Πηγή: Μαρτίνο Μόρα
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ δήλωσε όπως είναι γνωστό ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία ήταν η χειρότερη μορφή διακυβέρνησης, εκτός από όλες τις άλλες. Είχε δίκαιο μέχρι τά μισά τής φράσης.
Όπως όλες οι χώρες της λεγόμενης Δύσης, η Ιταλία είναι μια δημαγωγική πλουτοδημοκρατία στην οποία ολόκληρη η πολιτική τάξη, δεξιά και αριστερά, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, υπηρετεί την παγκόσμια ολιγαρχία του χρήματος, με μια επικράτηση του είδους των Γιάνκηδων και των Ταλμούδ.
Όπως αποδεικνύεται από τη δυστυχία που προκάλεσε η κυβέρνηση Μελόνι στα υποτιθέμενα άλογά της (μεταναστευτική και οικογενειακή ζωή πρώτα και κύρια), δεν κουνιέται ούτε ένα φύλλο - ούτε στη Ρώμη ούτε στις Βρυξέλλες - που η Γουόλ Στριτ (και η Σίλικον Βάλεϊ) δεν θέλει.
Έχω αγωνιστεί εδώ και δεκαετίες ενάντια στην υποψία ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία ήταν το αγαπημένο παιχνίδι των αφεντικών του κεφαλαίου. Άλλωστε, αυτό ήταν το κύριο επιχείρημα των υποστηρικτών των ολοκληρωτικών καθεστώτων, τόσο φασιστικών όσο και κομμουνιστικών.
Έχω αγωνιστεί εδώ και καιρό ενάντια σε αυτή την υποψία, προσπαθώντας να την διαλύσω. Αλλά μετά την κυβέρνηση Ντράγκι, παραδόθηκα στα στοιχεία. Μετά τον Ντράγκι, δεν μπορώ να την αρνηθώ.
Η αλήθεια είναι αλήθεια, ακόμα κι αν ειπώθηκε από τις χειρότερες προσωπικότητες του παρελθόντος. Είναι η αλήθεια ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι μια φάρσα. Ίσως πάντα να ήταν. Ή ίσως όχι. Αλλά σήμερα σίγουρα είναι.
Ο δήμος δεν αποφασίζει για τίποτα. Όλα αποφασίζονται από τον «πλούτωνα», δηλαδή τον ιδιωτικό υλικό πλούτο των λεγόμενων «αγορών». Και ολόκληρη η πολιτική τάξη, αριστερά και δεξιά, αποτελείται από άθλιους μισθοφόρους που λένε ψέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου