Πηγή: Τζενάρο Σκάλα
Από την οπτική γωνία της ανασυγκρότησης μιας αντικαπιταλιστικής θεωρίας, θα πρέπει επίσης να αντιμετωπιστεί το ζήτημα του ιμπεριαλισμού. Για μένα, ο ιμπεριαλισμός θα πρέπει πρωτίστως να νοηθεί ως ο δυτικοευρωπαϊκός παγκόσμιος επεκτατισμός, που κατέστη δυνατός χάρη στο τεχνικό, στρατιωτικό και κοινωνικο-οργανωτικό άλμα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, το οποίο για μια ορισμένη περίοδο στην ιστορία, που πλέον έχει παρέλθει, τοποθέτησε τα ευρωπαϊκά έθνη πάνω από άλλους παγκόσμιους πολιτισμούς.
Αυτό το πρόβλημα πρέπει να διακριθεί από την απλή πολιτική ισχύος. Κάθε κράτος επιδιώκει την εξουσία. Όποιος σκέφτεται διαφορετικά τοποθετείται εκτός του πολιτικού ρεαλισμού, δηλαδή, σε έναν ονειρικό κόσμο. Το ποιος θα ελέγχει αυτές τις πετρελαιοπηγές θα καθορίζεται πάντα από τις σχέσεις ισχύος. Δεν νομίζω ότι μπορεί ποτέ να αποφασιστεί με «πολιτισμένο» τρόπο: «Παρακαλώ, χρησιμοποιήστε πρώτα αυτό το πετρέλαιο», «Αλλά παρακαλώ, κάντε το πρώτα εσείς».
Ο παγκοσμιισμός, με το πολιτισμικό του επακόλουθο στη «θέληση για δύναμη» (που αναλύθηκε καλά από τον Χάιντεγκερ στο βιβλίο του για τον Νίτσε), με τον υποκειμενισμό του, τον μηδενισμό του και την έλλειψη πραγματικού σκοπού και αίσθησης ορίων, είναι αυτό το σύστημα παγκόσμιας κυριαρχίας με το οποίο η Δύση πρέπει να γαβγίζει στα σύνορα της Ρωσίας, να ενοχλεί την Κίνα με την Ταϊβάν, να προωθεί τη γενοκτονία στη Μέση Ανατολή, να προκαλεί τη Βενεζουέλα με παράνομες δολοφονίες που μεταμφιέζονται σε αγώνα κατά του λαθρεμπορίου ναρκωτικών, κ.λπ. Αυτό το αδύνατο έργο θα μας οδηγήσει σε έναν παγκόσμιο πόλεμο και στην παρακμή της Δύσης. Μόλις διευκρινιστεί αυτό το πρόβλημα, πιστεύω ότι μπορούμε και πρέπει να υπερασπιστούμε τον πολιτισμό και την κουλτούρα μας. Και τα συμφέροντά μας επίσης, για παράδειγμα γιατί να μην αντιταχθούμε στην Τουρκία που μας διώχνει από τη Λιβύη, ένα έθνος με το οποίο είχαμε, χάρη στον Ματέι, άριστες σχέσεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου