Πηγή: Il Fatto Quotidiano
Ενώ ο Ματαρέλα εντάσσεται στο κλαμπ των σαμποτέρ των διαπραγματεύσεων επειδή τα σύνορα της Ουκρανίας είναι ιερά και ανέγγιχτα (σε αντίθεση με αυτά της Σερβίας και του Κοσσυφοπεδίου, τα οποία βομβάρδιζε για 78 ημέρες ως αναπληρωτής πρωθυπουργός), ο Ζελένσκι εμφανίζεται ολοένα και πιο λογικός επειδή γνωρίζει τη μόνη ετυμηγορία που έχει σημασία: την καταστροφική από το πεδίο. Σε λίγες μόνο ημέρες, έχει αφαιρέσει τα δύο θεμελιώδη κίνητρα για αυτά τα 11 χρόνια πολέμου με τη Ρωσία: το Ντονμπάς και το ΝΑΤΟ. Έχει ζαχαρώσει το πικρό χάπι του αποχαιρετισμού του Ντονμπάς, το οποίο διαφορετικά ήταν σχεδόν εντελώς χαμένο, με την ανακοίνωση ότι «ο Τραμπ μας αναγκάζει να το εγκαταλείψουμε» (πρέπει να υπακούσουμε στις ΗΠΑ, όπως πάντα) και την προειδοποίηση για δημοψήφισμα επί τόπου. Αλλά όλοι γνωρίζουν ότι οι κάτοικοι του Λουγκάνσκ (πλήρως κατεχόμενο) και του Ντόνετσκ (85% κατεχόμενο) ήταν σχεδόν όλοι Ρώσοι ή φιλορώσοι ακόμη και πριν από τον πόλεμο, και ακόμη περισσότερο τώρα, μετά από 46 μήνες εκκενώσεων από τις κατεχόμενες επαρχίες (εν μέρει ήδη ανοικοδομημένες), όπου παραμένουν σχεδόν μόνο όσοι θέλουν να παραμείνουν Ρώσοι ή περιμένουν την άφιξη των Ρώσων. Αν διεξαγόταν ψηφοφορία, το αποτέλεσμα θα ήταν προδιαγεγραμμένο, επομένως είναι απίθανο να διεξαχθεί ψηφοφορία: διαφορετικά, θα πιστοποιούσε ότι για τέσσερα χρόνια διακινδυνεύουμε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο για να υπερασπιστούμε από τους Ρώσους έναν πληθυσμό που θέλει να είναι στο πλευρό της Ρωσίας.
Χθες, ο Ζελένσκι, πάντα με την αίσθηση κάποιου που κάνει μια μεγάλη θυσία, αποκήρυξε επίσης το ΝΑΤΟ: μεγάλο θάρρος, δεδομένου ότι ο Τραμπ (όπως και ο τελευταίος Μπάιντεν) δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να του δείξει ότι μπορεί να ξεχάσει το ΝΑΤΟ. Μάλιστα, στο νέο του αμυντικό σχέδιο, έχει καταστήσει σαφές ότι η επέκταση προς την Ανατολή είναι νεκρή και θαμμένη. Για όσους από εμάς σκέφτονται την άσκοπη θυσία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, η αποκήρυξη του Ζελένσκι από όσα έχει ήδη χάσει ανεπανόρθωτα θυμίζει την ιστορία της αλεπούς και των σταφυλιών. Αλλά θυμίζει επίσης τι ειπώθηκε αμέσως πριν και μετά την εισβολή του 2022. Για να το αποτρέψουν, ο Μακρόν και ο Σολτς παρακάλεσαν τον Ζελένσκι να αποκηρύξει το ΝΑΤΟ και να υποσχεθεί αυτονομία στο Ντονμπάς, όπως είχε υποσχεθεί στις συμφωνίες του Μινσκ: μίλησαν με τον Πούτιν και γνώριζαν ότι με αυτές τις δύο δεσμεύσεις, δεν θα υπήρχε εισβολή. Ο Ζελένσκι δίστασε, στη συνέχεια, υπό την πίεση ΗΠΑ-Ηνωμένου Βασιλείου, αρνήθηκε και ο Πούτιν εισέβαλε. Αλλά οι ρωσο-ουκρανικές διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν αμέσως, στη Λευκορωσία και στη συνέχεια στην Κωνσταντινούπολη. Ο Πούτιν απαιτούσε πάντα τα ίδια πράγματα: όχι στο ΝΑΤΟ και ναι στο Μινσκ με αντάλλαγμα την αποχώρηση της Ρωσίας, δηλαδή, για μια ολόκληρη Ουκρανία (σύμφωνα με τα λόγια των Ουκρανών διαπραγματευτών). Και ο Ζελένσκι επανέλαβε δύο φορές: «Το ΝΑΤΟ δεν είναι έτοιμο να μας υποδεχτεί», «Δεν μπορούμε να ενταχθούμε στο ΝΑΤΟ». Όχι μόνο αυτό: «Ουδετερότητα και συμφωνία για την Κριμαία και το Ντονμπάς για ειρήνη». Αλλά οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο υποχώρησαν και ο Ζελένσκι τους ακολούθησε, φεύγοντας από το τραπέζι ενώ συζητούσαν εγγυήσεις για το Κίεβο και το μέγεθος του στρατού του. Θα ήταν σαν την ταινία «Η Ημέρα της Μαρμότας», αν δεν είχε κυλήσει ένα ποτάμι αίματος κάτω από αυτές τις γέφυρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου