους, εκείνο που τους δίνει ο Θεός από τη δική τους προσευχή. Την επίγνωση του θελήματος του Θεού την έχουμε από δυο παράγοντες. Από την επιθυμία μας και την προσευχή μας να γνωρίσουμε αυτό το θέλημα του Θεού δια μέσου του αγίου πνευματικού μας και την προσευχή του πνευματικού, να του χαρίσει ο Θεός την επίγνωση του θελήματος Του να τη μεταδώσει στον προσερχόμενο σε αυτόν.

47.45 Θέλω να ρωτήσω κατά πόσο πρέπει τον πνευματικό να τον ρωτούμε, να παίρνει αποφάσεις ο πνευματικός για μας. Δεν είναι μια νοσηρή κατάσταση αυτή; Για τη ζωή μας, να παίρνει απόφαση για τη ζωή μας. Γιατί αν περιμένουμε από τον εξομολόγο να μας κατευθύνει σε όλα τα θέματα, μήπως είναι κάτι άρρωστο;

Τι να σας πω; Η τέλεια υπακοή είναι δυνατή μόνο σ’ ένα μοναστήρι. Διότι στο μοναστήρι είναι όλη η ζωή οργανωμένη και ορχηστρωμένη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όταν ο άνθρωπος ζει στον κόσμο, ζει σε άλλες συνθήκες, δεν είναι όλα όσα κάνει, και οι εργασίες του που κάνει, και οι τόποι που βρίσκεται, τόποι στους οποίους βασιλεύει το θέλημα του Θεού. Μπορούμε να ρωτήσουμε συμβουλή τον γέροντα, αλλά δεν μπορούμε να του ζητούμε για κάθε λεπτομέρεια, διότι η ζωή μας δεν είναι όλη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Αυτό είναι μόνο δυνατό μέσα στο μοναστήρι, που εκεί όλα όσα γίνονται, είτε εργασία, είτε προσευχή, είτε ακολουθία, είτε τράπεζα, όλα είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού οργανωμένα. Έχει σημασία το κάθε τι, για να μένουμε πάντοτε στην ευλογία του θελήματος του Θεού, στο οποίο υπάρχει η ζωή, και η ζωή, και το περισσό της ζωής.

52.04 Μπορούμε να βιώσουμε τα ενεργήματα του Αγίου Πνεύματος ακόμη και στο σώμα μας;

Μα όλη η σωτηρία μας τεκμηριώνεται στο σώμα μας. Που αλλού; Αρχίζει με ένα συγκεκριμένο τόπο, την καρδιά μας, εκεί αισθανόμαστε θέρμη, εκεί αισθανόμαστε τα πρώτα ενεργήματα της χάριτος του Θεού. Αλλά σιγά σιγά, αυτή η χάρις επεκτείνεται σε όλα τα μέρη του σώματος μας, και αυτή η χάρη γίνεται η υπόσταση του ανθρώπου, διότι ενυποστασιάζει όλη τη φύση του. Και το βλέπουμε ακόμα και στα ταπεινά μας μέτρα, όταν έχουμε λίγη συντριβή, ταπείνωση, κατάνυξη, βλέπουμε ότι ελέγχουμε κάθε νόημα μας, κάθε κίνηση της καρδιάς μας. Ε, όταν βασιλεύσει η χάρις του Θεού στην καρδιά μας, σε όλο το σώμα μας, τότε ο Κύριος εβασίλευσε μέσα μας, τότε ο Κύριος εσκήνωσε μέσα στην καρδιά μας, ο Ίδιος. Η χάρι του γίνεται το περίβλημα μας, γίνεται η υπόσταση μας. Αυτό είναι. Ένα αυτό. Ένα άλλο, να το πω, διότι πάρα πολύ το ζούμε οι μοναχοί αυτό. Ξέρουμε ότι όταν μας χτυπήσει ένας λογισμός από τον εχθρό, αντιστεκόμαστε με την προσευχή, και παλεύουμε με την προσευχή, και με την χάρη του Θεού νικούμε, και μπορεί και καμιά φορά να ηττηθούμε. Αλλά εάν ελάβαμε Πνεύμα Άγιο στην καρδιά μας, τότε οι αντιδράσεις μας θα είναι πάντοτε αυτομάτως σύμφωνα με το πνεύμα των εντολών του Χριστού. Αυτό δείχνει ότι ελάβαμε χάριν Πνεύματος Αγίου. Όταν οι αντιδράσεις μας σε κάθε φαινόμενο της ζωής είναι αυτομάτως σύμφωνα με την εντολή του Χριστού, τότε είμαστε σε πολύ καλή και ευνοϊκή πνευματικά κατάσταση. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Μια φορά ήρθε ένας ασκητής από την έρημο της Αιγύπτου να πουλήσει το εργόχειρο του στην Αλεξάνδρεια. Ένας εκεί πατέρας, που είχε μια δαιμονισμένη κόρη, ήθελε πολύ, γύρευε βοήθεια, κάποιος να θεραπεύσει την κόρη του. Οι άλλοι Χριστιανοί του είπανε, μόνο οι μοναχοί που έρχονται από την έρημο θα μπορέσουν να σε βοηθήσουν. Αλλά δε θέλουν να κάνουν θαύμα, διότι μετά οι άνθρωποι θα τρέχουν σε αυτούς στην έρημο, και θα χάσουν την ησυχία και τη ζωή τους. Και αυτός τότε στον πόνο, και βέβαια εμπνεόμενος από τη χάρη του Θεού, συνέλαβε το εξής σχέδιο: προσκάλεσε τον μοναχό στο σπίτι, προφασιζόμενος να αγοράσει από αυτόν το εργόχειρο του. Όταν μπήκε ο μοναχός στο σπίτι, ήρθε η δαιμονισμένη κόρη και του δίνει ένα μεγάλο ράπισμα του μοναχού. Και αυτός τότε έστρεψε και την άλλη παριά του προσώπου του. Δηλαδή αντέδρασε αμέσως και φυσιολογικά σύμφωνα με την εντολή του Χριστού. Και τότε η κόρη έπεσε κάτω, άφρισε, παιδεύτηκε, και σηκώθηκε θεραπευμένη και ελεύθερη από το ακάθαρτο πνεύμα. Ούτε καν προσευχήθηκε ο μοναχός γι’ αυτό. Προσευχή ήταν όλο του το είναι. Και η φυσιολογική αντίδραση του, η τέλεια αντίδραση του, σύμφωνα με το πνεύμα της εντολής του Χριστού εξέβαλε το δαιμόνιο. Υπάρχουν πολλά κριτήρια που τεκμηριώνεται η χάρις του Θεού, η χάρις της σωτηρίας, μέσα ακόμα και στο σώμα μας. Μπορώ να σας πω και κάτι άλλο. Ο ύπνος είναι μια εικόνα του θανάτου. Όταν κοιμόμαστε, είμαστε παραδομένοι στον ύπνο, στον θάνατο. Ξέρουμε ότι ακόμα και στον ύπνο συνεχίζουμε να έχουμε σκέψεις, αισθήματα, και τα λοιπά. Και πολλές φορές ο εχθρός θέλει να μας ενοχλήσει στον ύπνο, υποβάλλοντας μας εικόνες ή αμαρτωλές κινήσεις. Εάν την ώρα του πειρασμού μέσα στον ύπνο εμείς αντιδράσουμε φυσιολογικά απορρίπτοντας την πρόταση του εχθρού, σημαίνει είμαστε σωσμένοι. Διότι έπιασε η χάρις του Θεού μέσα μας, και ο πειρασμός που έρχεται από τον εχθρό είναι τόσο λεπτός, που φαίνεται ανίσχυρος, φεύγει σαν ένα αεράκι, χωρίς να προκαλέσει καμιά ζημιά και καμιά μόλυνση στον άνθρωπο του Θεού. Έτσι βεβαίως, ο αγιασμός φαίνεται πάνω απ’ όλα στο σώμα του ανθρώπου, και όταν προσεύχεται ο άνθρωπος, προσεύχεται και με το σώμα του. Θυμάμαι μια διήγηση από τον πατέρα Παΐσιο. Αισθανότανε ότι δεν είχε έμπνευση καθόλου να προσευχηθεί. Και οι άγιοι περνάνε από τέτοιες στιγμές. Και στάθηκε έτσι κατά πρόσωπο του εχθρού, και του λέει: μου πήρες και τον νου, μου πήρες και την καρδιά, και δεν μπορώ να προσευχηθώ, αλλά δεν μπορείς να μου πάρεις και το σώμα. Θα προσευχηθώ με το σώμα μου. Και αρχίζει να κάνει μετάνοιες επικαλούμενος το όνομα του Χριστού, και σε λίγη ώρα αποκαταστάθηκε η προσευχή μέσα του. Βλέπετε, όπως το σώμα καμιά φορά μπορεί να τραβήξει τον άνθρωπο προς τα κάτω, το σώμα επίσης γίνεται και υπηρέτης του ανθρώπου στην άνοδο του προς τον Θεό. το σώμα είναι συνδεδεμένο με τη σωτηρία μας, και η χάρις του Θεού ενεργεί εξίσου, και στην ψυχή και στο σώμα μας και στο πνεύμα μας και στις αισθήσεις μας.

59.40 (π. Σωφρόνιος) Το ερώτημα μου έχει να κάνει σχετικά με το μυστήριο του Χρίσματος, που λαμβάνουμε και μας σφραγίζει ο ιερεύς σταυροειδώς όλο μας το σώμα και λαμβάνουμε σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου όταν μας λέγει. Αυτό το μυστήριο του Χρίσματος συνήθως δεν το αντιλαμβανόμαστε σήμερα, γιατί γίνεται μαζί με το βάπτισμα στον νηπιοβαπτισμό. Πείτε μας λίγο για τη σπουδαιότητα αυτού του μυστηρίου, σε σχέση με τον άνθρωπο σαν εικόνα της Πεντηκοστής που μας είπατε.

Και εγώ δεν ξέρω πολλά πράγματα, αλλά θα σας πω κάτι. Κοιτάξτε, όταν βαπτιζόμαστε, ενδυόμαστε τη φύση του Χριστού, την ανθρώπινη φύση του Χριστού, στην οποία κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητος. Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθειτε, Χριστόν ενεδύσασθε, λέγει ο Απόστολος. Δηλαδή παίρνουμε τη ζωή, την άγια, τη χάρη, τη δωρεά του Θεού, τη δωρεά του Πνεύματος. Η σφραγίδα που μπαίνει σε όλα τα μέλη του σώματος μας είναι να σφραγίσει και να μαρτυρήσει ότι η χάρις αυτή του βαφτίσματος μεταδίδεται σε όλο τον άνθρωπο. Αλλά για να διατηρηθεί αυτή η κατάσταση χρειάζεται να θρέψουμε την ψυχή μας και με την εργασία των εντολών του Θεού. Όταν βγαίνουμε από την κολυμβήθρα είμαστε ενδεδυμένοι με την ανθρώπινη φύση του Χριστού στην οποία κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητος, και όταν εναποτεθεί η σφραγίδα του αγίου χρίσματος, η σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου σε μας, παίρνουμε και τη μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος ότι είμαστε ενωμένοι με το Χριστό;;;;[ΣΦΡΑΓΙΖΕΙ Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΩΣΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟΤΡΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΩΞΕΙ. ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟΝ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ] Αλλά, για να κρατήσουμε αυτή την κατάσταση και να γίνει μόνιμη, χρειάζεται ο άνθρωπος να παραμείνει σε μια τέλεια προσπάθεια, να εκπληρώνει συνεχώς στη ζωή του τις εντολές του Χριστού. Και αν εμείς χάνουμε αυτή τη δωρεά, μάλλον δεν τη χάνουμε, αλλά τη νοθεύουμε, από τη λάσπη των αμαρτιών μας, είναι διότι αμελούμε να εργαστούμε τις εντολές του Χριστού. Γι’ αυτό και όταν αρχίσουμε να μετανοούμε και να παίρνουμε στα σοβαρά το λόγο του Χριστού, αρχίζει να αποκαθαίρεται η καρδιά μας, και να γίνεται πιο αισθητή στο όνομα του Χριστού και στη φωτιστική ενέργεια του λόγου Του. Δεν ξέρω και εγώ πολλά πράγματα γι’ αυτό, δεν ασχολήθηκα και δεν διάβασα, αλλά κάτι βασικό λέμε.

1.09.30 (π. Χρήστος Τσέλιος) …επειδή πάμε για την Πεντηκοστή, και είπατε, όπως γράφουν οι Πράξεις, ότι ο κόσμος τους κορόιδευε, και λέει ότι είναι μεθυσμένοι. Υπάρχει ένα θέμα, που το συζητάω με διάφορους άλλους ιερείς, όχι πολλούς βέβαια, αλλά ταλαιπωρημένους, και θέλω έτσι τη γνώμη σας να μου πείτε. Όλα όσα μας είπατε, και διαβάζουμε στα βιβλία που έχουν γραφτεί στην εποχή μας πάρα πολλά και πολύ καλά, και τα δικά σας και του γέροντα Σωφρονίου, είναι ένας πλούτος στη γλώσσα του Θεού. Πολλές φορές οι ιερείς όμως, όταν έρχονται σε επαφή με Χριστιανούς, βλέπω, βλέπουμε ότι δεν μπορούνε να πιαστούνε, και να βρούνε μια μικρή αφορμή, ώστε να μπορέσουνε να μεταδώσουνε κάτι λίγο απ’ τον πλούτο αυτόν. Και μάλιστα βλέπουνε ότι οι Χριστιανοί θέλουνε να σεβαστούμε κιόλας την πνευματική τους κατάσταση, της ακηδίας τους, μη τυχόν και μου πεις κάτι, δηλαδή ούτε καν να τολμήσεις. Εμένα μου θυμίζει αυτό με τον Άγιο Παΐσιο που πηγαίνανε και τους έλεγε για τα ροδάκινα τους…και δεν έκανε πνευματική συζήτηση, όταν έβλεπε ότι οι άνθρωποι δεν είχαν τέτοιες ανησυχίες. Υπάρχουν πολλοί ιερείς λοιπόν, οι οποίοι τρόπον τινά αποσύρονται από αυτή την ας πούμε προσπάθεια. Δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που είναι σε χωριό, και δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος να μπορούνε να κάνουν τέτοια πνευματική εργασία. Αυτοί αποφασίζουνε μια εσωστρέφεια πνευματική. Αφού εσύ δε θέλεις τον πλούτο μου, εγώ θα χαρώ με τον πλούτο που έχω. Αυτό θεωρείται προδοσία στην ιεροσύνη τους;… Έχουνε τον πλούτο της θεολογίας, αλλά αφού βλέπουν ότι κανένας δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει απ’ αυτόν τον πλούτο, που έχει ο ιερέας, αυτός άμα στραφεί σε μια εσωστρέφεια πνευματική, θεωρείται προδοσία στην αποστολή της ιεροσύνης του; [ΠΛΟΥΤΟΣ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ]

Δεν είναι προδοσία, αλλά δεν είναι το τέλειο αδελφέ μου. Δεν είναι το τέλειο. Γιατί δεν καταφεύγουμε στη ζωή του Κυρίου, του Διδασκάλου μας; Εις εστίν ημών ο Διδάσκαλος, ο Ιησούς Χριστός. Τι έκανε σε τέτοιες περιπτώσεις; Για κοιτάξτε πως συναντάει τη Σαμαρείτιδα γυναίκα, γυναίκα διαβεβλημένη, αιρετικιά, και δεν την επιτιμά σε τίποτε. Την κάνει, όπως λέγαμε προηγουμένως, για τον σεβαστό μας γέροντα πατέρα Εφραίμ, να αισθάνεται τιμημένη μπροστά στον Κύριο, και τότε ανοίγει η ψυχή της, και σιγά σιγά την ανεβάζει και την κάνει Ισαπόστολο. Δηλαδή πρέπει εμείς οι ιερείς να θυμούμαστε, ότι ο Κύριος είπε ένα παράδοξο λόγο, «ο διακονών μείζων του ανακειμένου». Δηλαδή εκείνος που ταπεινώνεται και διακονεί, είναι ανώτερος από εκείνον που δέχεται τη διακονία. Δηλαδή με άλλα λόγια, αν πράγματι θέλουμε να μιμηθούμε τον Διδάσκαλο μας, πρέπει να’ μαστε ταπεινοί και να βάζουμε τον εαυτό μας κάτω από αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται να βοηθηθούν από μας. Όπως έκανε ο Κύριος με τη Σαμαρείτιδα. Ταπείνωσε τον εαυτό του και τον έβαλε πιο κάτω από αυτήν, σαν να είχε ανάγκη από αυτήν , και της ζήτησε και νερό, και ήτανε ένας τρόπος για να την τιμήσει, και αυτή όταν αισθάνθηκε τιμή βγήκε από μέσα η καρδιά της, το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού, και ήταν έτοιμη να δεχθεί το λόγο για την αληθινή λατρεία του Θεού, που της είπε ο Κύριος. Έτσι εμείς οι ιερείς, ο Θεός να με συγχωρέσει που το λέω αυτό, διότι αποτυγχάνω πολλές φορές σ’ αυτό, για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που έρχονται σε μας, πρέπει να βάλουμε τον εαυτό μας πιο κάτω απ’ αυτούς. Δηλαδή να ταπεινωθούμε, πολλές φορές χωρίς να πούμε λέξη, με ταπείνωση και προσοχή να τους ακούσουμε, και με ταπείνωση να τους μιλήσουμε. Χωρίς να τους προσβάλουμε σε οτιδήποτε. Να αισθανθούνε τιμημένοι, όπως ακριβώς η Σαμαρείτιδα με τον Κύριο. Άλλες περιπτώσεις. Βλέπουμε ο Ναθαναήλ προσεγγίζει τον Κύριο με κάποιο αγέρωχο τρόπο και αυθαίρετο, και όμως ο Κύριος τον τιμάει, και αυτός βρίσκει την αληθινή πίστη, και τον ομολογεί ως τον Βασιλιά του Ισραήλ, και παίρνει την υπόσχεση από τον Κύριο ότι θα δει και μεγαλύτερα. Θα δει πιο μεγάλα μυστήρια από το Θεό. Παίρνουμε τον Νικόδημο που επισκέπτεται τον Κύριο δια νυκτός. Έρχεται στον Κύριο φοβισμένος, και ο Κύριος δεν τον επιτιμά ως δειλόν να Τον ομολογήσει. Και κάθεται και του μεταδίδει την πιο υψηλή πνευματική διδασκαλία της Καινής Διαθήκης, για την πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου. …Βεβαίως δεν είναι απόλυτο διότι ο καθένας έχει και την προσωπικότητα του, και οι άνθρωποι αν έχουν τον καθορισμό να είναι αρνητικοί, δεν μπορεί να τους αλλάξει κανένας. Αλλά από τη δική μας μεριά οι ιερείς πρέπει να ταπεινωθούμε, να τιμήσουμε κάθε άνθρωπο που μας προσεγγίζει, και αυτή η ταπείνωση θα προσελκύσει στη συνάντηση τη χάρη του Θεού, που θα ενεργήσει στους ανθρώπους, δίοτι όπως λέει η Γραφή, ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν. Ένα που μου έρχεται στο μυαλό… Και εξαρτάται με ποιο τρόπο θα μιλήσεις σε ένα φιλόσοφο, με διαφορετικό τρόπο θα μιλήσεις σε μια γυναικούλα που πέθανε η κότα της, και δεν έχει το αυγό κάθε μέρα, όπως είχε συνηθίσει, και να την παρηγορήσεις. Διαφορετικά θα μιλήσεις σε κάθε άνθρωπο, ανάλογα με την προέλευση του. Με το επίπεδο ζωής στο οποίο διάγει…μου θυμίζει και τον λόγο του Αποστόλου Παύλου, που λέει, τα πάντα γέγονα τοις πάσι, ίνα τινάς κερδίσω. Δεν λέει όλους, διότι είναι το μυστήριο όπως είπαμε της ελευθερίας του ανθρώπου, ίνα τινάς κερδίσω. Αλλά και αυτό το τινάς για να τα καταφέρει, τα πάντα γέγονε τοις πάσι, έβαλε δηλαδή τον εαυτό του κάτω από όλους. Θυμάμαι ο γέροντας μια φορά μου λέει, ήμουν στο γραφείο μαζί του, για να βοηθήσω μερικούς που μπήκανε σε αυτό το γραφείο, πάντοτε έβαζα τον εαυτό μου κάτω από αυτούς. Δηλαδή εταπείνωνε τον εαυτό του σφόδρα. Συγχωρέστε με.

1.18.00 Οι πατέρες λένε για την προσωπική Πεντηκοστή. Με λίγα λόγια τι σημαίνει και πως μπορούμε επιτύχουμε την προσωπική μας Πεντηκοστή;

Ο Απόστολος Παύλος λέει, πληρούσθε Πνεύματος Αγίου. Όχι μόνο να αποκτήσουμε το Πνεύμα το Άγιο, αλλά να γεμίσουμε με Πνεύμα Άγιο. Πως μπορούμε να γεμίσουμε με Πνεύμα Άγιο; Δεν μας έδωσε μια εντολή ο Θεός αδιάκριτα, χωρίς να μας δώσει και τη δυνατότητα να το καταφέρουμε. Πως γινόμαστε πλήρεις Πνεύματος Αγίου; Και σε άλλα μέρη ο Απόστολος λέει κατ’ επανάληψιν, ουκ οίδατε αδελφοί ότι ναός του Θεού εστέ; Και ο Θεός ενοικεί εν υμίν; Δεν ξέρετε αδελφοί ότι είστε ναός του Θεού και ότι ο Θεός κατοικεί μέσα σας; Δηλαδή μας εντέλλεται να γεμίζουμε με Πνεύμα Άγιο και ο καθένας από μας να γίνει ναός του Θεού. Πως γίνεται αυτό το πράγμα; Δεν μας εγκατέλειψε στην τύχη και να μας μια τόσο φοβερή και μεγάλη εντολή. Μας έδωσε πολλά μέσα. Θα μιλήσω για τρία με συντομία. Το ένα μας έδωσε το όνομα Του. Όταν επικαλούμαστε με προσοχή και ευλάβεια το όνομα του Παντοκράτορος Ιησού, σιγά σιγά, επειδή αυτό το όνομα είναι ενωμένο με το πρόσωπο του Κυρίου, γίνεται το όχημα της χάριτος του προσώπου Του. Και παίρνουμε τα ίχνη της χάριτος Του. Και σιγά σιγά, μαζεύονται αυτά ίχνη του Θεού, της χάριτος του Θεού στην καρδιά μας, και όταν φτάσουν σε μια πληρότητα, βλέπουμε ότι εκεί έχει ανεγερθεί ο ναός του Θεού και κατοικεί εκεί ο Χριστός. Κατοικήσαι τον Χριστόν δια της πίστεως εν ταις καρδίαις ημών, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος. Να ένας τρόπος που γινόμαστε κατοικητήριον του Θεού, ναός του Θεού, που πληρούμαστε με Πνεύμα Άγιον, με την επίκληση του ονόματος του Παντοκράτορος Ιησού. Δεύτερο, ο λόγος του Χριστού. Το Ευαγγέλιο Του, και όλων των Γραφών δόθηκαν από το Πνεύμα του Θεού. Ο Θεός στην αρχή της Δημιουργίας είπε, και με τον λόγο Του τα πάντα ήρθαν στο είναι, ο Θεός είπε, και ο λόγος του έγινε η δημιουργία, του έργο Του. Έτσι και σε μας, όταν δεχόμαστε με πίστη το λόγο Του, προσπαθούμε να τον κάνουμε νόμο της ζωής μας, σιγά σιγά αυτός ο λόγος ενεργεί δημιουργικά σε μας, και μαζεύει τη χάρη του Χριστού στην καρδιά μας. Είτε χάρη του Χριστού πούμε, είτε χάρη του Αγίου Πνεύματος, είναι το ίδιο, ο Θεός έχει μια χάρη, μια ενέργεια, διότι έχει μια φύση, και η χάρη απορρέει από τη φύση, και αυτή η φύση είναι περιεχόμενο της κάθε μιας από τις τρεις υποστάσεις του Χριστού. Έτσι λοιπόν, όπως με το όνομα, έτσι και με τον λόγο Του μαζεύουμε τα ίχνη της χάριτος Του. Που όταν φτάσουν σε μια πληρότητα στην καρδιά μας οικοδομείται ο ναός ο άγιος του Θεού…τρίτο μέσο και το μεγαλύτερο. Στη λειτουργία που κάνουμε, ο καθένας μας έρχεται στη λειτουργία φέροντας ένα μικρό χάρισμα που εργάστηκε στον ιδιωτικό του χώρο, δηλαδή με την μετάνοια του. Έχει μέσα διαθέσεις πνευματικές, μια λαχτάρα πνευματική, έχει μέσα μια προσδοκία, και έρχεται και τα καταθέτει στη σύναξη, δηλαδή στα δώρα που προσφέρει η Εκκλησία στον Χριστό. Και ο ιερέας στην προσευχή του θα αναφέρει όλα αυτά τα χαρίσματα των πιστών με τον λόγο «τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα». Μέσα στα δώρα είναι η ζωή όλων των μελών του Χριστού, τα χαρίσματα που εργάστηκαν στον ιδιωτικό τους χώρο, ο πόνος τους, η αγωνία τους, η προσδοκία για τη σωτηρία τους, όλα, είναι η ζωή των πιστών, και τα προσφέρει στον Θεό ο ιερέας με τους λόγους, «τα άγια τοις αγίοις». Και ο Κύριος που είναι πιστός, αρνήσασθαι γαρ εαυτόν ου δύναται, όπως λέει η Γραφή, τα δέχεται αυτά τα δώρα, και κάνει και Εκείνος το ίδιο. Βάζει στα δώρα τη δική Του ζωή, το Πνεύμα το Άγιο, και γίνονται το σώμα και το αίμα Του, αυτό το σώμα και αυτό το αίμα που είχε μετά την Ανάσταση Του ο Κύριος, και τα επιστρέφει στους πιστούς με τον λόγο πάλι του ιερέως, τα άγια τοις αγίοις. Βλέπουμε λοιπόν στη Λειτουργία να γίνεται μια ανταλλαγή της μικρής, φθαρτής, περιορισμένης ζωής μας, με την άφθαρτη και άπειρη ζωή του Θεού. Ε, όταν εθιστούμε, όταν συνηθίζουμε να κάνουμε αυτή την ανταλλαγή, προσπαθούμε να την κάνουμε σε κάθε λειτουργία όσο το δυνατό καλύτερα, και μαθαίνουμε να κάνουμε την ανταλλαγή της μικρής ζωής μας με τη μεγάλη ζωή του Θεού. Και με αυτόν τον τρόπο να χτίσουμε μέσα μας τον ναό τον άγιο του Θεού. Να, μίλησα για τρία μέσα, το Όνομα, τον Λόγο και το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, και υπάρχουν πολλά άλλα, αλλά είπαμε τα μεγαλύτερα. 

1.25.10 (μια ερώτηση από το Άγιον Όρος) Η Παναγία ήταν στην Πεντηκοστή; Και ο Ευαγγελισμός της Παναγίας μήπως ήταν η δική της Πεντηκοστή;

Ναι, και τα δυο είναι αληθινά. Η Παναγία είχε τη δική της Πεντηκοστή. Η Παναγία είχε την Πεντηκοστή από τον καιρό που ήτανε μικρή στα Άγια των Αγίων στην ουσία. Διότι όταν ήτανε στα Άγια των Αγίων και προσευχότανε, τότε αυτή επήρε αυτή την κατάσταση του πλατυσμού της καρδιάς και άρχισε να μεσιτεύει για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Αυτό δε γίνεται με τίποτε άλλο παρά με το Πνεύμα το Άγιο. Αλλά ήτανε σε δόσεις αυτό. Και στους Αποστόλους, το καπάρο του Αγίου Πνεύματος, το προκαταρκτικό χάρισμα της Πεντηκοστής δόθηκε μετά την Ανάσταση, που τους λέει, «λάβετε Πνεύμα Άγιο», αλλά το πλήρωμα εμφανίστηκε την ημέρα της Πεντηκοστής. Η Παναγία ήτανε στην Πεντηκοστή, διότι ήτανε αφανώς, αλλά στο κέντρο της αποστολικής συνάξεως, διότι αυτή πάντοτε δεν ήθελε ούτε να μιλήσει, ούτε να φανεί τοις ανθρώποις. Όπως είπε ο γιος της, ίνα μη φανώμεν τοις ανθρώποις, να κάνουμε τα πάντα. Και αυτή δεν είχε ανάγκη να μιλήσει, αυτή γέννησε τον Υιόν και Λόγον του Θεού, τι παραπάνω να πει; Τι παραπάνω να δώσει; Ήτανε μόνο παρούσα. Με την παρουσία της εστήριζε την πρώτη αποστολική κοινότητα. Και βεβαίως ήτανε, αλλά η Παναγία είχε Πεντηκοστή, είχε το Πνεύμα το Άγιο, παιδιόθεν. Κανένας άλλος δε γεννήθηκε ποτέ σαν την Παναγία, ούτε θα γεννηθεί πάνω στη γη. Η Παναγία ήτανε παρούσα και στην Πεντηκοστή και στην Ανάληψη όπως βλέπουμε, αλλά με ένα τρόπο που προσιδιάζει στην μεγάλη άφατη ταπείνωση της, δηλαδή να μη φανεί. Αυτός ήταν ο κανόνας, ο λόγος που είπε ο Χριστός, με ένα τρόπο προφητικό, ίσχυε στη ζωή της από την αρχή. Από την αρχή της ζωής της, γι’ αυτό όταν εδιάβασε μέσα στα Άγια των Αγίων τον Ησαΐα και ήρθε σ’ αυτό το χωρίο που λέει ότι η παρθένος έξη εν γαστρί και τέξεται υιόν τον Εμμανουήλ, και όλα αυτά που διαβάζουμε τα Χριστούγεννα, στάθηκε ο νους της σ’ αυτό το χωρίο και δεν μπορούσε να πάει πιο πέρα, και άρχισε να προσεύχεται με ζέση, μας λέει η αγία παράδοση. Κύριε ο Θεός των πατέρων μου, βοήθησε με να είμαι η θεραπαινίς, η υπηρέτρια αυτής της γυναίκας, που θα φέρει στον κόσμο τον Εμμανουήλ. Και πάνω σ’ αυτή τη ζέση της προσευχής της Παναγίας, να της δώσει ο Θεός να είναι η υπηρέτρια της μητέρας του Εμμανουήλ, παρουσιάστηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και της λέει, όχι υπηρέτρια, αλλά αυτή η ίδια η μητέρα του Εμμανουήλ, χαίρε κεχαριτώμενη Μαρία, ο Κύριος μετά σου. Να λοιπόν, και βλέπουμε ότι η αρχή της Εκκλησίας έλαβε χώρα την ημέρα του Ευαγγελισμού, διότι εκείνη την ώρα συνέλαβε η Αγία Παρθένος τον Χριστό, συνέλαβε το ανθρώπινο σώμα του Χριστού, που θα είναι μετέπειτα το σώμα της Εκκλησίας. Την ημέρα της Πεντηκοστής φανερώθηκε η Εκκλησία σε όλη της τη δόξα με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Συγχωρέστε, είναι λίγο πρωτότυπη και τολμηρή η ιδέα μου, αλλά νομίζω με λίγη καλή θέληση όλοι το καταλαβαίνουμε.[ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟ, Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ]

Τέλος