Ο κακόπιστος ηλίθιος: πλανητικός, τιμωρός και στην εξουσία

 του Marcello Veneziani

ΔΩΣΤΕ ΕΝΑ ΨΙΧΟΥΛΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΗΛΙΘΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΕΧΕΤΕ ΕΝΑΝ ΤΥΡΑΝΝΟ

Ο ρατσισμός και η κοινότητα LGBTQia έχουν γίνει πλέον τα εμμονικά δόγματα όλων των μέσων ενημέρωσης, της παγκόσμιας αφήγησης, της παγκόσμιας πολιτικής ατζέντας, πρώτα και κύρια της πλανητικής αριστεράς. Δεν υπάρχει θρησκεία, εκκλησία, οικογένεια, λαός, προλεταριάτο, κυβέρνηση· δεν υπάρχει καν άθλημα που να μπορεί να έχει ανοσία σε αυτό. Όλα πλήττονται από αυτόν τον κυκλώνα που έχει συσκοτίσει κάθε άλλο θέμα, κάθε άλλο ζήτημα επείγουσας ανάγκης. Είναι ένα από αυτά τα μεροληπτικά θέματα της ανθρωπότητας: από την μία πλευρά οι θιασώτες της νέας κατήχησης, από την άλλη οι ομοφοβικοί ρατσιστές σε όλες τις διαβαθμίσεις τους, από Καθολικούς έως Ναζί. Για να είσαι τέτοιος δεν χρειάζεται ενδελεχής εξέταση, απλά αρκεί να μην γονατίζεις, να διεκδικείς ελευθερία σκέψης ή νά λες ότι τα παιδιά γεννιούνται από έναν άντρα και μία γυναίκα.

Η μόνιμη εκστρατεία κατά του ρατσισμού, το παγκόσμιο γονάτισμα στα γήπεδα, χρωματισμένα ίσως με ουράνια τόξα, έχει μολύνει και το ποδόσφαιρο, σε μια άνευ προηγουμένου εισβολή στον αγωνιστικό χώρο. Στην Ιταλία, η αριστερά έχει πλέον αφοσιωθεί σε μια ιδεολογία βασισμένη στον αντιρατσισμό και στον νόμο Zan, που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε εν συντομία Razzanesimo. Κάποιοι λένε ότι είναι ο Μακαρθισμός γυρισμένος από μέσα προς τα έξω: αλλά το κομμουνιστικό κυνήγι μαγισσών της εποχής βασιζόταν τουλάχιστον στην πραγματικότητα: υπήρχε ο Στάλιν, η ΕΣΣΔ, ο Ψυχρός Πόλεμος. Εδώ αντ' αυτού υπάρχει… ο Χίτλερ και πολλή ψύχωση.

Το παιχνίδι που διακυβεύεται δεν είναι ανάμεσα σε δύο ιδεολογίες, ανάμεσα σε δύο οράματα του κόσμου, αλλά ανάμεσα στην ιδεολογία και την πραγματικότητα, ανάμεσα στη φύση και την κατάργησή της, ανάμεσα στη Ζωή και τη Μορφή. Ακόμα και η Εκκλησία υποχωρεί και ο Ντράγκι ξεφεύγει, επικαλείται την ανεξιθρησκεία, γίνεται ουδέτερος, περνάει τη μπάλα στη Βουλή.

Ο κύριος εχθρός αυτής της μανιχαϊστικής, διάχυτης, μισαλλόδοξης ιδεολογίας δεν είναι ένα πολιτικό υποκείμενο και ούτε καν η Εκκλησία, αλλά πιο απλά και ευρύτερα η πραγματικότητα. Γιατί αν από τα χίλια εγκλήματα που έγιναν στον κόσμο, μόνο ένα αξίζει αγανάκτησης, συγκίνησης και μόνιμης κινητοποίησης και όλα τα άλλα ξεχνιούνται· αν ανάμεσα σε χίλιες ανάγκες που υπάρχουν στη γη, κάποιες που αγγίζουν τη ζωή και τον θάνατο, εάν το θέμα των ομοφυλόφιλων και των τρανσέξουαλ γίνεται η μόνιμη πλανητική προτεραιότητα, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν βρίσκονται αντιμέτωπες δύο διαφορετικές πολιτικές και πολιτιστικές κουλτούρες, όπως θα ήταν θεμιτό και επιθυμητό, ​​αλλά μια Ενιαία και Εμμονική Ιδεολογία που δεν δέχεται αντιπάλους, γιατί τους αποκλείει από την αρχή, τους θεωρεί βάρβαρους, τους ποινικοποιεί και τής αρέσει να τους διώκουν· και από την άλλη πλευρά η σύνθετη, αντιφατική, ατελής πραγματικότητα, η καθημερινότητα, τα σώματα, τα ένστικτα, οι συναισθηματισμοί, οι δεσμοί, οι σκέψεις, οι παραδόσεις, οι καθημερινές εμπειρίες.

Τις προάλλες επιστρέφοντας επιτέλους για να συναντήσω αναγνώστες και πολίτες, η επαναλαμβανόμενη ερώτηση για το θέμα της επικαιρότητας είναι το εξής: αλλά ποιος είναι διατεθειμένος να χαλάσει όλη την πραγματικότητα, την οικογένεια, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις παραδόσεις, τους πολιτισμούς και τους θεσμούς χιλιετιών για να γονατίσει στή Μαύρη Εξουσία, ομοτράνς και αρχι-φεμινισμό, και ταυτόχρονα νά σβήσει τήν δική του ιστορία, την προέλευση, τούς δικούς του αγώνες στο παρελθόν, ποιός έχει χάσει το μυαλό του ή τι έχει στο μυαλό του, νοούμενο περισσότερο ως υλικό παρά ως σκέψεις; Είναι αυτό ένα παγκόσμιο φαινόμενο ψύχωσης, μια πανδημία άνοιας ή τι; Αλήθεια το πιστεύουν ή όχι, υπάρχουν οι γονιδιοηλίθιοι ή το παίζουν;

Στην Ιταλία, στην Ευρώπη, στη Δύση, λειτουργεί με πλήρη δυναμικότητα το εργοστάσιο εκτροφής ηλίθιων. Διοικούνται από κακόπιστους κρετίνους, δαιμονισμένους που έκαναν καλή χρήση της άνοιάς τους. Πράγματι, ο πλήρης, επιστημονικός ορισμός είναι: τιμωροί, πλανητάριοι κρετίνοι, κακόπιστοι, στην εξουσία. Δεν αναφέρομαι σε κανέναν συγκεκριμένα, κάποιοι δεν είναι χαζοί σε προσωπικό επίπεδο· αλλά στο άθροισμά τους, στή Συλλογική ηλιθιότητα που προκύπτει από αυτά. Οι προαναφερθέντες δεν περιορίζονται στο να προτείνουν περιορισμένες λύσεις ή ακόμα και να διεκδικούν τη γνώμη τους και το δικαίωμα να ζουν ελεύθερα, ο καθένας όπως πιστεύει. Όχι, απαιτούν νά το επιβάλλουν σε όλους, να το υιοθετήσουν ως κείμενο, κράτος δικαίου· και να κυρώσουν αυτούς που δεν σκέφτονται όπως αυτοί, δεν έχουν το μυαλό τους στα γόνατα, δέν υποκύπτουν στις κατηχήσεις του μίσους και της βλακείας.

Ένας ηλίθιος, έστω και κακοπροαίρετος, που στρέφεται σε άλλους ηλίθιους, που σχηματίζεται μιά κίνηση, που βγαίνει στους δρόμους και ζητά ψήφους, μπορεί να είναι απεχθής αλλά στο τέλος ασκεί την ελευθερία του και το δικαίωμά του· σε μια δημοκρατία δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Αλλά όταν ο κρετίνος απαιτεί από όλους να ακολουθούν τις εντολές και τις διαταγές του και ισχυρίζεται ότι οι απόψεις του είναι ο παγκόσμιος κανόνας, διαφορετικά κάποιος είναι ρατσιστής, ομοφοβικός, ναζιστής και δαιμονισμένος, τότε το θέμα γίνεται επικίνδυνο. Και γίνεται ακόμη και θλιβερό αν σκεφτείς ότι αυτή η αίρεση των τρελών είναι μόνιμα στην εξουσία, συγκροτείται σε θόλο και σε κάστα, κατέχει τα μέσα ενημέρωσης και διαχειρίζεται την τηλεόραση, τόν κινηματογράφο, την δικαστική και στη συνέχεια την πολιτική εξουσία, τον πολιτισμό, την ψυχαγωγία και θα ήθελε να επεκταθεί ακόμη και στον αθλητισμό. Τότε γίνεται έκτακτη ανάγκη. Επιπλέον, πλανητική, αν αναλογιστούμε ότι αυτή η τρέλα δεν επηρεάζει μόνο την άρρωστη Ιταλία, αλλά πηγαίνει από την Ουαλία στις Ηνωμένες Πολιτείες, μέχρι την Αυστραλία. Τότε η εικόνα ολοκληρώνεται: δεν μιλάμε για κανέναν ηλίθιο αλλά για τον Πλανητικό Κρετίνο με κακή πίστη που έχει τη Δύναμη. Η υπόθεση τότε γίνεται αφόρητη, απαράδεκτη. Η εκ των προτέρων άρνησή τους να αναγνωρίσουν ότι κάποιος μπορεί να έχει τουλάχιστον μία διαφορετική γνώμη για αυτά τα ζητήματα αναγκάζει όσους δεν είναι μαζί τους να ανταποδώσουν την έχθρα τους. Δεν γίνεται συζήτηση, δεν υπάρχει δυνατότητα συμφωνίας και μεσολάβησης, έτσι λένε. Λοιπόν τι συμβαίνει; Μπορούμε να κηρύξουμε πόλεμο στην πανδημία των ηλιθίων; Με το να μην απαιτούμε την εξάλειψη του αντιπάλου, όπως προφασίζονται με νόμους και αποκλεισμούς, θα ήμασταν πιο απλά ικανοποιημένοι με ένα πράγμα: να έχουμε τη δυνατότητα να εκφράσουμε μια δημοκρατική κρίση, μέσω της ψηφοφορίας για να καταστεί, αν όχι ακίνδυνος, τουλάχιστον λιγότερο θανατηφόρος ο ιός της μαχητικής βλακείας που διαδίδουν με αστυνομικό και ιεραποστολικό ζήλο. Όμως η ψηφοφορία θα αργήσει και τελικά δεν θα είναι αρκετή. Γιατί η εξουσία δεν έχει όρια, όπως η βλακεία.

Il cretino in malafede: planetario, punitivo e al potere - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)