Η Αμερική ιδρύθηκε βασισμένη στην ελεύθερη εξόντωση

Pino Corrias - 11/11/2025

Πηγή: Il Fatto Quotidiano

Το Σύνταγμα των ΗΠΑ εξυμνεί τη λαϊκή κυριαρχία, αλλά σε ποια βάση; Την εξάλειψη των ιθαγενών λαών, τη δουλεία για την εργασία και τα δικαιώματα μόνο για τους λευκούς.

Οι ρίζες της Αμερικής είναι βουτηγμένες στο αίμα. Το αίμα που χύθηκε για δύο αιώνες από τους ιθαγενείς, τους Ινδιάνους, καμένους καί εξοντωμένους, ένα ολόκληρο χωριό κάθε φορά, μέχρι τήν γενοκτονία.
Και το αίμα των σκλάβων, των μαύρων, που συλλέχθηκαν στην Αφρική από Ισπανούς, Βρετανούς και Πορτογάλους εμπόρους, απαχθέντες κατά χιλιάδες, μεταφέρθηκαν αλυσοδεμένοι με πλοία που κουβαλούσαν τό δουλεμπόριο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, πού πωλήθηκαν στις αγορές του Νέου Κόσμου, αλυσοδεμένοι εφ' όρου ζωής σε φυτείες βαμβακιού και καπνού, βασανίστηκαν ή σκοτώθηκαν αν επαναστατούσαν.
Η επική ιστορία ενός νεοσύστατου έθνους, φωτισμένου από τις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας και του δικαιώματος στην ευτυχία -αλλά μόνο για τους λευκούς- από άνδρες όπως ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, ο Τόμας Τζέφερσον, ο Τζέιμς Μάντισον, οι Ιδρυτές Πατέρες, όλοι ιδιοκτήτες σκλάβων στις αντίστοιχες φυτείες τους, όλοι διοικώντας τις αποστολές των Μπλε Στρατιωτών στη Δύση για να προστατεύσουν τους λευκούς αποίκους που καταλάμβαναν ινδιάνικες περιοχές και τελικά να «εξαλείψουν αυτή την απεχθή φυλή των άγριων από προσώπου γης». Όλα αυτά επιτεύχθηκαν με το πιο ηχηρό όνομα, «Εμείς ο Λαός», τις τρεις λέξεις που βρίσκονται στην κορυφή του Αμερικανικού Συντάγματος, με ημερομηνία 1787. Ο Κλαούντιο Γκάτι, ένας ερευνητής συγγραφέας που έζησε και εργάστηκε στην Αμερική εδώ και χρόνια, τίς επέλεξε για να μας διηγηθεί τον θρύλο που είναι ενσωματωμένος στην αμερικανική σημαία και το ηχηρό του παράδοξο: ελευθερία που βασίζεται στη δουλεία, ισότητα στον αποκλεισμό, ευημερία στη λεηλασία και την απαλλοτρίωση, ευτυχία στη σκληρότητα.
Όλα ξεκίνησαν στην Ανατολική Ακτή, πριν από τρεις αιώνες, όταν λευκοί άποικοι αποβιβάστηκαν στον Νέο Κόσμο - αγρότες, έμποροι, οι απόκληροι, Κουάκεροι, τυχοδιώκτες, ληστές - κλιμακώνοντας την ανεξαρτησία τους, μάχη τη φορά, ενάντια στα στρατεύματα και τους φόρους των βρετανικών και γαλλικών αυτοκρατοριών. Μια πορεία που θα τους έβλεπε νικητές μέχρι την ανεξαρτησία, το 1776, «πολύ ευγενείς για να υποστούν τις κακοποιήσεις των άλλων», όπως θα έγραφε ο Τζέφερσον, «στην κατοχή μιας χώρας με χώρο για χίλιες μελλοντικές γενιές. Φωτισμένοι από μια καλοήθη θρησκεία (...) με όλα αυτά τα δώρα, τι περισσότερο χρειάζεται για να μας κάνει έναν ευτυχισμένο και ευημερούντα λαό;»
Μια ιδεολογία κατάκτησης είναι απαραίτητη, εξηγεί ο Γκάτι, η οποία επικυρώνεται από το «Δόγμα της Ανακάλυψης», το οποίο αναφέρει: «Όλα όσα βρίσκω είναι δικά μου». Χρειάζεται ένας θεός για να προστατεύσει τα αδικήματα κάποιου - ο χριστιανικός. Χρειάζονται όπλα και αέναος πόλεμος. Ο νόμος είναι αυτός του ισχυρότερου. Έχοντας νικήσει τους Άγγλους, οι άποικοι προελαύνουν, πεπεισμένοι «ότι οι γαίες δεν ανήκουν σε κανέναν». Αρκεί να τίς καθαρίσει από τους άγριους που δεν έχουν ψυχή, ταυτότητα, πεπρωμένο. Ο Τζον Άνταμς, δικηγόρος και μελλοντικός πρόεδρος, θα έγραφε: «Όπως σε μια γη μολυσμένη με ζιζάνια που πρέπει να εξαλειφθούν για να φυτρώσουν φρούτα, έτσι και στην Αμερική οι άγριοι πρέπει να εξαλειφθούν για να αναπτυχθεί ο πολιτισμένος πληθυσμός». Τα ινδιάνικα έθνη αποτελούν εμπόδια. Για να τα σβήσουν, σε έναν αιώνα γενοκτονίας, οι λευκοί καίνε χωριά και καλλιέργειες καλαμποκιού, φυλακίζουν, κρεμούν, πυροβολούν και βιάζουν για να τρομοκρατήσουν. Έσφαξαν εκατομμύρια βουβάλια, την κύρια πηγή τροφής των φυλών. Τους μόλυναν ακόμη και με ευλογιά. Ένας έμπορος σημείωσε: «Δώσαμε στους Ινδιάνους δύο κουβέρτες και δύο μαντήλια μολυσμένα με ευλογιά. Ελπίζω να έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα». Και ενώ το έκανε αυτό, ζήτησε από τις στρατιωτικές αρχές αποζημίωση για τις κουβέρτες: 2 λίρες, 13 σελίνια και 6 πένες.
Η ίδια ιδεολογία που απανθρωποποιεί τους άλλους υπηρετούσε τη δουλεία, η οποία ήταν «η κεντρική οργανωτική αρχή ολόκληρης της κοινωνίας», που αποτελούνταν εκείνα τα χρόνια από 3,2 εκατομμύρια λευκούς και 700.000 σκλάβους. Όλοι εργάζονταν από την αυγή μέχρι το σούρουπο στις φυτείες, στις κατασκευές, στα λιμάνια και στους σιδηροδρόμους. Ζούσαν διαχωρισμένοι σε καλύβες, τρώγοντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Ήταν αποκλειστική ιδιοκτησία των αφεντικών τους, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών τους και των παιδιών των παιδιών τους. Στο απόγειο του Διαφωτισμού και της φιλελεύθερης επανάστασης, γράφει ο Gatti, άνδρες, γυναίκες και παιδιά παρέλαυναν αλυσοδεμένοι σε ένα παγκάκι και πωλούνταν σε κάθε πλατεία, ενώ κοντά, στο Coffee House, λευκοί έμποροι και ιδιοκτήτες φυτειών συζητούσαν για την πολιτική ελευθερία. Ο διαχωρισμός ήταν το αντεστραμμένο αντίστοιχό του.
Ο νόμος όριζε: «Ένας νέγρος ή μιγάδας που τολμά να σηκώσει το χέρι του ή να επαναστατήσει εναντίον ενός Χριστιανού θα λαμβάνει τριάντα μαστιγώματα στην γυμνή πλάτη του για κάθε παράβαση». Η απόδραση απαγορευόταν: «Εάν ο φυγάς συλληφθεί, θα είναι νόμιμο να επιβληθεί τιμωρία, συμπεριλαμβανομένου του ακρωτηριασμού ή οποιασδήποτε άλλης μορφής τιμωρίας που δεν οδηγεί σε θάνατο, με σκοπό την λύτρωσή του και την τρομοκρατία των άλλων». Για τους άνδρες, ο ακρωτηριασμός ήταν οι όρχεις· για τις γυναίκες, τα αυτιά.
Το «εμείς» του Συντάγματος δεν είναι ισονομία. Αφορά μόνο τους λευκούς και τα δικαιώματά τους. Αυτό περιλαμβάνει το δικαίωμα να οπλίζονται στο εσωτερικό και στο εξωτερικό για αυτοάμυνα. Η βία και η κοινωνική βαρβαρότητα είναι οι συνέπειές της. Κανείς δεν νοιαζόταν ότι ο λευκός είχε ανταποδώσει τη φιλοξενία των ιθαγενών με κλοπή, απάτη και τελικά καταστροφή. Υπήρχαν εκατομμύρια Ινδιάνοι χωρισμένοι σε 500 φυλές. Εκατό χρόνια αργότερα, ο Επίτροπος Ινδιάνικων Υποθέσεων βεβαίωσε ότι είχαν απομείνει 228.000. Ομοίως, κανείς δεν νοιαζόταν για την τύχη των σκλάβων που εισήχθησαν και κακοποιήθηκαν για γενιές για να χτίσουν ένα έθνος, τη μεγάλη και ελεύθερη Αμερική, η οποία θα ενέπνεε επαναστάσεις σε κάθε ήπειρο, από την έφοδο στη Βαστίλη στη Γαλλία μέχρι τις επαναστατικές εξεγέρσεις στην Ευρώπη και τους πολέμους ανεξαρτησίας με επικεφαλής τον Σιμόν Μπολιβάρ στην Κολομβία, τη Βολιβία, το Περού και τη Βενεζουέλα.
Όταν στις 9 Ιουλίου 1776, κατεδάφισαν το ιππικό μνημείο του Γεωργίου Γ΄ της Αγγλίας στο Μανχάταν, φωνάζοντας «Όχι Βασιλιάδες!», έβαλαν 12 σκλάβους να το κάνουν. Δεν θα αποκόμιζαν κανένα όφελος από αυτό. Εν τω μεταξύ, τα δύο τρίτα των 56 αντιπροσώπων που υπέγραψαν τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας ως παγκόσμια αξία εκείνη την εποχή την καταπάτησαν στα αντίστοιχα πολυτελή κτήματά τους, όπου οι σκλάβοι θα παρέμεναν αλυσοδεμένοι για άλλα εκατό χρόνια. Και διαχωρισμένοι από τον λευκό υπερρατσισμό για άλλα εκατό.
Αυτό είναι το αμερικανικό δηλητήριο που δεν μπορεί να σβηστεί. Κρυμμένο από τις ατελείωτες κουρτίνες που υψώνουν οι ιστορικοί και τα ψέματα της προπαγάνδας, του πολιτισμού και της θρησκείας: πατριωτισμός, θάρρος, η περιπέτεια της κατάκτησης, το έπος των συνόρων και των όπλων, ολόκληρη η ιστορία ξαναγραμμένη χίλιες φορές από το Χόλιγουντ. Τελικά έγινε η εθνική υπερηφάνεια των λευκών, που εξακολουθούν να ενώνονται σήμερα από τη φυλή και τη γη, την ταυτότητα και τα δικαιώματα, σε σημείο που να τα συγχωνεύει στο κύμα MAGA, Make America Great Again, όπου οι φτωχότεροι και πλουσιότεροι λευκοί, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών και διαδικτυακών ολιγαρχών από τον Ντόναλντ Τραμπ μέχρι τον Πίτερ Θιελ, στέκονται ώμο με ώμο ενάντια στους νέους μετανάστες. Και ειδικά ενάντια στους εσωτερικούς εχθρούς, εκείνους που τολμούν να αποκαλύψουν τους πυλώνες του δικού τους εθνικού παρελθόντος: μια ιστορία εγκλήματος που έγινε αστέρια και ρίγες.